Renaissance - Renaissance (1969)

Er is een leven na de Yardbirds.

Title song Kings & Queens is volgens mij inschatting een van de beste Rocksong aller tijden. Meer dan 10 minuten Symphonic Rock-met Jazz Klassiek elementen

Deze plaat hoort in iedere serieus verzameling.

Moet deze dit weekend nog een kleer luisteren, mischien wordt het nog 5* en met 5* ben ik heel erg zuinig.

Kings and Queens is naar mijn beoordeling een veel te lang nummer met veel te weinig ideeën. De stijl is natuurlijk nogal anders, maar die andere Yardbirds-opvolger heeft op zijn debuut LP ook een compositie van een minuut of tien. En daarin gebeurt heel veel meer.

Toen deze groep begon heb ik een live optreden in Zwitserland met hen meegemaakt. De fijne zang van Jane Relf werd in de volgende incarnatie overtroffen door Annie Haslam, wellicht een van de beste rock zangeressen op dit moment. Dit eerste album met dit onderkoelde geluid heeft me altijd gefascineerd. 'Kings & Queens' vind ik zoals Harald een topper van rock classic, heel goed uitgevoerd en overtuigend gepresenteerd. Gelukkig kwam daarna met Annie nog wat extra vuur.

Pa heeft deze op vinyl. Je hoort af en toe nog wel een beetje de invloed van de Yardbirds (of eigenlijk '(hitparade)pop' in het algemeen), maar de stilistische wisseling is wel erg groot. Goede symfoplaat met klassieke invloeden, al is de groep midden jaren 70 een klasse beter en vooral iets professioneler.

'Bullet' heeft alleen wel een outro dat nergens op slaat.

Een bassolo gevolgd door een raar 2001-achtig vocaal gedeelte, het houdt inderdaad niet over. Persoonlijk gruw ik ook van dat Beethovenslot van Island.

Zelf ben ik altijd een groot liefhebber van Illusion (de band) en vooral van Jane Relf geweest, en pas nu ik Novella als mijn eerste album van Renaissance heb leren kennen heb ik begrepen wat de link tussen beide bands is. Dus ben ik nu met deze eerste plaat begonnen, maar vooralsnog ben ik er niet stuk van: in bijna elk nummer wordt de potentie van de goede ideeën niet helemaal waargemaakt. Maar het tweede album en Scheherazade staan nog op stapel.
 

Na nog een paar luisterbeurten toch wel een aardige plaat, waarvan de hoogtepunten vooral in de eerste helft liggen. Extra sterretje voor het geweldige geluid; hoe de heldere piano en de strakke drums klinken is ook na 40 jaar nog een lust voor het oor, opmerkelijk fraai.
 

Deze lp vooral voor de mooie hoes overgenomen samen met een aantal andere albums. Kende niets van Renaissance, maar daar is op een aangename wijze verandering in aangekomen. Psychedelische, jazzy, folky, symphonische muziek die ook wat doet denken aan de beginperiode van King Crimson. Beide zijn nog actief, zij het in vele veranderde samenstellingen. Dit debuut steekt goed in elkaar, waar idd. de drums een sterke rol bij spelen.

Ben momenteel m'n Renaissance collectie die al jaren staat te verstoffen eindelijk eens door aan het worstelen.
Voorlopig is deze, samen met Illusion, die ik vroeger letterlijk grijs heb gedraaid, toch wel m'n favoriet.

De latere albums, hoe knap en professioneel ze ook klinken, daar kan ik tot nu toe nog niet echt warm voor lopen, maar dat kan nog komen.

Wat toevallig. Ik beleef momenteel ook een Renaissance-renaissance. Pas nog 2 of 3 Renaissance-lps teruggekocht. Ik had ze namelijk weggedaan.

Het zijn nagenoeg twee verschillende bands. De eerste twee platen zijn ook opgenomen in een volledig andere bezetting dan alles erna.

Ik heb lange tijd die eerste twee platen genegeerd, en op een gegeven moment dan toch beluisterd, maar ik kan uit mijn hoofd niet meer zo goed zeggen hoe die platen met Jane en Keith Relf klinken. Gelukkig kun je deze nu zo streamen, dan hoef ik niet per se voor veel geld alles terug te kopen.

Mooi blijft dat toch, dat je muziek na jaren weer kunt herontdekken en met andere oren beluisteren.

Ja, eens in de zoveel jaar beleef ik ook een Renaissance-renaissance (mooi woord, en alleen begrijpelijk voor degenen die snappen waar we het over hebben). Volledig terecht ook, want het blijft prachtige, tijdloze muziek. Ik heb het dan wel over de renaissance van de band, dus de tweede editie, vanaf Prologue (what's in a name). Tot aan Azure d'or (1979) heb ik ze allemaal, en ze blijven stuk voor stuk hoogtepunten die ik graag beluister, inclusief het live-album At Carnegie Hall. Gek genoeg heb ik van het latere werk nooit wat aangeschaft, maar begin jaren tachtig sloegen ze (tijdelijk) een heel andere richting in: een elektronisch jasje dat hen niet paste.

En hoewel ik wel beide Illusion-albums bezit (dus de band van die naam, uit '77 en '78), ken ik de twee eerste platen van Renaissance helemaal niet. Moet ik toch eens naar gaan luisteren. Ik weet dat het een heel andere bandsamenstelling is, maar zo veel heel zal de muziek toch ook niet afwijken? Jane Relf haalt het natuurlijk niet bij Annie Haslam (wie wel?), maar is - blijkens die Illusion-albums - toch evengoed een zangeres die prima op zichzelf kan staan, lijkt me.

De (Europese) hoes van dit debuut is in elk geval prachtig, veel mooier dan de Amerikaanse variant. Alleen al daarvoor zou ik 'm graag op vinyl willen aanschaffen.

Die eerste albums zijn bij mij altijd wat onderbelicht gebleven. Er was immers zoveel fraais van deze band te beluisteren, met name uit de periode 1973 t/m 1978,

Maar naar aanleiding van bovenstaande posts ga ik ze de komende tijd weer eens luisteren.