Anthrax - Sound of White Noise (1993)

Sound Of White Noise vondben vind ik nog steeds een hele verfrissende plaat. Niet alleen de komst van Bush maar het algehele bandgeluid transformeerde Anthrax naar een band die klaar was voor de toekomst. Helaas lukte het Anthrax niet om met een degelijke opvolger te komen.

beste schijf met zanger bush

hoe moet ik deze plaat nou objectief beoordelen? Weinig metal platen heb ik zo vaak geluisterd als deze, wat was ik destijds gek van deze plaat zeg! Anthrax ging, in navolging van Metallica en Megadeth, ook een iets toegankelijkere kant op. Het is nog altijd geen sky-radio plaat, maar wel wat toegankelijker dan de voorgangers. Vooral John Bush is welkome verademing. Hij was de juiste man op de juiste plek. Duidelijk een betere zanger dan belladonna. Ook productioneel is dit een stap vooruit, niet eerder hadden ze zo’n kraakhelder, loepzuiver geluid. Prachtig. Mijn absolute favoriet!

Sound of White noise (4,5*)
Among the Living (4,5*)
Fistful of Metal (4.0*)
Persistence of Time (3,5*)
Spreading the Disease (3,5*)
State of Euphoria (3.0*)

Ik weet niet of Bush een betere zanger is dan Belladonna. Het is vooral een andere zanger die past bij het gruizige jaren 90 geluid van Sound Of White Noise wat zeker voor Anthrax een verfrissende plaat was.

Belladonna is een kameleon die veel stijlen de baas is. Je hoeft maar het staccato gebrul van Bush te horen op remakes of live versies. van Death Rider en Among The Living on te horen dat hij die rol alvast niet past.

Ik vond dit album destijds een afknapper van jewelste. Nu, jaren later, kan ik het veel beter in de tijdsgeest van begin jaren 90 plaatsen. Bush is inderdaad een heel andere zanger dan Belladonna. Hij is perfect voor de koers die de band op dit album vaart. En toch, zoek de opnames maar eens op van recentere jaren waarop Belladonna een nummer als Only zingt. Dat klinkt verre van slecht!

Only door Belladonna tijdens recente liveshows en livereleases is een perfect voorbeeld over hoe Belladonna laat zien een alleskunner te zijn. Veelzijdiger dan John Bush.

Dat zou het ook goed kunnen zijn. Ik kom straks vanzelf bij de nieuwere platen met Belladonna. Op de laatste platen uit zijn eerste periode vond ik hem juist de beperkende factor. Maar het kan ook goed zijn dat Bush de juiste zanger op het juiste moment is.
Ik heb overigens ook een live DVD van Anthrax met Bush, ik heb hem lang niet gezien, maar ik kan me niet herinneren dat ik hem slecht vind zingen, ik zal vanavond eens kijken

Slecht is ook niet het goede woord. Bij Armored Saint vind ik hem ook gewoon fantastisch. Het is alleen jammer dat hij het oude Anthraxmateriaal zo eenvormig brengt.

De EP Anthems is ook een goed voorbeeld. Belladonna slaagt er bij alle covers in iets van de originele zangers te laten weerklinken.

Hoe kon ik die over het hoofd zien inderdaad?
Belladonna de kameleon in optima forma.

Ik ging hier eigenlijk in eerste instantie niet zo positief in, ook al stond Belladonna bij 'State of Euphoria' mij niet aan ik durfde eigenlijk de switch van zanger niet te luisteren aangezien ik bij veel bands mee gemaakt heb dat het dankzij deze switch wat minder deed. Maar, vooral na de lovende woorden van Eddie deed het me wat meer hopen en deze hoop heeft voor geluk gezorgd want Bush doet het helemaal zo slecht nog niet. Hoewel het nu niet helemaal naar 'Anthrax' klinkt, daar mis ik dan toch echt Belladonna voor, vond ik het album goed in een positieve zin.

Toch is het niet mijn favoriete album, er zijn genoeg riffs en solo's waar ik van genoot maar daar blijft het bij. De zang is goed en het drumwerk weer prima, al raakte het me niet zo goed als de vorige albums. Ik ben klaar voor de 'Bush' tijdperk maar Belladonna word ergens toch gemist en zeker om hier een 'Anthrax' kaartje aan te hangen of, daar ken ik de 'Bush' tijd te slecht voor.

Voorlopige tussenstand:
01. Spreading the Disease
02. Persistence of Time
03. Among the Living
04. Fistful of Metal
05. Sound of White Noise
06. State of Euphoria

Bij nader inzien grijp ik niet snel terug op deze schijf. De plaat begint ijzersterk met Potters' Field, Only en Room for One More, niet geheel toevallig ook de beste songs op de plaat. Daarna wordt het album eenvormig en op sommige momenten zelfs saai, daar kan het sfeervolle nummer Black Lodge ook geen verandering meer in aanbrengen. Enkele nummers duren ook simpelweg te lang. Buiten het feit om dat ik Bush een betere zanger vind dan Belladonna lijkt het ook geen huwelijk 'Made in Heaven' tussen Bush en Anthrax. Dat was (en is) bij Armored Saint wel het geval. 4 ijzersterke nummers doen de score optrekken naar een ruime voldoende maar het is geen klassieker, de productie van deze schijf is echter wel uitstekend te noemen.

Moe van de grollen en grappen en het clowneske imago van Belladonna werd Bush ingevlogen, zanger van Armored Saint, en in mijn ogen en oren veel prettiger om naar te luisteren dan zijn illustere voorganger. Sound of White Noise staat een stuk verder af van 'partyplaat' Persistence of Time. De productie is top, de teneur is zwaar en het songmateriaal sluit goed aan op de de veranderingen die in drie jaar tijd in metallandschap de kop op staken. Destijds was ik groot fan van dit album, die liefde is echter enigszins bekoeld, dat komt onder andere omdat ik vind dat Bush beter past bij het songmateriaal van Saint. Daarnaast zit het gif in de eerste helft van de schijf, hoewel nummers als Black Lodge en C11 H17 N2 O2 S Na ook zeker niet te versmaden zijn. Invisible, 1000 Point of Hate, This Is Not an Exit, boeien mij inmiddels wat minder, alhoewel het zeker niet slecht is. Desalniettemin is dit zeer solide, staat er geen enkel slecht nummer op en klinkt er bezieling.

Tussenstand:

1. Sound of White Noise
2. Fistful of Metal
3. Spreading the Disease
4. Persistence of Time
5. State of Euphoria
6. Among the Living

Tja, alles leuk en wel maar hoe kun je Persistence Of Time nu een 'partyplaat' noemen? Op die plaat werd een serieuze 90's koers al herkenbaar. Ofschoon de jaren 80 albums wel branie maar geen party bevatten. Daarvoor kon je terecht op de EP's en de liveshows. (I'm The Man, Friggin In The Riggin). Het zou de band lang achtervolgen. Zo blijkt maar weer.

Je hebt gelijk, ik was in de war met het party imago van de band destijds, die loog er niet om, grotendeels veroorzaakt door Belladonna. Persistence of Time is inderdaad vrij serieus van aard, kortom, geen fuifnummers op deze plaat.

Volgens mij was de hele band daar schuldig aan. Scott Ian was bijvoorbeeld toch degene die samen met Charlie Benante de raps in I'm The Man deed? Belladonna moest dan drummen en een ingestudeerde fout maken zodat ze allemaal even op hem konden kafferen.

Het klopt wel dat de vanwege de serieuzere koers die de band wilde varen, een andere zanger werd gezocht. Mark Osguenda was ook even in beeld voordat Bush kwam. Het moest wat agressiever zijn dus. Waarvan akte. White Noise is een fantastische plaat maar het kostte Anthrax wel een hoop goodwill.

Check anders nog even Sound Of Live White Noise. Op de spotfiets te vinden. Wie horen we daar Startin Up A Posse (van Scott Ian ook nog eens) zingen en Bring The Noise rappen? Niemand minder dan John Bush!

Dat clowneske was gewoon een Anthraxding. Geen Belladonnading

https://youtu.be/LC7SgovmFBo

Deze reactievideo dekt voor mij de lading wel aardig. Het klinkt niet autenthiek, alsof ze Alice In Chains proberen na te doen ofzo.

De openingsriff van Room for One More doet me heel erg denken aan Break Stuff van Limb Bizkit.

"This is a Journey into sound"

Zeg dat wel ja. Want Anthrax klinkt hier toch wel eventjes wat anders dan voorheen. Ik lees dat het sample veel gebruikt is/wordt bij de hiphop, ze zullen het voor die tijd waarschijnlijk wel gebruikt hebben om makkelijker bij het publiek mee te liften. Dat zal ook wel een reden zijn voor de nieuwe zanger, die zo wegelopen lijkt uit de gemiddelde grunge/rock band van die tijd. Om dan ook direct met de deur in huis te vallen, Bush is geen betere zanger. Zijn bereik is kleiner en eentoniger dan Belladonna. Toch waardeer ik Bush net wat meer, die is makkelijker aan te horen. En het past prima bij de insteek en stijl van het album. Want dit 6e album is duidelijk een andere stijl voor ze. Eentje die ik ook wel goed kan waarderen, misschien nog wel meer dan hun oudere Thrash werk.

Wel heb ik er een groot kantteken bij, namelijk dat dit niet meer zozeer als Anthrax klinkt. Of dat echt slecht is weet ik (nog) niet, maar het Thrash gevoel is hier wel minder aanwezig dan bij de vorige. Ze klinken regelmatig meer als het stevigere broertje van Pearl Jam dan als een van de Big Four Thrash bands. Maar goed, het levert alsnog zeer vermakelijke muziek op. Een album wat minder sprekend is als de voorganger, maar zich wel makkelijker laat beluisteren. En dat ze hier wat rauwer klinken is ook wel fijn. In die zin mag ik dit album dan ook wel goed hebben. Ondanks dat dit meer als andere bands klinkt dan Anthrax.

De nummers hebben een redelijke vaste lijn en kwaliteit in zich zitten. Dat maakt het lastig om echt favorieten aan te geven. Er zitten ook niet echte uitschieters tussen wat het ook weer wat lastiger maakt. Wel merk ik dat This Is Not an Exit hier erg goed bevalt. En dat Black Lodge mij minder boeit, maar dat is het ook wel zo'n beetje.

Sound of White Noise Is een fijn album geworden in het grungy Thrash hoekje. Niet eentje die overal bovenuit springt, maar wel eentje die erg lekker wegluisterd. Ik ben benieuwd hoe Bush het blijft doen de komende paar albums. Belladonna liet een mooie groei zien, maar ik betwijfel of dat met Bush ook gaat gebeuren. Voor nu in ieder geval een nette tweede plek. Een van hun toppers wat mij betreft.


1. Persistence of Time
2. Sound of White Noise
3. State of Euphoria
4. Spreading the Disease
5. Among the Living
6. Fistful of Metal

Met Bush kozen Scott Ian en kornuiten voor een totaal andere zanger dan Belladonna. Waar de laatste goed past bij het wat traditionelere karakter van het voorgaande materiaal, was het Bush die met de band een wat modernere koers ging varen.
Bij Armored Saint zong Bush wat gevarieerder voor mijn gevoel, op een plaat als Raising Fear of Delirious Nomad zong hij met wat meer afwisseling.
Belladonna trek ik persoonlijk een stuk minder goed, maar dat is smaak. Ik ben het met je eens dat Bush wat eentoniger uit de hoek komt op Sound of White Noise, dat is denk ik ook debet aan het songmateriaal.

Ik vond het bij de release helemaal niks weet ik nog. De liefde was ineens totaal onderkoeld tussen mij en de band. Weg was die geweldige zanger (eigenlijk had Anthrax als enige thrash band een fatsoenlijke zingert) en daarvoor in de plaats kwam een zeurderige zeik stem. Vond ik dan. Kwam ook bij dat dat hele grunge/Seatle gebeuren me echt totaal niet boeide. Vond er geen ruk aan. Totaal geen lol en humor meer. Pas vele jaren later begon ik bepaalde albums en bands meer te waarderen. Waaronder dit Sound of white noise. En Bush als zanger. Maar dan toch liever met Armored Saint. Want zoals hierboven al gezegd zingt hij daar beter dan wel gevarieerder dan bij Anthrax. Dat dat aan het wat eendimensionale songmateriaal ligt helpt zeker niet mee. Toen ik vele jaren later Belldadonna het nummer Only live hoorde zingen wist ik echter toch weer waar mijn voorkeur naar uit gaat.

Voorheen vond ik Sound of White Noise een topper. De eerste drie songs trokken mij helemaal naar binnen. Inmiddels vind ik het een goede plaat maar is We've Come for You All, ook met Bush, de prijspakker in het oeuvre van de band.
Vreemd genoeg vind ik Fistful of Metal (met Turbin achter de microfoon) daar kort achter komen.
Beide platen hebben weinig met elkaar gemeen maar op beiden vind ik de band op zijn best.
Sound of White Noise heeft een hemeltergend saai middenstuk waar ik tegenwoordig nog maar moeilijk door heen kom.