George Harrison - George Harrison (1979)

De Beatles-uitvoering van Not Guilty is stukken beter.

Mooi vrij evenwichtig album van George Harrison. Het door Jackie Stewart geïnspireerde FASTER is voor mij het beste nummer op de plaat.
Doch er staan weinig slechte of mindere songs op, George was het niet verleerd.
Blow Away wel bekend als single. Here comes the Moon ook mooi als antwoord op Here Comes the Sun.
Lekker album. Wie dit in de koopjesbakken vindt, raad ik aan ; niet laten liggen, meenemen ! 4 sterren ****

plotseling, na een paar jaar stilte kwam george met zijn beste plaat sinds all things must pass. Alle nummers zijn van een hoge norm. Favorite tracks uit al dit moois kiezen is dan ook erg moeilijk. My dark sweet lady misschien wel zijn meest mooie nummer sinds Something, You love is forever is uniek, luister naar de gitaar accoorden, subliem. Blow away was zeker in Amerika een grote hit, een heel eenvoudig nummer maar zeer pakkend. Zo kan ik nog even doorgaan, wat ik niet zal doen. De plaat was geen mega hit, de muziek van toen werd overheerst door Disco, Punk, New wave en ska(muziekstrominggen waar overigens niets mis mee is) , en deze plaat stond toen wel heel ver af van de trends. George liet zich niet meeslepen en bleef geheel zichzelf, gelukkig maar!

Soft hearted Hana gaat over amazing padoos. "I eat it and at once my eyes could see you". Volgens mij het enige nummer wat ooit over deze paddestoel is geschreven, terwijl de meeste onschuldige luisteraars denken dat het een liefdesliedje is weet de oplettende luisteraar wel beter. 'you could meet her after heavy rain has fallen'.

Dit vind ik dan zijn sterkste plaat sinds Living in the Material World. Here Comes The Moon vind ik niet zo goed, maar verder staan hier allemaal goede nummers op. Not Guilty, Faster en Dark Sweet Lady zijn de uitblinkers. Het lijkt er alleen op dat George net iets te veel achterover leunt, anders had hij de 4 sterren overtuigend kunnen pakken.

Maar ach, die krijgt hij nu ook wel van me.

"All Things Must Pass" mag dan z'n absolute meesterwerk zijn, deze uit 1979 en "Brainwashed" (z'n laatste) zijn de twee Harrison albums die ik het vaakst beluister, zeer ontspannen albums met mooie, rustige liedjes. "Love Comes To Everyone" zet meteen de juiste toon en biedt een goed beeld van wat de rest gaat brengen.

"Soft Touch" vind ik ook een prachtig nummer trouwens.

Zeer sterk album van George Harrison. Met bijna alleen maar hoogtepunten, zijn stem, de liedjes, de sound en natuurlijk zijn gitaarwerk.

Faster, Love Comes to Everyone, Not Guilty en If You Believe zijn mijn favorieten, ik heb Blow Away en Here Comes the Moon iets te vaak gehoord maar desalniettemin behoorlijke composites.

Na zijn ijzersterke All Things Must Pass, ging het artiestiek redelijk vlug bergafwaarts.
Met voorganger Thirty-Three & 1/3 was het "herstel" ingezet; Dit album bewijst dat Harrison nog niet afgeschreven mocht worden; Hij komt met zijn sterkste songboek sinds die fameuze All Things Must Pass.
Mijn favorieten zijn hier; Faster, Your Love is Forever, Love Comes To Everyone en de single Blow Away. Maar eigenlijk zijn zowat alle songs mooi te noemen.

Living in the material world en The concert for Bangla desh zaten ook nog tussen ATMP en George Harrison in, toch ook niet verkeerd. Zijn enige echte misser in de jaren 70 was toch voornamelijk Dark Horse en de bijbehorende tournee waar hij zijn stem verloor. Die periode heeft zijn imago verre van goed gedaan.

Ik ben de cd momenteel aan het herbeluisteren, en wat leuk is aan 'Soft-Hearted Hana' is dat George door het beschrijven van zijn paddotrip eigenlijk een tekst heeft geschreven die met recht poëzie genoemd mag worden. Eén van zijn sterkste teksten.

Dit is een fantastisch album, de artwork van de plaat springt er ook uit. Zo zomers en groen! Lekker! (al komt deze plaat uit winter/voorjaar 1979). Bijna allemaal goede nummers! Al vind ik de demo versie van Here Comes The Moon dichter bij de Beatles liggen. Groot deel van de nummers zijn geschreven op Hawaii, misschien vandaar het zomerse gevoel

Mooie ontspannen plaat van George . Fraaie liedjes op de zo kenmerkende wijze door hem uitgevoerd .
George trekt zich geen moer aan van trends en het album kabbelt op een erg aangename manier voort .
Liedjes ook die gemaakt lijken voor zijn stem , die ik nooit geweldig heb gevonden , maar hier past het prima . Blow Away , Love Comes To Everyone , Not Guilty en Here Comes The Moon zijn mijn favorieten .
Een heerlijke plaat voor een mooie zomerse dag .

Aangestoken door de goede en uitgebreide recensies van Duco ben ook de Harrison albums aan het herbeluisteren. In '79 kocht ik nog platen aan de lopende band en ontdekte steeds nieuwe groepen en was met nog een hoop ander dingen bezig "in life". Kortom: Van echt beluisteren kwam het eigenlijk niet.
Nu ik 'm net op de koptefoon weer eens beluisterd ben ik zeer aangenaaam verrast. Your Love Is Forever vind ik prachtig. Love Comes For Everone is een heerlijke opener (was net als Your Love etc, nummer uit mijn geheugen gewist). Blow Away en Faster zitten wél in mijn systeem gegrift.
Over Not Guilty wil nog even kwijt, dat ik deze versie op dit album beter en meer des Harrisons klinken dan op de Beatles Anthology. Met dank aan Ducoz heb ik dit album "herontdekt" Thnx!

George Harrison – George Harrison

Het is 23 februari 1979 en de wereld ziet een nieuwe release van een solo album van Beatle George.
De Beatle tijd ligt eigenlijk al bijna 10 jaar achter hem, maar toch bevinden zich op dit album nog nummers die naar de Beatles linken.
Een deel van de nummers werd geschreven op Hawaii en werd het album vlak daarna op genomen.
De muzikanten die mee spelen op deze solo plaat van George zijn:
- George Harrison - Guitars, vocals & backing vocals, bass op "Faster"
- Andy Newmark - Drums
- Willie Weeks - Bass
- Neil Larsen - Keyboards, Minimoog
- Ray Cooper - Percussie
- Steve Winwood - Polymoog, Harmonium, Minimoog en backing vocals
- Emil Richards - Marimba
- Gayle Levant - Harp
- Eric Clapton - Guitar intro op "Love Comes To Everyone"
- Gary Wright - Oberheim op "If You Believe"
- Del Newman - String and horn arrangements

De hoes doet erg zomers aan en vind ik hiermee ook direct een van de beste album hoezoen van de Harrison collectie, erg sfeervol en past goed bij een dag als vandaag. Erg groen en natuurlijk.

Love Comes To Every One: De intro van het nummer word gespeeld door Eric Clapton. Al vind dit de intro vrij jaren '80 aan doen, die staan natuurlijk ook voor de deur. De plaat is vrij plat gemixed, er zitten wel heuvels in, maar geen echt reliëf(daarmee bedoel ik dat het een erg gladde productie is). Een brommende bass, daar houd ik wel van en is hier dan ook aanwezig. Ik vind dit een sterke song, er zit een goede melodie in, daar was George sowieso wel goed in. Een mooie visie van George in dit nummer, Liefde is er voor iedereen. Het verjaard niet, het vergaat niet, echte liefde is er voor iedereen. Prima nummer. Ik heb hier wel een beetje het idee bij dat ik op een grasveld lig, vlak bij een grote oude boom. Het is nog lekker weer buiten en het is al aardig donker. Ik kijk naar de sterren en zie er eentje vallen, ik wenste dat George weer bij ons was.

Not Guilty: Een ouwertje! Een beatle recording, alleen dan door George. Het nummer was eigenlijk gepland voor “The White Album” maar kwam er nooit op. De Beatles versie is veel droger en echt Beatle achtig. Deze Harrison versie is meer eigen. Wel vlakker, maar rijker aan instrumentatie. Lekker relaxed, in het lente zonnetje. Met de gitaar op een bank in de tuin, weer bij die oude boom. Langzaam zie ik de zon ondergaan en worden de sterren van gister langzaam weer zichtbaar, en wat zich nu gaat voltrekken..

Here Comes The Moon: Opent lekker met een sitar, en dan een tokkelde gitaar van George. Een song voor in de after hours, als het tegen 23 uur loopt, het buiten donker is maar toch in de tuin kunt zitten. Een ouwertje, alweer. Geschreven in 1969 en wellicht een antwoord op Here comes the Sun. Prachtig nummer, als ik er echt voor ga zitten hoor ik de schoonheid van de nummers pas echt, met iedere recensie krijgt de plaat een andere lading voor mij. The Moon looks like a little brother to the sun... Here comes the moon. Al zou je dit ook als een verscholen kritiek punt op Paul en John kunnen zien, George als kleine naast de twee grote, nu is het zijn tijd, om te stralen. Het kleine broertje van de zon.

Soft-Hearted Hana: (het begin van mijn verhaal bij deze song is puur fictief) Het is nu tegen half 1 in de avond en we trekken een reizigers Pub op het Engelse platteland in. Een rare man, eentje vanuit een deel van de wereld dat voor ons nog relatief on bekend was, zit in een hoek. George, altijd interesse in buitelandse culturen, gaat een gesprek met de man aan en de man vraagt hem of hij ooit wel eens Psychedellic Mushrooms heeft gegeten; “Nee, nog niet, maar ik wil het wel proberen!”. George neemt een hap, en wat er toen gebeurde...
Zijn benen begonnen te trillen en leek hij veel verder van de grond verwijderd dan dat hij eerst dacht. 7 autochtone dames zwemmend in een heilige vijver, Hana woont in een krater ergens in het weiland.. Wil je haar eens ontmoeten? Dat kan, zoek haar maar eens op na een heftige regenbui.

Blow Away: De morgen, de morgen na mijn ontmoeting met Hana regende het. Erg treurig en nat, want als het in Engeland regent, dan regent het goed. Ik verschuil me voor de regen, en vergeet het allemaal. Dit allemaal resulteerde in George's meest geliefde post-Apple singe, Blow Away.
Een treurige, mistige intro. Ik zie een kolkende regen, mist dat over de velden trekt.
Maar! Alles dat ik moet doen is van je houden, zo kan ik de treurig heid vergeten en het mooie weer inzien. De regen is weg getrokken, wat een schoonheid, die natuur, een natuurlijke high.
Wat voor George werkte werkt ook voor mij, voel je je een beetje down? Schrijf een vrolijke song en your troubles will be gone...

Faster: Wrrrinnngg, het geluid van langs scheerende sportauto's. Mijn favoriet van het album, al houd ik helemaal niet van formule 1 racen, je kan er in horen wat je zelf wil horen.
Zo kan je het ook opvatten als George die je adviseert je dromen na te leven, niets is zo mooi.
Als je niet oplet flitst het leven aan je voorbij.
Maar eigenlijk is deze song gewoon een ode aan Racers.
Wel een super nummer en is voor mij een van de betere nummers van het album. Wat is er nou mooier dan “Faster than a bullet from a gun”, alleen dat deel al, fenomenaal.

Dark Sweet Lady: Weer een mooie song. Geschreven in Hawaii en is een ode aan Olivia Harrison. Je hoort het Hawaiiaanse er wel vanaf. De relaxte sfeer, je zou bijna een strak blauwe zee voor je zien, en een mooie gekleurde dame die je een lekkere cocktail komt brengen.
Nee, terug naar de realiteit. Een ode aan Olivia, die George vroeg om een Spaanse klassieke song te schrijven, althans de gitaar sound is daar erg verwant aan.

Your Love is Forever: Een herinnering, een herinnering aan George's eerste echte liefde, het voelde als zomer. Maar de liefde kwam en ging als de zomer.. Ik vind de toon in George's stem erg goed en maken dit een memorabele song. Echte liefde overwinter, en overleefd de warmste zomers.
Your love shines on, for ever. Its the guiding light. Prima slide solo.

Soft Touch: Een nummer die een klein beetje uit de toon valt op dit album, iets sneller iets agressiever, althans dat doet de intro denken. Dan komt er een marimba bij en komt dat ultime zomerse gevoel naar boven en zit ik weer op een bounty strand. Geschreven op de Virgin Islands, dat is er ook vanaf te horen. De joy of life, George genietend. Een koel briesje, palmbomen en een nieuwe maan.

If You Belive:
You can worry your life away with
Not knowing what each new day may bring to you
Or take each day as it goes on
Wake up to the love that flows on, around you.

Mooi, als je geloofd dan is niets onmogelijk en kan alles.
Je moet in jezelf geloven, dan kan je alles gedaan krijgen, al loopt het leven niet helemaal zo als je dat zelf gewild had. Zomers en opgewekt. Prima afsluiter van dit zomerse album.

Zo kom ik op het einde van mijn 2e Harrison recensie en kijk ik terug op een mooi album. De productie is hier en daar misschien niet optimaal en een beetje té aandachtig behandeld.
Dat doet een beetje afbreuk aan de kwaliteit van de nummers, maar Harrisons stem maakt veel goed. Als hij zijn mond opentrekt klinkt het eerlijk en oprecht, gemeend en vooral breekbaar.
Een aanrader voor iedereen. Ik denk deze plaat beter te snappen dan 33 and 1/3, ik hoop de plaat zo geen onrecht te hebben gedaan, ik denk van niet. Bedankt George

Van begin tot eind een uitstekende plaats, met de kenmerkende melancholie van Harrison. Ik vind 'Not guilty' -eigenlijk bedoeld voor de Beatles- het minste nummer van dit album, en ik zou dit liedje zelfs nog 3 sterren geven.
Een ondergewaardeerd album, denk ik. Behale op deze site trouwens

4*

uitstekende cd

Na de dvd documentaire nog maar eens een inhaalslag doorgevoerd, want na Dark Horse heb ik een beetje af laten weten.
Het mooie van hardlopen is dat je ook vol geconcentreerd muziek kunt luisteren. De afgelopen twee weken staan 33 1/3, Extra Texture en deze prachtplaat op mijn speler. Helemaal lyrisch ben ik over het nummer 'Your Love Is Forever'. Zo intens en tegelijkertijd ook zo breekbaar. Iedere keer wacht ik weer op die meesterlijke getimede flageoletten die als schitterende pareltjes het nummer nog eens extra laten stralen.

Ooit had ik liefdesverdriet dat alleen maar door While my guitar gently weeps gedelgd kon worden. In mijn begrijpelijke zucht naar meer George Harrison (klaaglijke stem, lyrische slidegitaar, idealistische teksten) kocht ik toen blind déze elpee, maar dat was achteraf niet het beste idee ooit. Kant 1 gaat nog wel, met Love comes to everyone als aardige opener (ondanks die nare soft-pop-disco-gloed die over de ritmesectie ligt) en Not guilty met dat lekkere gitaarloopje als fraai hoogtepunt van de plaat, maar wanneer kant 2 begint met een nummer over racewagens zakt mijn broek af: is dit de man die Art of dying en Give me love (give me peace on earth) en The light that has lighted the world heeft geschreven? "He's the master of going faster", inventiever kan haast niet. En de rest van die tweede kant is niet veel beter – bij Soft touch gebeurt er zelfs iets wat mij nog nooit is overkomen, daar ga ik me aan zijn dunne stem storen. If you believe is gelukkig een lekkere afsluiter die met z'n semi-Wall of Sound-arrangement warempel herinneringen aan vervlogen tijden oproept, maar als geheel doet deze plaat voor mij toch oppervlakkig en ongeïnspieerd aan. Zo zie je maar hoe je er naast kan zitten, want als ik op internet ga zoeken blijkt dit een heel gelukkige tijd in Harrisons leven te zijn geweest. Ik heb nooit erg veel waarde gehecht aan de theorie dat een ongelukkig leven de beste voedingsbodem voor mooie muziek is ("An unhappy childhood is a writer's goldmine"), maar deze plaat overtuigt mij in ieder geval ook niet van het tegenovergestelde, het vrij hoge MusicMeter-stemgemiddelde ten spijt.

Faster is een ode aan Jackie Stewart, "The Flying Scott", en hij (stewart) heeft ook een boek geschreven in 1972 met als titel 'Faster!'.

Drie jaar is doenbaar, toch?

In 2024 doet een artiest of band gemiddeld 6 jaar over een volgende plaat, in 1979 was de norm om minimaal één plaat per jaar uit te brengen, er was geen internet, dus was het totale radiostilte als er ook geen artikel stond in een muziektijdschrift, na 3 jaar weer een plaat uitbrengen werd bijna als een comeback betiteld.

Da's waar

Eens met devel-hunt. De tijden zijn echt veranderd wat dat betreft. In de jaren zeventig was drie jaar afwezigheid op het gebied van een albumrelease echt een enorme periode. Het betekende inderdaad dat je dan weinig tot niets hoorde van je favoriete artiest en door zo'n absolute radiostilte raakte je al snel buiten beeld.
Albumreleases waren toen de vrijwel allesbepalende factor voor je zichtbaarheid, veel meer dan live-optredens. Nu is dat omgekeerd en heb je, met name via sociale media, veel meer mogelijkheden om in contact te blijven voor je fans. Zeker de laatste jaren is het zelfs mode om eens in de zoveel tijd afzonderlijke nummers te droppen; het albumformat is allang niet meer bepalend.

Uit hetzelfde tijdsbestek als George Harrison bij dit album haal ik het voorbeeld aan van Roxy Music. Een succesvolle periode vanaf 1972, die in 1976 eindigde met een live-album. Daarna drie jaar niets, waarna Manifesto uit 1979 gold als een come-back. Al was de band in de tussentijd daadwerkelijk 'even' uit elkaar...

3 jaar stilte of niet (veel bands brengen trouwens nu ook veel platen elk jaar uit) maar wat een flauwe plaat is dit, vind het allemaal te "netjes" en die moog van Winwood komt me ook mijn strot uit. Lijkt meer op Steely Dan dan op Harrison. Not my cup of tea, zal best kloppen allemaal qua compositie en sound. En dat in het jaar van London Calling.

"They’re cut from the same cloth, those two.”, aldus de weduwe van Joe Strummer nadat ze bevriend is geraakt met de familie van Harrison en zijn postuum album is uitgebracht op Darkhorse records.

In mijn ogen het beste compliment dat je een band kan geven, maar ik ben dan ook zwaar bevooroordeeld als het om The Dan gaat. Overigens heb ik deze plaat ook, maar Steely Dan hoor ik er absoluut niet in terug. Inderdaad een beetje een gezapig album, maar daar hadden Georges platen al vroeg in zijn solo-carrière te lijden.

Het kabbelt allemaal aangenaam voort, met de hitsingle - maar niet in Nederland - Blow away en Love comes to everyone als de meest meezingbare uitschieters. Dat zijn onbezorgde popliedjes, maar dat soort nummers kan ik met grote regelmaat goed hebben. Het hoeft niet altijd rauw, opwindend en energiek te zijn. Dat gezegd hebbende: zeker op kant 2 verflauwt ook mijn aandacht. En dat terwijl ik dit per saldo toch één van de betere soloplaten van George vind.

Grappig, George heeft mooie liedjes gemaakt net zoals Joe natuurlijk, vind het een bizarre vergelijking van de weduwe van Joe. George heeft inderdaad heel veel liedjes gezongen dat hij Riots wil