Bryan Ferry - The Bride Stripped Bare (1978)

goeie plaat van bryan ferry , wat meer eigen werk en met een goede band achter hem , deze plaat wordt het startsein voor zijn periode van alleen te werken met topmensen om de ultieme perfecte plaat te maken , dat zou hem nooit lukken , want hoe technisch perfect , hoe minder er werk aan de songs besteed werd

Ferry komt goed weg met Al Green's Take me to the River, alsook met zowat al de rest.
Ik hoor die vent gewoon héél graag zingen.
Het is een klassebak. En altijd keurig in het pak.
Lijkt wel Robert Palmer, hé ?

4 sterren, maar ja een fan spreekt wel hoor!
****

Vind dit misschien wel zijn beste solo plaat, Jarry Hall op de hoes, maar die ontving toen al regelmatig zeur Mick in haar schoot, en juist dat thema is erg aanwezig in deze plaat doordrengt van smart en ellende. Can't let go, what goes on, Carrickfergus en This Island girl vormen de hoogtepunten terwijl de openaar Sigh of a time een ernstig hoog Roxy gehalte heeft. Mooi..mooi..mooi!!

'Sign of the times' zou zo op een van Roxy Music's eerste albums gepast kunnen hebben en vind ik ook het beste nummer van dit album. Leuk om deze erbij te hebben, maar mijn favoriete album blijft toch 'Let's stick together'. Dat komt door het Roxy Music-gehalte.

Wat mij betreft een van zijn beste om niet te zeggen zijn beste solo album , sterk onderschat deze schijf, bevat een paar heel sterke songs. dit haalt bijna het Roxy Music gehalte samen met ''let's stick together '' een van mijn favoriete platen van Bryan Ferry

Wel GothicBowie, ik herbeluisterde deze zonet, ik moet zeggen, inderdaad één van de betere soloplaten, ik moet (haast) niets skippen, klinkt echt doorleefd, Ferry is een meester in het coveren en met die covers toch een aparte draai aan een nummer te kunnen geven.
Sing of The tImes en Take Me To The River zijn mijn favorieten hier.

Toch een half puntje minder dan In your mind. De songs zijn gewoon minder.

Sign o' the times staat ook op de verzamelaar Streetlife en kan daarom worden gelinkt aan Roxy music. Can't let go is zelfs een Roxy concert knaller geweest, is ook te vinden op The High road.

Maar niet alles is even vrolijk dan wel hoogstaand, in ieder geval dus minder consistent dan In your mind, vind ik.

Toch biedt The bride stripped bare nog veel fraais, vervelen doet het in ieder geval niet.

Maar ondanks dat iedereen hier op Musicmeter toch vrij lovend is over deze cd, spreken feiten en cijfers onze positieve beoordelingen toch tegen.

Naar aanleiding van de lauwe tot matige kritieken in die tijd, de slechte verkoopcijfers na Let's stick together en In your mind, besloot Ferry ná The Bride stripped bare Roxy music maar weer nieuw leven in te blazen.

Hij zag voor zichzelf geen kansrijke solo-carriere (meer) weggelegd. Pas na Avalon was het zelfvertrouwen voldoende hersteld.

Met feiten en cijfers heb ik niets te maken, het gaat er om wat mijn oren hiervan vinden, en die horen een klein meesterwerk. Ferry bezingt het eind van zijn relatie met Jerry Hall, die er met Mick Jagger vandoor was gegaan. Voor mij één van zijn beste solo platen.

Maar het één hoeft het ander niet uit te sluiten. Niet veel anderen spreken bij The Bride stripped bare van een meesterwerk. Ik vind dat ook wat overdreven en wat ik schreef, Bryan Ferry zelf besloot na deze cd Roxy music maar weer bij elkaar te roepen.

Dat doe je niet, bij een klaterend succes.

Ik sluit liever niet mijn ogen en oren voor de tijd dat dit alles plaats vond en probeer voor het nageslacht geschiedvervalsing te vermijden. Maar je mag het een prachtig album vinden

Een commerciele flop hoeft nog niet per definitie te betekenen dat een plaat slecht is. Een mens moet zelf oordelen en niet alleen uitgaan van een hitsucces of van wat andere zeggen of vinden. Als dat het geval zal zijn zal een plaat als The velvet underground & Nico of Animal van Pink Floyd ook afgedaan kunnen worden als niet relevant, want dat waren ook platen die slecht werden ontvangen en matig verkocht.

Bovendien is het een misverstand dat Roxy music uit elkaar was, tussen Siren en Manifesto zit maar 3,5 jaar. Zelfs zagen ze het als een 'rustperiode'.

Dat laatste is niet helemaal waar (zeg ik ruim een jaar na dato ). Destijds, in 1976, werd officieel bekend gemaakt dat Roxy Music was ontbonden. Al is drieëneenhalf jaar voor een tegenwoordige topband inderdaad niet veel meer dan een 'rustperiode'. Gek eigenlijk, vroeger vond je het een eeuwigheid als je favoriete band drie jaar geen plaat uitbracht. Of zou dat komen doordat je er in je jeugdjaren gewoon dichter op zit?

Ik kom bij de bespreking van deze plaat terecht omdat ik het album ergens heel goedkoop heb zien staan en me afvraag of het wat is. Het is een van de weinige Ferry-albums die ik nog niet heb. Maar zo te zien kan ik 'm met een gerust hart aanschaffen.

Toch zit er wel een kern van waarheid in wat musician zegt. Omdat het destijds een genadeloze flop was, had ik zelf het idee dat het niet veel bijzonders kon zijn, en vermoedelijk redeneren méér mensen zo. Maar inderdaad, een geflopte plaat kan best een uitstekend album zijn.

This Island Earth is Errug mooi zeg, niet de crooner-kant van Ferry/Roxy maar de donkere onheilspellende trage melodieen.

This Island Earth is Bryan Ferry op zijn aller-allerbest. Sluit mooi aan op de belangstelling voor bands als Alt-J.

Ik lees hier vaak dat het de favoriete solo plaat van Ferry is (voor velen) voor mij is dat Girls and Boys, maar ik hou ook meer van die sound, net zoals ik Avalon dus de beste Roxy music lp vindt.

Deze LP vind ik overigens helemaal niet slecht, en zeker zijn beste uit de 70''s Boeit meer dan zijn voorgangers.

Hoogtepunt is Take Me to the River. Vind de versie van Talking heads echt de allerbeste, maar Ferry komt er ook zeker zeer goed mee weg!

Geen foute versie maar ook Ferry haalt het niet bij het origineel van Al Green .........

Nadat Roxy Music in 1975 een pauze in heeft gelast om de diverse bandleden de kans te geven zich te oriënteren op andere projecten, heeft Ferry in drie jaar tijd ook drie solo albums uitgebracht.
En in mijn beleving drie totaal verschillende albums, waarvan 'The Bride stripped bare' mijn favoriet is.

Een geweldige titel voor het album dat ook staat voor zijn Coup de Grace, want hij had nog een rekening te vereffenen met Jerry Hall die het jaar er voor Mick Jagger lieve aan haar zijde zag dan de Engelse gentleman.
Hij kijkt ook niet bepaald vrolijk op de hoes.

Het Album herbergt old fashioned rock songs en een enkele ballad en gelukkig ook nog wat materiaal waarin we duidelijk de meesterhand van Roxy Music herkennen.

'Sign of the times' is een lekkere opener, gevolgd door het prachtige 'Can't let go' met een subtiel intro.

Aan het einde van plaatkant A (heb dit album voor de cd eerst jaren op vinyl gehad) staat het Roxy-achtige 'When she walks in the room' dit nummer ademt voor mij een Strandes-achtige sfeer en had zo op dit album kunnen staan.

'What goes on', was destijds de eerste single die van het album werd getrokken, een bescheiden hitje. Ik vind het zelf meer een dertien in een dozijn nummer....

Carrickfergus een oude Engelse traditional die vaak door heel diverse artiesten is gecoverd vind ik hier wel een mooie bewerking krijgen, heel subtiel met de akoestische gitaar. Verbluffend hoe goed Ferry's stem hier nog was.

'That's how strong my love is' is een typisch Ferry-Roxy nummer en hadden ze beter op singel kunnen uitbrengen dit is minder mainstream en heeft -denk ik- meer hit potentie. Ferry zingt ook hier erg mooi. Lekkere blazers ook in het refrein. en bij de bridge. waar er ook nog een vette sax bij komt.

Het album eindigt met 'This island Earth', briljante titel en ook hier horen we duidelijk de Roxy invloeden met name in het intro en in de manier van zingen, hoge en lage tonen wisselen hier constant....
Spannende muzikale begeleiding die het nummer ook iets onheilspellends geven.

Een album met diverse gezichten, diepgravende teksten over de (verloren) liefde en het leven.

een mooi document in de tijd....