Alice Cooper - From the Inside (1978)

Ook Alice anno nu is nog zeer goed te pruimen, alsof hij nooit is weggeweest.
Solo prima albums in de 21e eeuw en in samenwerking met de Hollywood Vampires (2015). Laat hem maar schuiven, ook al begint hij een echte last of the mohicans te worden.

Deze steekt er ook voor mij bovenuit (hoewel Killer natuurlijk ook een topper is). Favoriet voor mij zijn The Quiet Room en Jackknife Johnny. Dit blijft mooi!

Overigens de lp-hoes was zoals al eerder gememoreerd echt prachtig.

Achteraf beschouwd Alice Cooper zijn meest persoonlijke plaat.
De shockrocker had nogal wat achter de kiezen.
Opgenomen in een gesticht, omdat dit kennelijk de enige manier was om koning alcohol de nek om te draaien.
Vanaf ca. 1972 was Alice een zwaar drinker en dit begon in 1977 zijn tol te eisen.
Sterker nog.....het had niet veel langer moeten duren.
From The Inside met een nuchtere Alice Cooper sluit thematisch daar op aan.
Op de keper beschouwd is dit nogal een onderschatte plaat, wisselend ontvangen ook, wellicht omdat dit een kwetsbare plaat is.
En wilde de wereld dit wel. Was Cooper niet de artiest bij uitstek die stoer om zich heen schopte en het opnam voor de rebelerende jeugd en shockeerde op het podium met horrorgerelateerde fratsen?
Feitelijk horen we hier meer de aardige ( want dat is ie) Vincent Furnier, die Alice Cooper niet telkens de hoofdrol laat spelen.

From The Inside is daarom een interessante plaat, waar de rock lang niet de hoofdmoot is.
Er is rock, tuurlijk, maar eigenlijk zijn de niet echte rocksongs het beste.
How You Gonna See Me Now iblijft gewoon een heel mooi gevoelig liedje, waar Funier behoorlijk met de billen bloot gaat en zijn vocale prestatie is voorbeeldig.
The Quiet Room, sterk verhalend, Nurse Rozetta, net zo indrukwekkend.
Millie And Billie zou zo uit een musical kunnen komen.
Serious is lekker, maar geen heel opvallende rocker.
Nee, de laatste 2 songs doet mij vooral opveren.
Jacknife Johnny ( moet ie echt eens in zijn liveset opnemen) en het theatrale, maar formidabele Inmates.

Verrassend goede plaat. Muzikaal en productioneel wel heel 1978, maar scherp en met lading.

Hij ging al vrij snel weer de mist in en een wederom treurige periode kwam langs voor een jaar of vier.
Maar hij overwon en nu definitief.

Ergens in de jaren '90 kocht ik deze LP als tweedehandsje. Behalve de nummers School's Out en No More Mister Niceguy (de versie van Megadeth ) kende ik niets van deze man. Even luisteren voor de aanschaf vond ik niet nodig. Als zoveel metalbands hem als invloed noemden moest dit wel goed zijn.

Dat was even schrikken toen de naald zich voor het eerst in de plaat nestelde... Dit had weinig met rock te maken. Dit album heeft daarna lange tijd niet meer op de draaitafel gelegen. Pas vele, vele jaren later ben ik dit album alsnog gaan waarderen.

De gladde productie van David Foster (op zijn palmares staan vooral pop-LP’s) en de brave instrumentale invulling, door onder andere leden van Toto en voormalige bandleden van Elton John, geven de plaat eerder een musical-esque- dan een rocksound. Af en toe doet de plaat me dan ook denken aan Streets van Savatage. Het zou me niet verbazen wanneer Jon Oliva deze plaat goed kent.

De plaat kent diverse sterke nummers met als hoogtepunten het titelnummer, Jackknife Johnny en Nurse Rosetta. Maar ook de overige nummers mogen er zeker zijn.

Het heeft lang geduurd voordat ik dit album kon waarderen. In die zin is het een groeiplaat met een zeer lage groeicurve . Inmiddels waardeer ik deze plaats met 4 sterren.

namsaap Als je Alice had willen verkennen had je er beter aangedaan om bij zijn eerste albums zoals Killer te beginnen of juiste de 90s of latere albums zoals Dirty Diamonds... voor wat betreft het stevigere werk en Alice Cooper Goes to Hell voor die dag te bewaren als je zin hebt in een musical

Welcome To My Nightmare ook niet vergeten.
Afwisselende plaat. Jazz, ballads, rock en theatraler spul.

Het meest ingetogen en persoonlijke album van Alice Cooper waarbij hij ook zijn meest emotionele kant laat horen. De songs handelen voornamelijk over zijn eigen persoon en met de ballad How You Gonna See Me Now? scoorde hij terug een hit. De wilde jaren waren achter de rug maar dit is zeker een album dat niet misstaat in zijn oeuvre.

Typerend in deze is dat Alice tijdens zijn 1979 tour weer volledig de mist in ging.
Broodmager en de jaren ( tot 1983) er na waren nog heftiger dan de 70's. Hij raakte ook nog eens aan de crack.
From The Inside is zijn therapeutische album.
Opvallend breekbaar soms, maar toch ook weer geen sombere plaat.
Voorlopig ook het einde van een succesvolle reeks.
De begin 80's waren even buiten zijn fysieke gesteldheid, niet best voor hem.
Magere verkopen, een ander image en meeliftend op de new wave.

Da Da is trouwens een heel aardige plaat Luc M.
Hij was er erg aan toe, maar dat is er gek genoeg niet van af te horen. Staan prima nummers op.

From the Inside is zo'n plaatje die pas tot leven komt bij The Quiet Room, de eerste 2 songs doen mij maar vrij weinig. The Quiet Room, venijnig gezongen door Cooper trekt je mee zijn wereld in. Die wereld bestond rond deze periode uit een verblijf in een alcohol kliniek, waar Alice als bijna vanzelfsprekend genoeg materiaal bij een kon pennen om er een plaat mee te vullen. From the Inside is een album vol met ironie, cynisme en humor, Alice zal Alice niet zijn als hij er een aparte draai aan geeft. Het is tevens een voorzichtige stap naar een wat meer mainstream geluid, weg zijn de boogie woogie, jazzachtige en funk achtige elementen. Uiteraard is het theatrale aspect nog steeds aanwezig maar het 'speciale' is er ook wat vanaf. Millie and Billie, Jackknife Johnny, For Veronica's Sake en Wish I Was Born In Beverly Hills doen mij maar bitter weinig, geef mij dan maar het rijk gearrangeerde The Quiet Room, het catchy Serious of het alom bekende maar nog steeds fraaie How You Gonna See Me Now? Vreemd genoeg, ondanks de prima productie, de sterke lyrics en het evenwichtige songmateriaal heb ik toch meer een voorkeur voor de Alice die meerdere genres aan een smeed, die bij vlagen wat rauwer (Love It To Death) voor de dag komt.

From The Inside is wat gladgestreken. Het rauwe randje is een beetje weg geproduceerd. Iets wat trouwens wel meer voor kwam aan het eind van de 70's.
Toch een behoorlijke plaat vind ik. Coherent songmateriaal. Het einde van een succesvol tijdperk.
Alice moest ineens uit een ander vaatje gaan tappen middels het veranderde muziek klimaat wat zich aan diende.

Heel toepasselijk voor het thema van dit album: "tappen uit een ander vaatje".

Dit album is toch wel heel behoorlijk met de medewerking van Elton John's rechterhand, Bernie Taupin en Steve Lukather op gitaar. Staat eigenlijk geen zwak nummer op.

Met Von Helsing eens. Ik heb overigens het vermoeden dat Alice bewust muzikanten zocht om een andere (muzikale) richting op te gaan. Want inderdaad, het muzikale klimaat veranderde eind jaren 70 behoorlijk. En Alice had en heeft nog steeds een neusje om met trends mee te hoppen. En dat hij bij muzikanten uit Elton's band en Toto terecht kwam was vrij logisch. Want die beheersten de destijds heersende trend als geen ander.

Man's laatste uit de jaren 70 en de plaat ademt een andere sfeer dan vele voorgaande albums van Cooper. De sound is wat licht en het songmateriaal (buiten Serious) om is ook minder heavy dan veel voorgaande worpen. Het plaatje schopt maar geen kont en daarnaast mis ik - hoe wisselvallig ook - de vele invloeden uit andere genres die Cooper voorheen wist te implementeren op zijn platen. Serious, The Quiet Room en How You Gonna See Me Now? gaan er met de eer vandoor, de overige tracks bevatten best nog wel wat aardige ideeën maar het dringt zich maar matig aan mij op.

Tussenstand:

1. Billion Dollar Babies
2. Love It to Death
3. Welcome to My Nightmare
4. Alice Cooper Goes to Hell
5. School's Out
6. Muscle of Love
7. Lace and Whiskey
8. From the Inside
9. Killer
10. Easy Action
11. Pretties for You

Een zwaar onderschat album van Alice Cooper. Dit album laat een andere Alice Cooper zien.
Hij werkte met dit album samen met Bernie Taupin en David Foster. Het is jammer dat er zeer weinig liedjes van dit album live werden gespeeld. Ik vind How You Gonna See Me Now een van de mooiste liedjes van Alice Cooper.

Inderdaad, onderschat stukje muziek heb ik het idee. Ook door mij. Had deze plaat in de kast, vooral vanwege de fantastisch hoes. Ben maar eens op alfabet door mijn collectie aan het gaan zodat iedereen weer eens netjes aan de beurt komt en ja..ik zit nog bij de A. Inderdaad, een samenwerking met o.a. Bernie Taupin; meer dan geslaagd. Liedjes die toch wel onder de huid kruipen; moet geen pretje zijn geweest daar.

Klopt ja: als je deze plaat even de aandacht geeft die het verdient, dan kruipen liedjes en teksten onder je huid. Indrukwekkend album, met daarop mijn eerste single: het juweeltje How You Gonna See Me Now?