Om dan toch eens een deftig antwoord te geven op jouw vraag:
Ze klinken als een ge-update versie van de oldies. In een interview zei Alice dat door de middelen die ze nu hebben No More Mr. Nice Guy veel pakkender hebben kunnen maken. En daar geef ik hem volmondig gelijk in. Het klinkt jong (hij heeft dan ook een gemiddeld jonge band) en vernieuwend op een of andere manier. De gitaren zijn zoals het originele nummer zeer catchy, en ik durf te zeggen dat hij dit op z'n minst heeft geëvenaard op deze uitvoering. Ik ben helemaal wild van deze versie! Het is (bijna) even goed als in 1973. En als klap op de vuurpijl, is het nummer zelfs opgenomen met Bob Ezrin! Van No More Mr. Nice Guy weet ik het zeker, van de rest echter niet. Al zit het er wel dik in, aan gezien Welcome II My Nightmare ook weer met Ezrin is

.
Laat ik dan even de overige nummers overlopen.
School's Out klinkt alsof Alice nooit is verouderd. Het klinkt echt als de ACG, al is het minder ruw. Zelfs de schoolbel aan het eind is dezelfde, al fade de schoolbel nu uit, in plaats van hem gewoon af te breken, zoals in het originele nummer. Dit had ik niet verwacht, het was dus een fijne herkennismaking. Het valt me dan vooral toch op hoe goed ze er zijn in geslaagd om de oude sound te evenaren.
Elected bracht vroeger ook veel teweeg in '73 (temeer het als een van de eerste liedjes ooit een begeleidende video had). De oude sound werd hier ook weer vanonder het stof gehaald. Al hoor je duidelijke verschillen. Het klinkt op de ene manier wel erg trashy. In het oude nummer kon je de teksten altijd horen door één box, en dat is hier hetzelfde geval. Hij probeert de schreeuw nog te halen, maar het lukt hem niet meer. Wel leuk dat hij het probeert, zo hoor je nog een keer wat de opper shock-rocker op zijn respectabele leeftijd minder goed kan.
I'm Eighteen, die om de een of andere reden nu Eighteen noemt, klinkt verbazingwekkend ook zoals het destijds heeft geklonken! Heerlijk om het zo te horen, het leek wel even alsof de '70 aan een revival bezig zijn. Hier hoor je echter duidelijke vocale verschillen. Wat op zich niet jammer is.
Dan, het nummer waar ik het meest naar uitkeek: Welcome to My Nightmare. Ook hier hoor je een fantastische herwerking van de oude sound. Het klinkt super! Hoe ze er in geslaagd zijn om het weer zo te laten klinken, begrijp ik soms nog altijd niet. Al is het misschien wel logisch, met al de technologie van tegenwoordig. Het is alsof ik Wagner weer hoor heropleven in zijn gitaarduel met Hunter. Heerlijk. Dit is toch wel een musthave voor de grote fans, want het klinkt zoals het hoort te klinken!