Glen Hansard - Rhythm and Repose (2012)

Mooie plaat.
Wat een stem heeft hij toch
Alleen jammer dat Marketa niet wat meer meezingt.
Wie dit mooi vindt moet zeker de film "'Once"' gaan zien.
Is er trouwens nog wel iemand die die film niet gezien heeft ?

Wel veel over gehoord maar nog niet gezien

Deze plaat is weer erg mooi. Geen dieptepunten en alleen maar prachtige nummers. Bird of Sorrow is het absolute hoogtepunt, vooral de uitbarsting aan het einde van het nummer is fantastisch.

Ik begin met 4*, maar daar kan nog een halfje bovenop komen.

Morgen is ie om 5 uur in de PLATO in Amsterdam, super veel zin in!

Via itunes wat stukjes van de bonus tracks beluisterd en die zijn ook schitterend. Maar waarom deze niet op het album gezet? grrrrrrrr Ik wil nog steeds ouderwets een cd of cd single in de kast kunnen zetten, boekje bekijken, volgorde van cd's veranderen, in mijn handen houden, in de cd speler stoppen, eruit halen, weer in de kast, vol trots naar mijn collectie kijken. Dat kan niet met itunes.

Glen Hansard – Rhythm & Repose

Ik kende Hansard al van enkele nummers van The Swell Season. Zeer mooie nummers die goed blijven hangen, datzelfde doet hij op zijn eerste soloplaat ook, maar dan beter.

Bird of Sorrow is het hoogtepunt van Rhythm & Repose. Het nummer bouwt rustig op naar fantastische uitbarsting. Maar ook de overige nummers zijn prachtig en weten me steeds weer te boeien. Hansard speelt goed gitaar en zijn stem is soms om kippenvel van te krijgen.

Het album staat nog steeds op 4*, maar maakt grote kans om verhoogd te worden met een halve ster.

Eerlijk is eerlijk; Glen Hansard kende ik voorheen enkel van naam. Lid van The Frames, en de laatste jaren ook enkele platen uitgebracht met de Tsjechische Markéta Irglová, waarmee hij even een relatie had. Maar daar gaat het natuurlijk niet om; zijn nieuwe plaat ‘Rhythm and Repose’ kwam namelijk eerder dit jaar uit, en ik wilde, nieuwsgierig als ik ben in mijn zoektocht naar muzikale schoonheid, maar al te graag kennis maken met de muziek van deze Ier.

Hansard is 42 jaar oud, en ‘Rhythm and Repose’ is zijn eerste echte soloplaat. En het is een goeie geworden. De 11 songs die de plaat hebben gehaald, verdienen ook allemaal hun plaatsje, het ene nummer al wat meer dan het andere. Sterkhouders zijn wat mij betreft het intense ‘Bird of Sorrow’, dat een fraaie opbouw kent, en waarin Hansard zich op vocaal vlak soms helemaal laat gaan. Dat zou hij wat meer moeten doen trouwens, want het klinkt echt goed, en het raakt me. Een andere topper is de trage, knap omkaderde song ‘Maybe Not Tonight’, met van die weemoedige strijkers op de achtergrond. Steel guitar, als ik me niet vergis, wat ook altijd datzelfde sfeertje oproept. Hansard klinkt een beetje als zijn landgenoot Van Morrison, hoor ik terug in het uitmuntende ‘Love Don’t Leave Me Waiting’.

De strijkersarrangementen zijn trouwens van de hand van onder andere Nico Muhly, die we ook kennen van Antony and the Johnsons. En de zangeres die op enkele nummers (o.a. het mij iets te fletse ‘Talking with the Wolves) wat meezingt, is dat niet gewoon Markéta Irglová? Ik vind er niet al te veel informatie over terug.

Glen Hansard is een man die veel in huis heeft, naar mijn mening. Ik zal echter zijn oeuvre met The Frames moeten doorspitten om daar helemaal achter te komen, beweert de meerderheid. Dat zal ik dan ook doen, alles op zijn tijd. Maar voorlopig geniet ik nog wel even van deze plaat, die al bij al toch wel erg puik is. De stem van Hansard doet bij momenten, zoals eerder aangegeven, denken aan Van Morrison, meerbepaald de Van Morrison van ‘Astral Weeks’. Vooral wanneer hij zich echt smijt, zoals ook in ‘High Hope’ te horen is, wat mooi contrasteert met de gemoedelijke piano- en gitaarakkoorden, komt hij aardig in de buurt.

Een fijne plaat dus, moet ik constateren. Geen uitzonderlijk album, geen lichtend meesterwerk. Maar wel een fijne plaat, die zich aan de middelmaat onttrekt dankzij enkele uitmuntende songs, en een goeie basis die kwaliteit en vakmanschap verraadt.

3,5 sterren

De aanzet van 'Races' (orgeltonen) doen me trouwens denken aan 'A Candle's Fire' van Beirut.

Ben het met AOVV eens, mooie plaat met als hoogtepunten nr. 2, 5, 8, 9 & 11.

Bij nummer 10 vind ik het instrumentale aspect heel mooi maar de tekst niet geweldig.
Das het enige minpuntje overigens

Geweldig mooi album, zeker voor de latere uurtjes. Niet zijn beste, dat vind ik nog steeds die met Markete Irglova, maar zéér de moeite waard.
Zal nog veel beluisterd worden in deze sombere herfstperiode door mij.

Live in Amsterdam

Talking with the Wolves

Philander

This Gift

Bij Bird of Sorrow denk ik altijd kortstondig dat Rhythm and Repose toch écht bij het beste van 2012 hoort, maar daarvoor steekt de rest van het album toch wat te vlakjes af bij dat nummer. Glen Hansard zou zich best wat vaker mogen laten gaan zoals daar, want dat levert toch wel erg intense muziek op. Bird of Sorrow doet me trouwens wel ernstig aan een ander nummer denken, waarvan ik uiteraard niet op de naam kan komen, maar dat maakt het nummer niet minder natuurlijk. Voorlopig doet deze eerste soloplaat nog een beetje onder voor zijn werk met mevrouw Irglova, maar het potentieel om een echt indrukwekkend werkje te maken hoor ik hier zeker wel in. Glen Hansard zal ik dus blijven volgen.

Ik zweer dat ik Eddie Vedder bij 'Races' als backing vocal hoor vanaf 2:45. Nog iemand?

Het is Sam Amidon.

Prachtig. Staat geen enkel zwak nummer op.

Net ontdekt, dankzij 'Oor'. Wat een prachtplaat, inderdaad geen enkel zwak nummer. Benieuwd naar zijn andere werk!

Bird of Sorrow behoort tot mijn favoriete nummers. Er staat inderdaad geen zwak nummer op, maar het niveau van Bird of Sorrow wordt verder niet meer gehaald, in mijn ogen.