Ann Peebles - I Can't Stand the Rain (1974)

Heeft dezelfde kenmerken als een klassiek Al Green album. Nummer 1 en 9 zijn de grote klappers natuurlijk, maar de hele plaat is zalig. Fantastische zangeres.

Ik vind I Can't Stand the Rain heel mooi, ook leuk dat het later is gesampled door Hi-Tek in Memories Live, "Bringing back sweet memories."

Of Missy Elliot.

Bijzonder fijn album. Wel waanzinnig kort, maar dit is duidelijk een plaat uit de tijd dat soulmuziek piekte. Heerlijk plaatje.

De titeltrack behoeft natuurlijk weinig uitleg. Er is geen ontkennen aan: dit nummer is een van de grootste klassiekers uit de geschiedenis van soulmuziek. Het kaliber van het nummer ‘I can’t stand the rain’ wordt overigens op ieder ander nummer op dit album geëvenaard. Ann Peebles heeft veel mooie albums gemaakt en ik betreur het dan ook dat ze behoorlijk on(der)gewaardeerd wordt. Eigenlijk is dit album erg eenvoudig wat betreft tekstuele en instrumentele aspecten en toch is dit album een juweeltje in al zijn eenvoud. Een prachtige soulplaat van de bovenste plank die alleen op deze mooie wijze kon worden opgenomen in music city soul: Memphis, Tennessee! Dit album maakt een einde aan het vooroordeel dat alleen greatest hits albums uit het beste (werk) bestaan, dit reguliere studioalbum is fantastisch van begin tot eind.

Ik las hier ergens dat Ann Peebles maar relatief weinig succes had, ondanks haar prachtige muziek, maar dat klopt niet helemaal. Ik heb even geteld en in haar tijd bij label Hi heeft ze 19 Billboard R&B hits gehad. Het grappige is dat ik daarna deze verzamelaar zag staan:
Ann Peebles - U.S. R&B Hits '69 - '79 (1995)

Maar mocht je meer willen, dan is deze het allerbeste:
Ann Peebles - The Hi Singles A's & B's (2002)

I'm Gonna Tear Your Playhouse Down, wàt een nummer zeg.

Erg, erg mooi album. Geen noot te lang, prachtige stem en zeer sfeervolle instrumentatie. Juweeltje uit de 70's als je het mij vraagt. Vooral I'm Gonna Tear Your Playhouse Down, jeetje.

Ik heb een moeizame relatie met de Soul uit de zuidelijke Amerikaanse regionen. Ik heb altijd meer kunnen genieten van de meer up-tempo, jazzy/funky tijdsgenoten. Southern Soul grootheden Aretha Franklin, Al Green, Etta James… zij hebben zichzelf nooit op diezelfde manier een weg naar mijn muzikale hart weten te banen als een Nina Simone, Stevie Wonder of Gil Scott-Heron.

Daarom was ik zeer benieuwd naar dit album van Ann Peebles. Ik heb deze artiest op dit forum veelvuldig aangeprezen zien worden door users die er naar mijns inziens verstand van hebben. Helaas gaat Ann voor mij de Southern Soul ban ook niet breken. De zang is sterk en absoluut soulful, daar wil ik geen afbreuk aan doen. Het is vooral het instrumentale aspect van dit album dat mij niet weet te overtuigen. De muziek weet me niet te doen opveren, maar weet mij ook niet een emotionele leverstoot te bezorgen.

The title track en opener pakt wel gelijk, maar op het moment dat ik in de groove kom, is het nummer alweer afgelopen. Overigens hadden de meeste nummers op dit album van meer bewegingsruimte mogen genieten, ipv de formalistische structuren die de nummers nu beperken. Het album kent naar mijn smaak ook net iets teveel ballads waar geen vaart in zit en die ook niet de juiste emotionele snaren weten te raken bij mij (o.a. A Love Vibration, Hangin’ On).

Wat ik wel hoor is een consistent verzameling nummers met een heerlijke warme, omvangrijke stem. De kenmerkende vertraagde sound van Southern Soul zal voor mij echter altijd een struikelblok blijven. De context van het album, Een 24 jarige Ann met een gospel achtergrond die zingt met de ervaring van een 60-jarige, kan ik wel erg waarderen. Maarja, ik kan ook met mijn eigen luisterervaring niet twisten. Ik mis toch de Funk of een hartverscheurende uithaal. Voor nu een stevige 6.

Favoriete nummers: I'm Gonna Tear Your Playhouse Down, If We Can't Trust Each Other, I Can't Stand the Rain

Ik hoor de beperkingen van de originele tapes op Spotify op deze 2009 versie's... jammer.

Volgens mij heeft dit album baat bij een digitale afstoffing en een remaster. Zover ik op Discogs kan lezen is dat pas in 2018 voor het eerst gedaan, maar duidelijk niet de versie die op Spotify staat.

De afsluiter is mij favoriet na de eerste beluistering.