Ghost - Opus Eponymous (2010)

Nah, is niet naïef. Om dergelijke zaken te leren heb je muziekfora nodig Sludge is donker, loodzwaar, slepend, laaggestemd met vaak duidelijke invloeden uit (hardcore) punk. Check iets van Eyehategod (neigt naar hardcore) of Goatsblood (neigt naar metal) om een degelijk idee te krijgen van het genre.

Ghost lijkt me gewoon heavy metal met, zoals Kronos zegt, wat hints naar doom metal.

Deze mannen zag ik een paar jaar geleden in het voorprogramma van Paradise Lost en lieten vooral een grappige indruk achter. Het refrein van Stand By Him zat gelijk in mjn hoofd. De muziek is erg toegankelijk en doet zelfs poppy aan. De combinatie van de decennia oude sound, duistere teksten en een verkleedpartij deed het goed op het podium. Ik moest wel lachen om de eenvoud, maar realiseer me nu dat dat ook één van de sterke punten van Ghost is. Waar veel bands zichzelf veel te serieus nemen, bewijst Ghost dat je met maffe duistere humor gewoon kunt scoren.

De naam is al gevallen. Ik ken Mercyful Fate, hun tweede is mijn favoriet album aller tijden. Ik hoor maar weinig van hen in Ghost. De muziek gaat nog, zelfs met die irritante kerkorgel. Een bloedhekel heb ik aan dat instrument als ex-misdienaar . De zang is mijn probleem, waar velen afknappen op de zang bij Mercyful Fate, knap ik hier voorlopig af op de zang bij Ghost, zo braaf. Waar een King Diamond bij MF je effectief de stuipen op het lijf kan jagen met zijn unieke bezwerende zang, moet ik hier me eerst een beetje ergeren en nadien wel eens glimlachen. Misschien moet je dit eerder vergelijken met het Nederlandse The Devil's Blood. Dat kan misschien mijn perceptie van dit album veranderen, hoewel ik The Devil's Blood liever hoor. Knapste nummer vind ik nog het instrumentale slotakkoord Genesis, zonder kwade bedoelingen gezegd.

Een geweldige band die na 3 nummers al mijn sympathie heeft. Niet alleen omdat ze wel nodig komisch overkomen (een priester die over satan gaat zingen), maar de hele sfeer er om heen doet mij ook deugd. Eens een keer wat anders dan al die thrashmetalplaten die ik normaal doorsta wat in het teken staat van de strijd wie het meeste testosteron bezit. Die sfeer bevat dit album compleet niet. Het is idd een beetje poppie te noemen, maar daarom juist wel relaxed. Een prima balans tussen twee genres die je niet zo snel met elkaar zou linken. De zang vind ik juist wel vrij sterk. Het brengt hier juist een mooi contrast met de rest van de instrumenten. Het is tenminste niet zo onnodige uitbundig waar sommige metalbands soms wel een handje van hebben. Ik stoor mij dan soms wel aan het conservatie gedrag van heavy metal-fans die in zo'n geval beweren dat Ghost de moordenaars van de metal zijn ( ). Je moet er dus maar van houden, maar ik hou er van. Helaas leunt hun tweede plaat iets te veel op die orgel. Dat had van mij niet gehoeven, want ook zonder dat kerkinstrument is Ghost in staat om de sfeer te creëren die zij graag willen hebben. Dat bewijzen ze hier wel. Een geslaagd stukje old-school doommetal.

Ook wel leuk om een interview van die lui te beluisteren waaruit blijkt dat zij ook de nodige humor in bevatten in en buiten de muziek om.

Herken ik totaal niet. Voor mijn gevoel loopt metalland over het algemeen juist erg weg met de band.

Ik heb dat idee juist totaal niet. Ik hoor geregeld van vrienden dat ze Ghost verschrikkelijk vinden terwijl zij meer in de thrashmetal hoek zitten. Dat kan ook zo zijn omdat dat genre in de metalwereld toch wel heel erg verschilt van Ghost.

Er wordt veel gehaat op Ghost omdat het naar truie metalnormen not done is om popnummers te coveren. En nog zo wat dingen.

Dat lijkt me stug. Ghost is niet de eerste band die ABBA covert. Kan ook gewoon zijn dat sommigern er gewoon niets aan vinden.

Yngwie Malmsteen heeft ook een keer ABBA gecoverd. Metal fans zijn nou ook weer niet zó closeminded dat ze bands haten omdat ze popsongs opnemen. Ik heb juist wel het idee dat Ghost redelijk populair is onder het metal publiek.

Er zijn trouwens legio (metal) bands die popdeuntjes hebben gecoverd. Van Britney Spears tot Depeche Mode, van Army of Lovers tot Ace of Base.

Inderdaad. Therion heeft ook ABBA op haar repertoire. En Gamma Ray deed weer de Pet Shop Boys. Zo zullen er nog wel wat voorbeelden zijn.

Het enige dat ik me kan bedenken is dat Ghost door sommigen alweer de rug wordt toegekeerd omdat ze wat populairder zijn dan hun soortgenoten. Ghost is onderdeel van de 60 en 70's revivalhausse waarvan ook The Devi's Blood, Orchid, Purson, Jex Thoth en Magister Templi deel uitma(a)k(t)en. Allemaal poppy hardrockbands die hun al dan niet schamele fanbase louter in de metal geworteld zien.

Leuk plaatje, een soort poppy versie van het 'satanische' Mercyful Fate. Het resulteert in ieder geval in verrassend toegankelijke en catchy rocksongs, niet echt in te delen in het metal-genre maar qua sfeer en uitvoering toch best stevig. Het is de vraag of een band als dit een blijvertje is, aangezien het songmateriaal op gegeven moment wel wat eenvormig wordt en de gimmick wellicht geen lang leven beschoren is, maar voorlopig krijgt men het voordeel van de twijfel.

Het eerste waar ik aan dacht toen ik dit zag (de foto en de cover) was King Diamond cq. Mercyful Fate. Of het daar op lijkt weet ik niet. Ik heb het nog nooit gehoord.

Daar lijkt het zeker op. Papa Emeritus en de Nameless Ghouls hebben goed geluisterd naar King Diamond. En dan vooral zijn albums van de tweede helft van de jaren negentig.

Deze band heb ik sinds kort leren kennen. Ik hou wel van het sfeertje dat ze om zich heen hebben gecreëerd. Of ze nu Satanisch zijn, of niet, ik zie de grap er wel van in. Muzikaal - en daar gaat het mij uiteindelijk om - staat het als een huis. "Stand By Him" - meteen mijn absolute favoriet van deze bende. De rest van het album bevat nog meer moois, zoals "Ritual" en "Con Clavi Con Dio". Ik draai 'm vaak! Fijn!

Wat was dit een verrassend goede plaat. Bij de opvolger was het nieuwtje er behoorlijk vanaf.

Een heerlijke band, waarvan ik de zang nog wel het lekkerste vind! Dit album krijg dan ook zeker 4,5 sterren, omdat er heerlijke nummers op staan! ''Genesis'' vind ik dan weer niet zo lekker klinken, puur omdat er geen zang inzit. Verder heerlijk debut album!

Genesis is een prachtig instrumentaaltje. Mooi uitgeleide van een redelijk iconisch debuut.

Natuurlijk, heb je ook wel gelijk in, maar.. ik heb toch liever wat zang erin! Mijn mening natuurlijk.

Dat was het dan,ik hou er mee op.Ik heb nu verscheidene albums geprobeerd maar tussen mij en Ghost B.C. zal het nooit wat worden.Lachwekkend slecht.

Een fantastische plaat. Heerlijk dreigend, prima zang en prima gitaar rifjes. Ik blijf genieten.

Eerste luisterbeurt, eerste indruk: muzikaal wel tof, luistert lekker weg, vocaal toch nét te braaf.
Ik kende From the pinnacle to the pit al eerder (vanop Meliora), daar komt de zang beter tot z'n recht. Dus die kan me in de volgende albums misschien beter bekoren?

Mwa, voor mij was luisteren naar Papa echt iets om te overwinnen. Op dit debuut vind ik het nog het meest passen bij de muzikale omlijsting. Uiteindelijk vind ik het wel een hele leuke band natuurlijk.

Oei, dan ga ik die berg ook moeten nemen, maar ik wil het zeker wel proberen. Vind het een beetje raar, brave zang vind ik een beetje vloeken met het personage dat hij neer zet.

De zang past hier juist perfect bij vind ik. Het geeft de muziek wel wat extra's.

Deels is dat de act natuurlijk. Uit nood geboren. Tobias kan vast ook niet krachtiger zingen. En het was eerst de bedoeling dat Messiah Marcolin als zanger zou fungeren. Ondertussen kan ik mij Ghost niet voorstellen zonder Forge. Maar aanvankelijk had ik moeite met zijn dunne stem.

Door het contrast met de dreigend klinkende muziek in de stijl van Mercyful Fate wordt die 'brave zang' juist erg sinister vind ik. De latere albums laten een lichter geluid horen waardoor het soms wat te flauw is voor mijn smaak. Maar het blijft inderdaad een leuke band.

Ik leerde Ghost kennen via het nummer Square Hammer, ik zag de clip voorbijkomen op youtube. Het was wel al een tijdje nadat deze gereleased was. Ik vond het wel goed klinken, maar had geen idee of ik gehele albums van ze vet zou vinden, en een album in zijn volledigheid luisteren is toch het liefste wat ik doe wat betreft muziek. Een maat van mij was er wel fan van, afijn ik probeer het uit. Kan zeggen dat ik er geen enkele spijt van heb. Ze komen niet in mijn top 10 terecht, maar ik speel af en toe toch graag wat af. Ritual en Death Knell luisteren het fijnst weg. Her en der wellicht wat simpele bassriedeltjes, wat orgel, een verbastering van de riff van Symphony of Destruction, en de inderdaad niet al te machtige vocals van Forge, maar die maken het juist uniek, en in dit geval op een positieve manier. Ik vind ze goed de grens opzoeken tussen niet al te serieus en serieus. Het balanceert als het ware op de grens van kolderiek, maar wordt het voor mij niet.