Funkadelic - Maggot Brain (1971)

En wat te denken van Super Stupid & Hit It And Quit It? Dat zijn ook al zulke geweldige gitaardriven funknummers, als Maggot Brain. Zelf bevalt mij Can You Get To That ook erg goed: fantastisch liedje.

Zag ik trouwens ineens toch nog 1 exemplaar van de limited oranje gekleurde plaat op 180 gram vinyl te koop bij jpc. Net ontvangen: ziet er schitterend uit, ook de uitklaphoes (wist niet eens dat die bestond) en de plaat klinkt subliem (geweldig geremastered voor vinyl). I'm a happy man!

Op sommige momenten is dit album gewoon het beste wat ik ooit heb gehoord en heb ik verder ook niks anders nodig. Zulke platen zijn toch wel zeldzaam.

Piramidaal.

Maggot Brain, Wars of Armaggedon, Super Stupid. Yep, George Clinton heeft me weer bij de smiezen. Weergaloze tracks die me uitnodigen om hier dieper in te duiken. Muziek kan zo mooi zijn.

Blijven ze tenminste wel minimaal 10 minuten zitten...

"Maggot Brain" is afgespeeld op de twee crematies van mijn ooms. Hierom zal ik altijd een speciale band hebben met dit prachtige nummer!

Funkadelic levert een fenomenaal in elkaar geknutseld mengsel van funk, rock, psychedelica en soul af. Alleen het nummer Maggot Brain al, voor mij persoonlijk een van de mooiste creaties wiens geluidstrillingen ik heb mogen verwelkomen op mijn trommelvliezen. Die sluimerende backdrop en vervolgens de geestverruimende gitaren die de hersenen van de luisteraar compleet de ruimte in lanceren, zeker als je in stereo luistert en tijdens de tweede helft van het nummer die echoënde gitaar je tegemoet komt in je linker oor. Het album vloeit dan vervolgens doodleuk over in het onwijs catchy Can You Get With That en Hit It and Quit It, wat alleen al bewijst hoe muzikaal de leden van Funkadelic wel niet waren en hoe breed hun spectrum aan songwriting skills was.

Heb de opener eerlijk gezegd altijd maar een vervelend nummer gevonden, maar ik ben doorgaans ook geen liefhebber van gitaarsolo's. De rest van de plaat vind ik wel een stuk beter. Hendrix-achtige sferen werden hier al benoemd, maar af en toe - met name op het einde - swingt het toch ook wel heerlijk de pan uit. Maar doe mij uiteindelijk toch maar oudere nummers als I'll Bet You en Music For My Mother.

De opener is één van mijn favoriete nummers ooit. Maar ik hou dan ook van gitaarsolo's, zeker deze!

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #221

Toen ik voor het eerst Funkadelics zelfgetitelde debuut opzette was ik (ja, daar ga ik weer) iets teleurgesteld door de dominante positie van de gitaar(solo’s) die in mijn ogen vloekte met het hele concept van funk. Nu heeft Funkadelic wel zo’n centrale positie in de Funk en in de bredere muziekgeschiedenis dat ik daarin eigenlijk per definitie ongelijk heb, maar het wierp voor mij wel een zekere barriere op. Evengoed heb ik Maggot Brain sindsdien vaak in lijstjes rond mijn smaakgebied voorbij zien komen en is ook los daarvan de hoes iconisch genoeg om andere modernere classics te inspireren. Hoog tijd dus om deze plaat nu eindelijk eens goed en wel te gaan checken.

De openingstrack heeft me ontzettend verbaasd: het minimalistische en desolate gepiel ligt me erg goed. Ja, dit is veel gitaargesoleer, maar het laat veel ruimte voor de fantasie, maakt effectief gebruik van stilte en doet waanzinnige dingen met de stereokanalen die – hoewel wat gimmicky – een ontzettende ruimtelijkheid genereren. Er wordt mede door de effecten een enorme ruimte opgespannen die me veel dieper raakt dan ik had vermoed. Ik krijg nota bene associaties met Steve Reich (rond 6:00) en Songs: Ohia’s Ghost Tropic in het gebruik van desolate stiltes opgetrokken door klanken die ver weg klinken. Ook het gebruik van ruis tegen het einde van de track geeft een extra lading mee. Een geweldig knap werk, en een flinke verrassing bovendien.

De overige 6 nummers zijn in mijn beleving een stuk joliger en ‘veiliger’. Nu ben ik, vooral via verschillende compilaties en losse tracks wel bekend met dit gitaarfunkgeluid, en hoewel ik graag geloof dat deze tracks in 1971 revolutionair waren, vind ik ze vooral gezellig en creatief, maar val ik er niet van achterover. Er wordt hoorbaar geëxperimenteerd en er spat veel creativiteit vanaf, maar wordt wel een beetje een soepje dat haast degelijk klinkt. In termen van toegankelijkheid best een prestatie, maar veel meer dan ‘lekkere muziek’ levert het naar mijn idee (in tegenstelling tot de opener) niet op. Ik heb af en toe bijna het gevoel naar TV-jingles te luisteren (in ‘Hit It and Quit It’ bijvoorbeeld, maar ook halverwege 'Super Stupid'), zo makkelijk als de tracks voorbij glijden. Ook dat is ongetwijfeld avant la lettre, waarbij Funkadelic stukgesampled is vanwege zijn creatieve draaikolk aan geluidsexplosies, maar ik vind het lastig om me een tijdsgeest in te beelden waarin dit geluid nieuw was.

Zo kan het zijn dat nota bene alleen het gitaargesoleer echt indruk op me maakt, en de rest van de plaat een hele aangename en vooral rijke collectie tunes is die uit elkaar valt van de creativiteit maar me verder niet enorm raakt of beroert. Zo kun je er prima op dansen, maar ga ik het, anders dan op sommige andere platen, niet spontaan doen.

Niettemin een knap werk, waarvoor ik op een kleine 4* uitkom.

Gloeiende, Het nummer "Before the Beginning" van john frusciante is al jaren een terugkerend nummer in mijn playlist.
Hoor ik vandaag voor het eerst Maggot Brain.
Al na 10 sec denk ik.... huh ?! Dit is gejat!
.....Hoe fout zat ik...

My goodness, wat een nummer. Jammer van de fade out, dat wel.
en je moet weten waar je de mosterd haalt. John heeft dat iig goed geweten.

Ik moet bij dit album altijd denken aan scheetgeluiden, waardoor ik het eigenlijk nooit een kans geef. Net kwam Maggot Brain voorbij als outro bij House. Dat minuutje was al fenomenaal, dus misschien moet ik dit album toch weer eens opzetten…