Waka Flocka Flame - Triple F Life: Fans, Friends & Family (2012)

Een van dé platen van dit jaar waar ik naar uitkijk.

Ik heb er ook erg veel zin in. De tracks die al zijn uitgebracht klinken in ieder geval goed.

Geen Foreign Shit? Eeuwig zonde!

Mooi dat ze het over onze clown Bassie hebben op Round of Applause.

Overigens staan hier wel een aantal leuke tracks op, maar verder is deze schreeuwerige manier van hiphop nauwelijks aan mij besteed. Ik vind de producties ook vrij voorspelbaar, hoewel ze leuk/vermakelijk zijn als de omstandigheden juist zijn.

Legale stream op The Fader.

Southsideeeeeee!

Zijn stem en manier van rappen liggen me totaal niet, terwijl sommige producties best leuk en aanstekelijk zijn. Vind hem echt niks en dat verpest gewoon alle tracks. Jammer dat Waka de artiest is van dit album zeg maar.

Vooral vanwege de gastartiesten dit album een kans gegeven, maar na 2 luisterbeurten weet ik genoeg: Waka is niet mijn artiest, geen enkel nummer hoef ik vaker te horen en van daar kan ik niet hoger stemmen dan 1,5*.

Album is nog wel redelijk. Veel van hetzelfde maar leuke beats!

Leuk dat Bun B meedoet en dat 'ie wat gevarieerder is dan de vorige. Tot nu toe vind ik 'm wel minder overtuigend. Hopelijk is dit een groeiertje.

Deze is wel een stuk minder hard dan Flockaveli.
Dank voor die Bassie comment, nu kan ik die track dus niet meer aanhoren.

Dat gemiddelde is veel te laag... Net voor de tweede maal beluisterd en het is weer een lekker plaatje geworden. Over Waka zelf kan ik kort zijn: een van mijn favoriete mc's. Zijn clowneske ik-roep-maar-wat-in-het-rond-stijl van rappen lijk ik nooit beu te worden. Ook gastartiesten als Alley Boy ( ), Bun B, Ludacris, Plies en Meek Mill leveren opnieuw een mooie verse.

Langs de andere kant is dit duidelijk minder dan Flockaveli, die ik intussen als een classic zie. Triple F Life is duidelijk het mainstream debuut van meneer Flocka Flame, want alles is duidelijk een tandje minder hard dan op de voorganger (hoewel Lurkin' en Cash bangen als een malle). Dat neemt ineens ook de kracht van een Flocka-plaat weg, want die moet gewoon zo ignorant zijn dat een luiaard ervan in het rond gaat springen. Op de volgende plaat mogen 90% van de beats weer van Lex Luger komen, want Southside is in feite maar een slechte kopie van eerstgenoemde.

Echt klagen kan ik echter niet. Het songmateriaal is niet zo sterk als alles wat Flockaveli te bieden heeft, maar ik draai Triple F Life wel met plezier. En Waka krijgt altijd wel een glimlach op mijn gezicht.

Toen dit album uitkwam zou ik het recenseren voor Hiphopleeft. Ik heb de recensie echter nooit afgeschreven, en aangezien je mij best kun vergelijken met een Shakespeare of Reve is het zonde om dit fantastische stuk te laten verpieteren in de notities van mijn telefoon (ja, daar staat-ie al maanden). Veel leesplezier!

Hoe erg je de man ook verguist, Waka Flocka Flames debuutalbum uit 2010 - Flockaveli - is een blauwdruk voor de moderne hiphopscene. Het album betekende de definitieve doorbraak van producer Lex Luger, wiens karakteristieke, hyperactief ratelende beats aan de wieg stonden van de hedendaagse trapscene - de grootste stroming binnen de zuidelijke hiphop van de laatste jaren - en sindsdien veelvuldig geïmiteerd worden.

In de clip van Machine Gun Kelly's vorig jaar verschenen Wild Boy wordt Waka Flocka Flame de vraag gesteld of hij zichzelf een goede rapper vindt, welke hij vervolgens beantwoordt met een volmondig "Fuck no!" Enerzijds heeft hij gelijk: op sommige momenten moet hij het vrijwel geheel hebben van de energie in zijn raps, gecombineerd met de eerdergenoemde kenmerkende beats die hij voorgeschoteld krijgt van typische producers als Lex Luger en Southside. Op dergelijke momenten komt hij soms niet eens verder dan drie of vier woorden per bar, die vervolgens aangevuld worden met een lading ad-libs. Anderzijds doet hij zichzelf tekort met die uitspraak: zo schakelt hij moeiteloos over naar een vlotte double-time flow. Waka mag op zulke momenten dan nog altijd geen Big Pun of Busta Rhymes zijn, maar vaak brengt de rapper het er dan meer dan verdienstelijk vanaf.

Dat gold voor Flockaveli, en grotendeels geldt dat ook voor Triple F Life. Maar waar zijn debuutplaat vooral vol stond met ruige traphiphop, hoopt Waka met zijn tweede album een breder publiek te bereiken. Zo heeft hij Flo Rida, Nicki Minaj en Tyga weten te strikken voor de mierzoete poptrack Get Low, die precies zo klinkt als je zou vermoeden wanneer je dergelijke namen op de gastenlijst ziet staan.

En daar hield het op. De rest mag je er bij verzinnen.

Ben het helemaal eens met je conclusie.

Moeilijk om een beoordeling te geven aan dit album. Zoals Bennerd al aangaf is Flockaveli echt een neo-classic, deze is beduidend minder.

Het album kent te weinig harde knallers naar mijn mening. Let Dem Guns Blam, I Don't Really Care, Rooster In My Rari(!), U Ain't 'Bout That Life en bonustrack Inky zijn tof, maar niet hard genoeg voor Waka Flocka-begrippen.
Cash, Lurkin' en bonustrack Everything I Love zijn dan weer harder dan alles wat Waka ooit heeft gemaakt.
Lurkin' is echt zijn beste nummer ooit! Zélfs Plies komt hard.

Candy Paint & Gold Teeth is een nummer dat ik niet op dit album had verwacht. Geen Trap-nummer zoals we van de gastheer gewoon zijn, maar een heerlijk Southern Hip Hop nummer. Met Bun B en Ludacris die goed tot recht komen op zo'n nummer.

De niet genoemde nummers zijn niet veel soeps. Met als absolute dieptepunt Get Low. Ik zou het al iets minder erg vinden om het op Nicki Minaj's album te horen, maar op een Waka Flocka album kan dit echt niet vind ik.

Omdat er toch meer sterkere nummers opstaan dan zwakke geef ik het een 3,5* in plaats van een 3*.

Nog eens een dikke voor Cash, Lurkin' en Everything I Love!

Ik moet zeggen dat ik Plies als gastartiest vaak heel goed trek. Zijn geschreeuw slaat vaak nergens op, maar doet het goed bij veel trap-nummers.

Ik vind Plies altijd hard komen. Zijn albums zijn cool!

Aan zijn albums ben ik nog niet toegekomen, omdat ik toch denk dat die zullen vervelen. En omdat er ook wel veel betere rappers bestaan Tijd om z'n No Chaser-tape eens te checken.

Natuurlijk zijn er betere rappers, maar ik heb Defintion of Real en The Real Testament tijden geleden helemaal kapot gedraaid! Heerlijke muziek!

The Real Testament heb ik een paar jaren geleden ook eens beluisterd, maar dat vond ik echt niets. De singles van Plies daarentegen zijn meestal wel vermakelijk.
Als gastartiest valt hij mij positief op op Lurkin' en Young Jeezy's Lose My Mind.

Tegenvallige album. Diep teleurstellend.