Robert Palmer - Clues (1980)

Misschien is het na 7 jaar tijd voor mij tijd om een inhoudelijk bericht bij dit album te plaatsen . Een best een sterke plaat. De invloed van New-wave is duidelijk te bemerken Hoewel het niveau nooit door de vloer zakt, staan er helaas toch wat mindere nummers op dit album(sulky girl ). De nummers die wel slagen, zijn daarentegen wel erg sterk. Clues funkt lekker en de xylofoonsolo is een mooie vondst. I Dream of Wires is een verdomd sterke cover(origineel van Gary Numan). Johnny and Mary is een gepassioneerd gebrachte ballad. Het werd een hit! Mijn inziens het beste nummer van dit album.

Zeer goede CD. Destijds had ik de cd op een TDK SF 60 gezet voor op mijn draagbare cassettespeler.

mmm, 3 sterren max, clues, johnny & mary redden het nog een beetje en natuurlijk zijn stem
Mijlenver van de klasse van Double Fun, en dan bijna net zo'n gemiddelde

Is dat niet het euvel met het hele Robert Palmer genre, dat de sterke singles worden afgewisseld met niememdalletjes? Die worden dan wel heel sterk gezongen, ook hier op Clues.

Ja met uitzondering dus van Double Fun waar ik het meesten goed kan waarderen itt CLues

Ik kwam de plaat tegen voor bijna niets op een zeer onverwachte plek. Italiaanse persing, dus niet de beste waarschijnlijk. In 1980 vond ik de plaat wat gemaakt aan doen, maar door de jaren heen zijn de twee singles en dan vooral 'Johnny And Mary' toch steeds maar weer voorbij blijven komen. (Ben ik de enige die vind dat de Earring in 'When The Lady Smiles' wel heel erg leunt op dit nummer in de solo op het einde?) Ik vind Clues in 2019 verrassend sterk moet ik zeggen. Alhoewel hij natuurlijk aan een kant erg gedateerd klinkt, is het geluid in mijn ogen best overeind gebleven en goed stevig.

Wel vraag ik me nu af, wat Robert Palmer eigenlijk beoogde, behalve met veel winden meewaaien. Reggae in 1978, rock in 1979, new wave in 1980? Wel heel erg verschillend, maar ook succesvol. Alle drie de platen hebben toch een paar nummers met in ieder geval decenniumwaarde opgeleverd. (De tweedehands bakken worden in de gaten gehouden.)

Clues dus ook. Ik moet het album nog beter leren kennen voor een echte beoordeling, maar de eerste beluisteringen zijn gewoon heel goed bevallen. In 1980 vond ik het maar zo zo. De tijd heeft zijn werk weer eens gedaan, want dit is geen misplaatste nostalgie. Meer een ontdekking.

.

Palmer is als een kameleon, hij heeft zich altijd aangepast aan de heersende muzikale trends. Het begon met de band Vinegar Joe, een niet al te opzienbarende band waarin Robert echter een goede indruk achter liet. Op sologebied waren met name vanuit artistiek oogpunt de jaren 70 interessant, veelal op Rhythm & blues gestoelde nummers, met wat funk invloeden en soulvol gezongen. De jaren 80 werden (als bij zoveel acts) de keyboards wat dominanter en de hits klonken veel gelikter. Palmer ging daarnaast een samenwerking aan met leden van de op dat moment beroemdste popband op aarde; Duran Duran. UB40 werd op een bezoekje getrakteerd, niet toevalligerwijs ook redelijk succesvol begin jaren 90. Robert Palmer heeft altijd wel een potje kunnen breken vanwege zijn heerlijke stem, waarmee hij diverse genres beheerste. Daarnaast is hij altijd meer een pleaser (in positieve zin) geweest die zich liet omringen met veel sessiemuzikanten dan dat hij compromisloos zijn eigen koers wilde varen. Vanuit muzikaal oogpunt heeft hij ons desalniettemin genoeg moois achtergelaten. Dat enkele nummers wel erg glad, commercieel en wat basaal klinken vind ik gek genoeg geen enkel probleem. Palmer trekt de nummers naar zich toe, en beheerst vele genres, er zijn niet zoveel artiesten die dezelfde kwaliteiten hebben op dat gebied. Kortom; ik ben eigenlijk best tevreden op welke wijze Robert met vele winden mee is gewaaid.

Johnny And Mary heeft iets onweerstaanbaars, de rest van het album doet me weinig. Erg poppy en glad, de soul is bijna helemaal verdwenen. Jammer, want Palmer zou met zijn mooie stem tot veel beter in staat moeten zijn.

Behalve het hemelse I dream of wires staan er voor mij ook twee misperen op, Sulky girl en What do you care.
Ik begrijp de intenties van Robert Palmer met dit album maar hij doet dat op Pride beter. Maar eigenlijk hou ik persoonlijk meer van het meer vollere geluid van Double fun en Secrets. Betere songs ook.