Traffic - The Low Spark of High Heeled Boys (1971)

Alleen al vanwege het loom trage jazzyachtige titelnumer het beluisteren waard, buiten de andere hidden treasures....

Aanvankelijk niet mijn kop thee deze plaat. Kocht 'm in 72 en gaf 'm vrij snel weer weg omdat de 70s mTraffic modus met uitgesponnen jams me niet kon boeien. Via een interessante live versie van het titel nummer op een bootleg ging ie in de reëvaluatie en ik moet zeggen dat ie op CD stukken beter overkomt dan op vinyl destijds. Zal misschien wat met de speelduur te maken hebben gehad die de dynamiek in de weg zat op te dicht op elkaar geperste groeven ? Wie zal het zeggen.

De remastered CD word ik best vrolijk van en ik loop al weer de hele dag The Low Spark te zingen / neurieën / fluiten dus een positive voorlopige beoordeling is op zijn plaats !

Inderdaad voral het titelnummers is een juweel.

Vrij zweverig album, qua sfeertje dicht in de buurt van Van Morrison's Astral Weeks, zo voel ik deze onderschatte Traffic plaat aan, die prachtige dwarsfluit van Chris Wood toch... ook Capaldi's drums- en percussiewerk bepaalden de dromerige sfeer... Winwood zingt hemels... ach, wie kent die nog anno 2008?
Rainmaker en de titelsong springen er uit voor mij.

Nou ben ik ook een gevoelensmens, maar die link heb ik zelfs in mijn wildste dromen nog nooit gelegd...... Kan je dat misschien wat nader verklaren of is het echt gewoon een pure gevoelskwestie. Dat kan natuurlijk ........

Gevoelskwestie, het zweverige, vooral gebruik van cymbalen, zweverige drumpartijen die de boel muzikaal dragen... gevoelskwestie, absoluut!

Traffic... wat een geweldige band was het. Hun echte meesterwerk is voor mij "John Barleycorn Must Die", maar "The Low Spark Of High Heeled Boys" komt zeker op #2.

Dit album vind ik wat minder dan z'n voorgangers maar Hidden Treasure en het titelnummer zijn natuurlijk geweldig.
Ook Light up or leave me alone vind ik goed, vooral ook omdat hier Jim Capaldi weer 'ns mag zingen.

Qua sound wel een beetje vergelijkbaar met z'n voorganger. Ook de opvolger hiervan (en bijv. Steve Winwood's solo debuut) zijn in min of meer dezelfde stijl.

Toch begint de ondergang van de band hier langzaam. Het is nog een sterke plaat, en wederom goed gemusiceerd. Ik kan ook niet echt iets vinden wat er mis is aan de plaat, maar toch mist deze het laatste beetje overtuigingskracht.

Misschien werd het hier toch iets te routinematig, of wellicht wat te luchtig.

Wat is 'Rainmaker' toch een geweldig nummer. Het bewijst wel dat Winwood en co toch gewaagder te werk gingen dan veel van hun muzikale vriendjes. Clapton durfde dit soort dingen niet aan, en om eerlijk te zijn betwijfel ik of hij het zou kunnen.

Rainmaker live...staat Capaldi blijkbaar achter de microfoon , slechts met een tamboerijn.
Live bepalen Wood en percussionist Rebop Kwaku Baah eigenlijk de instrumentale sfeer van het nummer. Nooit geweten of me er bewust van geweest.
Zijn dit overigens Rick Grech en Jim Gordon in deze live uitvoering?

Nope:

''The new lineup (Winwood, Capaldi, Wood, Kwaku Baah, Hawkins, Hood) toured America in early 1972 to promote the LP, and their concert at the Santa Monica Civic Auditorium on 21 February was recorded in multitrack audio and captured on colour videotape with multiple cameras.''

Daar hoort Barry Beckett eigenlijk ook bij toch ? Hij kwam samen met Hawkins & Hood uit de vaste kern muzikanten van de Muscle Shoals studio .......

Op On the Road doet hij wel mee. Ik zie zo gauw op Wikipedia dat hij in 1973 mee ging touren. Volgens mij was 'ie er in 1972 nog niet bij: http://www.winwoodfans.com/trafficbio.htm

OK. Da's duidelijk .... Danks !

...ben niet zo goed in gezichten onthouden , maar vond ze al zo veranderd.

Onvoorstelbaar fraaie remaster (Island 2002) ook. Een plaat die blijft groeien (en blijft... en blijft...). De twee rocknummers vind ik wat gewoontjes en hoeven voor mij niet zo, maar de rest is onbeperkt genieten.

Weet iemand wat de ratio achter het omgooien van de volgorde van de nummers (Light up or leave me alone werd twee plaatsen teruggezet, in ieder geval op de Island-remaster) is geweest? (Ik vind zèlf de sequencing nu inderdaad beter, maar mijn --niet eens gevraagde!-- mening zal toch wel niet de doorslag hebben gegeven?...)

Traffic sprak me destijds niet echt aan, maar ik was toen ook pas 12. Dit is echter best wel een aardige plaat. Niet dat ik dit grijs zal draaien, maar toch. Rock & Roll Stew en Many a Mile to Freedom zijn mijn favorieten en ook de rest is beslist aardig.
Mijn 3,5* uit 2019 blijft wat ie is. Op 43 in de 100 Greatest Albums of 1971 en op 58 in de huidige Best Ever Albums lijst over dat jaar.