De mensheid was nog net aan het bijkomen van het prachtige Il Treni di Tozeur, de Italiaanse bijdrage aan het ESF en de door mij by far meest gedraaide single ooit in die tijd (gemiddeld 30 keer per week, het hele jaar door)... toen Beiden in 1985 met nieuw solowerk kwamen.
Alice met dit super album (in het Nederlands gestolen juwelen) en Battiato met het prachtige fysiognomica.
Op dit album staan vrijwel alleen maar Battiato composities.
De arrangementen zullen sommige kritische luisteraars bestempelen als typisch jaren tachtig, dat zal, maar neemt niet weg dat het nog immer zeer genietbaar is.
De stem van Alice is warm en zwoel, maar als mezzo sopraan ook helder. Dat is goed te horen op opener Prospettiva Nevski, waarin het lijkt of ze een duet zingt met zich zelf.
Summer on a solitary beach is een geweldig feestnummer en Luna Indiana is van een ongekende schoonheid.
Luisteren mensen en er gaat een wereld voor je open.