Iced Earth - The Glorious Burden (2004)

Met Iced Earth heb ik nooit veel gehad, maar deze vond ik destijds te gek.
Ook bij herbeluistering valt ie niet tegen.

3,5*

Gettysburg is schitterend, maar de rest is toch wel een paar niveaus minder. Het is nergens echt slecht, maar zonder het Gettysburgepos zou dit album maar 2.5* halen. Dit album mist kracht en dat heeft weinig met de zanger te maken ...

Ah! het beruchte The Glorious Burden! Met deze plaat ben ik destijds ingestapt op de Iced Earth karavaan. Burnt Offerings had ik net wat eerder, maar dat vond ik toen nog een erg lastig album. Zodoende heb ik nooit problemen gehad met Tim Owens. Ik vond hem bij Judas Priest al een geweldige zanger. Nu Lennert en ik discografie van Iced Earth aan het doorspitten zijn in chronologische volgorde, krijg je ook een mooi beeld over hoe de band gegroeid is.

Het beeld wat ik krijg, is dat de zangerwissel een erg goed effect had op Iced Earth. Ik denk niet dat de albums beter zouden zijn geworden wanneer Schaffer vastgehouden had aan de duistere thema's en Barlow als zanger. The Glorious Burden is een nieuwe route die meteen veel mogelijkheden biedt. Owens houdt zich in elk geval niet in en valt vaak op met fantastisch zangwerk. Voor het eerst sinds Burnt Offerings hoor ik weer een album dat kwalitatief vrij hoog en constant zit. The Reckoning is de terechte eerste single van dit album. Beste nummer sinds Dante's Inferno. When The Eagle Cries is voor de verandering een prachtige ballad, maar de tekst is zo tenenkrommend slecht dat ik er nooit serieus naar kan luisteren.

Schaffer herstelt zich hier als songschrijver. Opvallend is wel dat The Glorious Burden zelden echt topniveau is, zoals op Night of the Stormrider of Burnt Offerings, maar het niveau is hoog. Niet te vergeten: constant. Op Hollow Man na staan hier allemaal goede songs op. De gitarist Schaffer keert helaas maar zelden terug op het oude niveau. Daarvoor zijn de riffs toch te simpel. De solo op Waterloo daarentegen is fenomenaal. The Glorious Burden stevent Something Wicked This Way Comes voorbij.


Tussenstand:
1. Burnt Offerings
2. Night Of The Stormrider
3. Iced Earth
4. The Glorious Burden
5. Something Wicked This Way Comes
6. Horror Show
7. The Dark Saga

Ik herinner me de schok van het vertrek van Barlow nog en het feit dat Declaration Day zo anders aanvoelde. The Glorious Burden zal altijd wel een controversieel album blijven in de Iced Earth catalogus, maar na de tegenvallers van The Dark Saga en Horror Show, valt het me nu vooral op hoe fris het allemaal klinkt. De kenmerkende sound van de eerste albums is dan wel weg, het klinkt allemaal wel opzwepend en bijna hoopvol. Owens is ook de absolute smaakmaker, die in de uithalen alles geeft en misschien Barlow nog wel overtreft qua maniakale kracht. In de mid-range is Barlow misschien sterker, maar ik kan me toch slecht voorstellen hoe hij deze nummers met zoveel flair zou kunnen brengen.

Zelfs het minste nummer, Hollow Man, kan me niet zo erg storen als een Watching Over Me of The Ghost Of Freedom. When The Eagle Cries vind ik buiten de tekst zelfs een vrij behoorlijke ballad te noemen. The Reckoning (Don't Tread On Me) en Red Barron/Blue Max rossen flink, terwijl Waterloo een frivole kant laat horen, Atilla een perfecte combinatie van beukwerk en bombast is en Valley Forge een fantastische solo heeft. Het afsluitende Gettysburg heeft ups and downs, maar vooral het afsluitende High Water Mark heeft een aantal van de beste zangpartijen die Owens in zijn hele loopbaan heeft gezongen. Echte uitschieters ontbreken, maar de constante kwaliteit is gewoon heel erg hoog.

Tussenstand:
1. Burnt Offerings
2. Night Of The Stormrider
3. The Glorious Burden
4. Something Wicked This Way Comes
5. Iced Earth
6. Horror Show
7. The Dark Saga

Met The Glorious Burden kreeg Iced Earth er een fan bij. Ik was nooit zo enthousiast over de band met Matt Barlow als zanger. Iets te veel dramatiek denk ik en zijn zang pakte mij niet echt. Tim Owens kende ik nog van zijn werk bij Judas Priest, waarmee hij twee platen uitbracht. Geen sterke albums, maar dat lag zeerzeker niet aan hem.

The Glorious Burden is een stuk beter dan wat ik al van hem kende. Vooral in nummers als het felle The Reckoning en de smaakvolle ballad When the Eagle Cries komt zijn stijl goed naar voren. Een prima (concept)plaat waarop onder meer Napoleon, Attila the Hun en de Amerikaanse burgeroorlog muzikaal worden belicht: 4*.

Balen dat Barlow wegging, maar er moest aan de andere kan ook wel verfrist worden, de band leek een beetje uitgeblust. Was wel benieuwd hoe Owens zich zou inpassen. Bij Priest werd er niet optimaal van zijn stem geprofiteerd vond ik, zijn normale cleane stem kwam amper naar voren zoals bij zijn vorige band, op deze plaat wat meer.
Het geluid van deze plaat stoort me eigenlijk niet zo, het is wat uh Hollow, maar ook lekker droog, dat bevalt me an sich wel. Wat mij an sich ook niet stoorde, was de geschiedenisles inhoud ("Declaration Day" trek ik best), wat me wel stoorde was het vrij wanstaltige "When The Eagle Cries". Ik bedoel "The sleeping giant, is asleep no longer"... dude, please... en zo zoetsappig, brrr... als mijn oren tandjes hadden gehad, waren ze eruit gerot.
Verder gingen ze ook hier toch met name door op het ingeslagen pad, het glorieuze van de meezing-refreintjes, aangevuld met Euro Power Metal invloeden. Soms nog een lekkere beuker als "Greenface" en "Red Baron/Blue Max" en "The Reckoning (Don't Tread On Me)" (hoezo Halford!?). Maar het houdt niet over.
Ook het Gettysburg (1863) deel kan me niet echt bekoren, het eerste deel loopt nog wel lekker, de rest vloeit lang niet zo fijn als bijvoorbeeld de trilogie van Something Wicked, wat echt een geheel was. En mist ook gewoon ballen. Het is me allemaal net te glorie'achtig allemaal. Dat stoort me eigenlijk denk ik nog het meest, langzaam maar zeker werd het Musical Metal. Zo vervaarlijk ooit, nu bijna tandenloos.

Ik hoop dat ik ooit nog van dit beeld af kom...

Ik heb dit album ooit eens gekocht en er eigenlijk nauwelijks naar geluisterd en dat is best wel zonde, want dit is gewoon een heerlijk album. Ik kan heerlijk genieten van de vocalen van Owens. Vooral het laatste nummer (drieluik) vind ik geweldig. Heerlijk album!

Een nieuwe start van Iced Earth nadat Barlow de band had verlaten volgde Tim Owens hem vanaf deze plaat voor 2 albums op. De "normale" zangstem van Owens doet mij wel wat denken aan die van Ronnie James Dio, maar Owens zijn bereik lijkt nog een stuk hoger te liggen. Mooi album dit, met wederom een constant niveau van begin tot eind. Niet hun minste album, maar ook niet hun beste. Dit album doet mij qua kaft, thematiek en lengte van de plaat, en sfeer wel wat denken aan A Matter Of Life And Death van Iron Maiden, maar dan natuurlijk in de Iced Earth stijl die wat zwaarder en meer heavy klinkt.

Als je de gewone CD goed kan waarderen kan ik zeker ook de bonus schijf aanraden met Gettysburg (1863):

De 3 delen samen met een passende video: https://www.youtube.com/watch?v=M155Er6PFz0

Gettysburg is gewoon onderdeel van het originele album. Enkel op de limited edition stonden de laatste 3 tracks op een aparte schijf.

Daar ik de plaat heb dacht ik dat ik alle bonustracks had, maar blijkbaar niet! Ik mis nog Star-Spangled Banner. Aangezien mijn tenen krullen en mijn haar spontaan verandert in de Star-Spangled Banner bij de unplugged versie van When the Eagle Cries hoef ik niet nog meer Amerikaans pattriotisme door m'n strot.

Het lijkt me anderzijds wel leuk om Gettysburg op een apart schijfje te hebben, dat geeft nog meer aan dat het op zichzelf staat. Ook al is nu al een hele tijd gebleken dat Schaffer te ver gaat in z'n idealen, vind ik de manier waarop hij die trilogie verzorgd heeft wel knap. Ook het feit dat hij in het boekje verduidelijkt wat er precies gebeurt vind ik goed gedaan.

Ik kan hier eigenlijk niet meer naar luisteren..

Ah dan komt daar mijn verwarring vandaan, dat is inderdaad de versie die ik in huis heb

Ik heb de 1 cd versie met 11 nummers, en nummers 9, 10, en 11 staan apart vermeld onder het kopje: Gettysburg (1863). Persoonlijk vind ik die 3 nummers niet bijzonder boven de voorgaande nummers uitsteken. Het is een mooi degelijk luister album, maar niet 1 nummer blijft echt hangen, daar hebben ze betere albums voor gemaakt. Het is geen single album of met catchy nummers die blijven hangen, maar meer een episch verhaal over een deel van de geschiedenis van Amerika. Mooie plaat zonder uitschieters en dieptepunten

Declaration Day en Reckoning Day zijn toch wel catchy?

Ik zal die 2 nummers morgen in de auto naar het werk toe eens apart beluisteren, ze zijn me tot nu toe niet in het bijzonder opgevallen.

Tja en ach, alsof alles ook maar catchy moet zijn.

Daar heb je The Dark Saga, Something Wicked en Horror Show wel weer voor. Daarom vind ik de variatie, en de verschillende zangers bij deze band ook zo mooi. Dit album hoeft ook niet catchy te zijn, dan moet je een andere plaat van hun pakken. Een mooi luister album vind ik het zeker, maar omdat het zonder uitschieters en vrij constant is vind ik het ook weer een typisch 3.5* album. Lekker genietbaar, maar ook niet overdrijven. Een beetje A Life Of Matter And Death, maar dan van Iced Earth.

Deze 2 nummers vanmorgen nog even beluisterd, en inderdaad Declaration Day heeft een zeer catchy en aanstekelijk refrein, dat in tegenstelling tot The Reckoning ( Don't Tread on Me) waar ik dat niet zozeer vind, wel een lekker en vooral stevig nummer, maar niet zozeer catchy

Prima album, maar ook niet echt meer dan dat. Echte uitschieters heeft het album niet, of het moeten de laatste 3 nummers zijn. Vooral "high water mark" is geweldig! (alhoewel het alleen om de eerste 7 minuten gaat) Tim Owens doet mij trouwens af en toe sterk aan Dio denken (zoals eerder ook al aangegeven) 3*