Traffic - John Barleycorn Must Die (1970)

Geen enkel moment verveling, maar het blijft allemaal iets te braafjes. Het album voelt aan als een kruising van blues-folk-rockbands genre The Band en prog-acts als Genesis. En wie een streepje jazz kan appreciëren zal John Barleycorn Must Die ook wel lusten.
3,5*

Thyson verwoordt het precies goed. Titelnummer even er bovenuit noemen. Verder leuk, kabbelend en een goed. Ook 3,5

Speciaal genre, Traffic, ik was al lang op zoek naar hun psychedelische debuut "Mr. Fantasy", toen ik deze tegenkwam. Het instrumentale "Glad" klinkt echt wel plezierig met die blazers. Verder staan er nog goede nummers op als "Freedom Rider" en de titeltrack, maar ook enkele tegenvallers: "I Just Want You To Know"... voor fans van dit soort jazzrock vast een onvervalste klassieker, maar bij mij is het wat wennen. 3,5*

Hoe zijn de bonusnummers op deze weet iemand dat?

Ja, iets tussen rock en jazz en folk, maar in dit onbeschrijfbare genre wel een absolute klassieker. Toch wel beetje verplichte kost zulle!

****

Was een Solo project van Stevie Winwood maar de rest van Traffic kwam even in het studio binnenlopen en een nieuwe Traffic plaat was geboren

Fijn album van traffic, wat een klasse muzikanten zijn het toch.
rock, folk en jazz alles kunnen ze spelen.

Draaide dit album vanavond thuis voor het eerst sinds jaren;
dacht ik ineens: zou Morphine hier wat van de mosterd vandaan gehaald hebben?

Een van mijn lievelingsplaten die ongetwijfeld in mijn persoonlijke tp 50 kan staan,

Sterke nummers als Empty Pages en vooral John Barleycorn must die zijn de pijlers waarop dit album staan

Sterk album van Traffic.
Het begint meteen goed met Glad, zo'n lekkere instrumentale swinger waar Chris Wood behoorlijk uit z'n dak kan gaan.
Op youtube staat trouwens een live versie van dit nummer van een optreden in Santa Monika in 1972 en dat is ook al zo goed, moet je echt even bekijken.
Freedom Rider, ook al een favo van me komt meteen er achteraan en dan kan voor mij de plaat al niet meer stuk, dit is ook weer zo'n typisch Traffic nummer met die lekkere stem van Winwood.
Ook de andere originele songs zijn niet te versmaden met natuurlijk John Barleycorn als uitschieter.
Helaas is later besloten om er extra dingen op te zetten zoals het waardeloze I'just want you to know, dit doet echt afbreuk aan het origineel zoals de lp was.
Hadden de opvullers er niet tussen gezeten dan had ik een 4,5 gegeven.

Ik heb er zowiezo een hekel aan als er bonus tracks tussen de originele album tracks geplaatst worden. Al zijn ze nog zo goed, ze onderbreken gewoon de flow van het album zoals het uitgebracht is.

De grote winst van de remastered release van JBMD is dat de nummers eindelijk behoorlijk uit de speakers komen. Op de oorspronkelijke LP master was men aan het experimenteren met ruisonderdrukkingssystemen wat reselteerde in een hele serie Island releases uit 1970 die klonken alsof alle hoog eruit gedraaid was......

Alles wat Steve Winwood in die tijd aanraakte veranderde in goud. Dit is misschien geen 24 karaats goud, maar sterk is het wederom.

'Glad' is een veelbelovende opener, maar dat niveau wordt niet het gehele album vastgehouden. Het titelnummer is de grote prijswinner op dit album. Verder veel jazz-georienteerd materiaal hier, wat ze goed afgaat. Geweldige muzikanten, zoveel is zeker.

Alleen 'Empty Pages' klopt om de een of andere reden gewoon niet helemaal. Het nummer heeft potentie, maar het komt er niet uit.

De bonustracks zijn hier inderdaad tenenkrommend.

Misschien niet gemaakt met de intentie om een tijdloze klassieker te produceren, maar alles valt hier samen: composities, zang, arrangementen, sound, en vooral een zekere losheid die alles precies de juiste lading geeft. Bovendien een enorm hoge draaibaarheidsfactor. Een plaat die voor mij alles heeft, en het album waardoor ik plotseling ging begrijpen wat er zo bijzonder aan Winwoods stem is (want bij de kunstmatige synthesizer- en orgelomlijsting van Arc of a diver, het eerste dat ik echt van hem leerde kennen, vond ik zijn stem eigenlijk absoluut niet passen).

En ze ( de studio boni dus ) zijn tot mijn verbazing ook verdwenen op de DeLuxe Edition ...

lekker album. Ik kon dit helemaal niet, maar klinkt goed. Heeft af en toe iets weg van (de oude) chicago. Ga dit nog wel vaker luisteren.

Droomboluszegt:
Zou dat het zijn? Iedere keer als ik deze LP opzet, denk ik weer: "toch maar eens mijn naald vervangen (of heb ik nou gewoon een slechte persing te pakken)". Recentelijk kreeg ik hem nogmaals op LP, een pril 2e handsje die net zo onzuiver klonk. Tweemaal een slechte persing, de laatste van de matrijs, lijkt me wel erg toevallig. Voor wat betreft de muziek; dit was Winwoods favoriet, in ieder geval de periode waar hij de beste herinneringen aan bewaarde. Ik hoor ook wel inspiratie en een band die goed op dreef is in alle muzikale uitspanningen, al is het wel erg veel Winwood wat de klok slaat. Ik prefereer toch wel "When the eagle flies", met enerzijds meer soul in de korte nummers en meer melancholie in de lange nummers. En nog beter is de titelloze tweede waarin Winwood compositorisch en op gitaar van geweldig tegenspel werd voorzien door Dave Mason. In een recent interview bekende Winwood dat hij het destijds moeilijk vond om de opkomst van de punk voor hemzelf te duiden. Het leek hem een aanklacht tegen alles waar Winwood stond. Dat geldt dan meer voor JBMD dan voor de titelloze tweede die veel compacter is. Evenwel mag ook deze schijf de punk wat mij betreft overleven.

Steve Winwood is afkomstig uit Birmingham (UK) en was het wonderkind van the Spencer Davis Group. Hun hit ‘I’m A Man’ stond nog in de hitparade toen Steve de band verliet om zijn eigen groep te beginnen. Dat werd Traffic. Traffic had hitjes met ‘Paper Sun’ en ‘Hole In My Shoe’ voordat hun 1e album uitkwam. De hitjes stonden niet op Mr Fantasy (1967) waarmee de groep duidelijk maakte dat het hun ernst was om door te breken als een LP-band. Een jaar later volgde Traffic (1968) waarop ‘Feelin’ Alright’ staat, een nummer van Dave Mason dat bekend is geworden door Joe Cocker, Grand Funk Railroad en Three Dog Night. December 1968 viel Traffic uit elkaar waarna postuum januari 1969 Last Exit verscheen dat een kliekjesalbum was en bestond uit een mix van studio en live opnames.
Chris Wood werd lid van de begeleidingsband van Dr John, Mason ging op de solotoer en maakte een zeer leuk album Alone Together (1970). Winwood trad toe tot de supergroep Blind Faith met daarin Eric Clapton (gitaar, ex Cream), Ginger Baker (drums, ex Cream) en Rick Grech (bas, ex Family). Blind Faith produceerde 1 plaat, trad op voor 100.000 mensen Hyde Park, maakte een traumatisch tournee door the USA en hield vervolgens op te bestaan.
Vanwege contractuele verplichtingen moest Winwood nog albums afleveren. Hij besloot op de solotoer te gaan. Zijn 1e soloplaat had als werktitel Mad Shadows. Wood en Capaldi werden gevraagd om wat sessiewerk te verrichten. De samenwerking beviel goed en men besloot Traffic te reactiveren. Mad Shadows werd John Barleycorn Must Die. Er moest op Barleycorn heel wat overgedubd worden omdat Winwood zang, gitaar en keyboards voor zijn rekening nam. Om de druk op Winwood te verminderen, werd Traffic uitgebreid met Rick Grech (bas, ex Family, ex Blind Faith), ReeBop (percussie), Mason (gitaar, ex Traffic) en Jim Gordon (drums). Welcome To The Canteen (1971) was een live album. Low Spark (1971) het 1e album in de nieuwe bezetting. Waar op Barleycorn nog vrij werd geimproviseerd, daar werd het ritme op Low Spark alles bepalend. De frivoliteit van Barleycorn, was verdwenen op Low Spark. Het ging van kwaad tot erger. Shoot Out (1973) en Eagle (1974) waren albums waar Traffic was verworden tot een ritme machine die in lange, slome nummers wat saaie plichtmatige solootjes opvoerden. De spontaniteit was verdwenen. Als de composities steeds meer gaan lijken op wat op eerdere albums is geproduceerd, dan weet je dat het einde nadert. Het laatste optreden van Traffic was op het Reading Festival augustus 1974.
Winwoord maakte daarna nog wat gladde solo albums. Duidelijk was dat hij niet meer het wonderkind van vroeger was. Hij was voorspelbaar geworden. Inmiddels zijn Wood (1983; longontsteking) en Capaldi (2005; darmkanker) overleden. Mason en Winwood zijn nog in leven.
In 1970 had Winwood nog contractuele verplichtingen. Hij ging aan de slag en dat leverde als 1e nummer ‘Every Mothers Son’ op. Voor het volgende nummer betrok hij Jim Capaldi erbij die aan hem teksten moest leveren. Het 2e nummer werd ‘Stranger To Himself’.
Binnen Traffic versie 1.0 communiceerden Winwood, Capaldi en Wood intensief met elkaar over hun nummers. Mason kwam met kant en klare nummers de studio binnen en deze benadering maakte hem tot de buitenstaander binnen de groep. Niet zo vreemd dat Winwood en Capaldi al snel Chris Wood erbij haalden waardoor de facto Traffic versie 2.0 ontstond. Ook niet zo vreemd dat ‘Every Mothers Son’ en ‘Stranger To Himself’ de kwalitatief minste nummers van het Barleycorn album zijn geworden. Als deze 2 nummers vervangen zouden worden door ‘Low Spark Of High Heeled Boys’ van hun volgend studio album, dan zou je het perfecte Traffic album in handen hebben. Overigens Arizona Amp (aka Howe Gelb, aka Giant Sand) heeft een nog betere versie van ‘Low Spark’ gemaakt.
Wat John Barleycorn een geweldige plaat maakt, is dat het zo gevarieerd is. Invloeden uit jazz, folk, blues en rock circuleren door het album. De meeste nummers overschrijden de 6 minuten waardoor veel ruimte ontstaat voor improvisatie. Steve Winwood is een veel betere muzikant dan Dave Mason en de omschakeling van Traffic naar jazzfolk werkt een stuk beter dan Traffic als psy pogroep waar Mason naar toe werkte. De richting die Traffic na Barleycorn insloeg, is stukken minder dynamisch. Barleycorn is daarmee een overgangsplaat , een tussenplaat waar toevalligerwijs Winwood en zijn mannen precies die speciale, speelse toon weten te treffen die ze daarvoor en daarna nooit meer zouden evenaren.
NB: 16-7-1970. VPRO zond het programma Piknik uit waar in een bos in de buurt van Zeist, Traffic 1,5 uur lang live optrad en integraal Barleycorn uitvoerde. Daarna was het 1,5 uur lang de beurt aan Dr John the Nighttripper. Dat kon toen nog.
(Uit: Van Melancholie Tot Herrie – Jan Koenis)

Nooit zo verdiept in Traffic. Tot ik stuitte op hun sterke performance tijdens Woodstock 1994. Met Winwood en de toen nog in leven zijnde Jim Capaldi.
John Barleycon Must Die is één van de bekendste albums van de groep. De folky titeltrack is tamelijk legendarisch en sowieso één van de betere tracks.
Muzikaal natuurlijk een fantastische band. Heel all-round vooral en de meeste nummers hier deugen.
Sterkste punt ( naast natuurlijk de immer fantastische strot van Winwood) de niet eenduidige stijlen. En daar houd ik altijd wel van.
Natuurlijk ademt de plaat de echo van de latere 60's nog wel uit, maar er is een fijne smeltkroes van rock, folk, jazz en je ontkomt door Winwood's zang nooit aan enige soulinvloeden.
Zoals vaker gememoreerd hier, geen spectucalair album, maar wel een prettig geheel van een heel goede band.
Voor mij in ieder geval reden genoeg om er wat verder in te duiken.

Omdat ik dit zo'n geweldige plaat vind heb ik uiteindelijk toch maar de Island-remaster uit 1999 aangeschaft. Heerlijk geluid, warm, vol en helder, en met name de zang knalt er nu echt uit, zodat Winwood en Capaldi op het titelnummer bijna vanaf de stoelen naast mij lijken te zingen. Maar waarom ontbreken in het nieuwe boekje de zeer specifieke wie-speelt-wat-op-welk-nummer-credits van de oorspronkelijke Island-CD-release uit 1990?

Op John Barleycorn (prachtig) en Every Mothers Son na is dit ver buiten mijn comfortzone. Te funky en/of te veel blaasinstrumenten. Die twee songs vind ik ook echt top en daardoor kom ik toch nog tot een magere 3*.
#21 in de 100 greatest Albums of 1970 en 48 in de Best Ever Albums 1970.

M'n Traffic albums weer eens uit de motteballen gehaald. Deze bijvoorbeeld had ik al jaren niet meer op mijn draaitafel gehad. En daardoor bijna vergeten hoe goed ie is.
Stel voortreffelijke muzikanten, uitstekende composities, en dat in combinatie met de prachtige stem van Winwood. Genieten geblazen.