Traffic - Traffic (1968)

Wederom vergeten hoe gaaf ik Traffic eigenlijk vind. Ik zat zo een beetje weer helemaal mijzelf om te wentelen in Jethro Tull, en bedacht mezelf er moeten toch wel meer bands zijn die een beetje die kant op zitten: jazz, rock, blues, psych en met een flinke dosis humor. En toen dacht ik: ohja, Traffic.

Ik zie ook dat mijn cijfer weg is. Dus er komt weer een cijfer aan.

De productie ook. Dit is precies het soort productie wat ik graag hoor. 4 sporen? Ik denk het wel. Maar het klinkt in mijn oren zoveel aangenamer dan moderne producties. Tenzij moderne bands teruggrijpen op deze sound, maar zelfs dan klinkt het niet zoals toen. Het is allemaal zo nostalgisch, maar zo puur en authentiek. Er is niet gerommeld aan de sound.

Sowieso Gregg Allman, maar ook Steve Marriott en Peter Frampton (vind ik dan).

Het debuut van de heren heeft mij nooit weten te overtuigen, hier en daar flauw, dan weer een jolige indruk en in mijn ogen en oren wisselvallig.
Een jaar later maken de heren een sprong in songwriting en maakt dit titelloze album een volwassener indruk.
Grote blikvanger is natuurlijk zanger Winwood.
Deze jonge Brit doet niet onder voor de betere soulzangers uit de Verenigde Staten, wat een soul heeft hij in zijn donder.
Het is jammer dat nummers als Don't Be Sad, Vagabond Virgin en afsluiter Means to an End mij niet zoveel doen, de plaat had anders mijn top 10 lijst met favoriete albums uit de jaren 60 gehaald.
Desalniettemin een puik werkje, waarbij de Engelsen blijk geven, Amerikaanse soul en blues een fijne twist mee te kunnen geven.

Met bovenstaande namen kan ik het alleen maar eens zijn.
Daar wil dan ook nog de weergaloze Jess Roden, onze crooner Robert Palmer en uiteraard Glenn Hughes aan toevoegen.