Alphaville - Forever Young (1984)

Dat heb ik niet geweten en dank voor de aanvulling op mijn verhaal.
"In the Mood" vind ik wel een fantastisch nummer. Zo zie je maar weer, smaken verschillen en dat is maar goed ook

Maar het belangrijkste is dat we het beide een erg goede plaat vinden

Wijze woorden en daar sluit ik mij helemaal bij aan!

Een tijdje geleden bij het scrollen botste ik op een fan video van het nummer Victory of Love. Ik realiseerde me achteraf maar dat het niet de officiële video is, want probeer doorgaans niet officiële videoclips te mijden. Maar jeetje, wat een impact, hoewel de fraaie visuals er eveneens aan bijdragen, is dit toch een meesterlijk nummer zeg. Forever Young is dus meer dan de drie singles die ik al langer dan mijn levensjaren lijk te kennen.

Ik zag Alphaville altijd als de poppy variant van The Sisters of Mercy met een frontman die soms iets te graag Andrew Eldritch wil zijn; Victory of Love past helemaal in die traditie. Klinkt als Duitse darkwave avant la lettre, en ook Depeche Mode lijkt geïnspireerd te zijn zowel qua thematiek als de muziek zelf. Victory of Love had zo de opener van hun Black Celebration kunnen zijn. Respect dat dit uit 1984 stamt.

Ik heb vast al heel vaak hier neergeschreven, maar wat is het slotstuk van Sounds Like a Melody toch een ontzettend vet stuk. Bijna progrock, maar dat mag je niet zeggen hier.

Van mij wel hoor. Geweldige song met inderdaad een erg gaaf slotstuk.

De raakvlakken/overlappingen tussen new wave en progressive rock valt mij wel vaker op. En houd gewoon cam allebei de genres.

Er is trouwens ook een 7+ minuten durende versie van Sounds Like a Melody, met een nog langer slotstuk.

Zeker weten: de extended 12-inch versies van dit album zijn geweldig goed, vooral Sounds Like a Melody & Big In Japan.

Dat is echt een geweldig nummer. Toen het een hit was in 1984 al direct omver geblazen (was toen net 14)! Op JetSet na is het hele album klasse!

Als ik het goed herinner vond Oor in 1984 het debuut van Alphaville een moetje na het grote succes van de single Big In Japan. Als dat zo is hebben ze een prima prestatie afgeleverd want Forever Young is een uitstekend debuut vol met hits en degelijke songs. Zanger Marion Gold blinkt uit als veelzijdige zanger wat hij vooral in de eerste 2 nummers laat horen. Forever Young is een topper in de electropop en na ruim 38 jaar nog steeds regelmatig terug te vinden in mijn cd-speler.

++ A Victory Of Love, Summer In Berlin

Synthpop klassieker van de bovenste plank! 5 sterren

Er bestaat een topic om zoiets te verrifiëren.
OORdelen - MusicMeter.nl

Forever young blijft ijzersterk, apart dat ze niet meer van dit soort nummers hebben geschreven die op hetzelfde niveau zitten.

Ik hoor wel (heel) leuke dingen, maar ook mindere. Al met al niet echt voor mij vrees ik.

Forever young mag zich in mijn top 10 nummers aller tijden scharen
Wat jij pureshores
En Koen St
En en.. jerome988

Juul1998B Big in Japan, Jawohl!!!
Forever young is mij te kitscherig

Er worden mensen voor minder naar de gevangenis gestuurd

Juul1998B Klassiekertje. Eigenlijk het enige nummer dat ik van ze ken

Heb je de 12-inch versie daarvan al eens gehoord? Die is een stukkie beter.

Overigens: alle 12-inch versies van de singles van dit album zijn echt steengoed. En inderdaad: de allerbeste is Big In Japan! Ze staan trouwens op CD2 van de Forever Young boxset uit 2019, remastered en wel.

Jawel hoor: Big In Japan en Sounds Like A Melody. En ze zijn dus allemaal nog beter in hun geweldige extended versions, ook Forever Young.

Verder vind ik bijvoorbeeld het albumnummer To Germany With Love ook erg goed en de 12-inch versie van b-side The Nelson Highrise Sector 1 - The Elevator.

Big in japan is leuk hoor, evenals sounds like a melody maar komen niet in de buurt van forever young imo

A Victory Of Love is mijn favoriet van deze cd, en als je 16-jarige zoon deze ook meezingt geniet je dubbelop

Dit is een meer dan prima album, met Sounds Like a Melody als absolute hoogtepunt. Altijd al hun beste gevonden, zeker met het opzetten van die kopstem zo tussendoor. Met Forever Young als duidelijke tweede.

Big in Japan heb ik waarschijnlijk iets te vaak voorbij horen komen, maar nog steeds een goede track. A Victory of Love en In the Mood zijn twee toffe albumtracks. Twee tegenvallende nummers, te weten Summer in Berlin en Fallen Angel. Ben daar niet kapot van. Album zit dichter tegen de 4 sterren aan dan de 3,5. Dus 4*

Fijn album, maar voor mij springen Forever Young en Big in Japan er alleen bovenuit. De rest is zeker ok, maar zou ik niet snel nog een keer opzetten. 3,5*

A Victory of Love (4:14) --- 3,5
Summer in Berlin (4:45) --- 3,0
Big in Japan (4:43) --- 4,0
To Germany with Love (4:15) --- 3,0
Fallen Angel (3:55) --- 3,5
Forever Young (3:45) --- 4,0
In the Mood (4:29) --- 3,5
Sounds Like a Melody (4:42) --- 3,5
Lies (3:32) --- 3,0
The Jet Set (4:52) --- 3,5

Het nummer 'Forever Young' leerde ik al vroeg in mijn leven kennen, want wij hadden verzameldubbel-lp thuis met wat '80s evergreens: Hold Me Tonight (1986) - MusicMeter.nl . Gezien het jaartal van deze verzamelplaat moet ik dus een jaar of 9 zijn geweest dat ik 'Forever Young' voor het eerst hoorde.

Deze bombastische vorm van popmuziek zou ook mijn liefde voor symfonische rock gaan voeden, want ik stapte al snel over op Queen, Phil Collins en later via Saga naar de wat meer progressievere vormen van de symfo (Gentle Giant, Jethro Tull, King Crimson, etc.). En dat is toch een gek bruggetje.

Een echt groot liefhebber van synthpop ben ik nooit geworden. Daarvoor vond (vind) ik het toch wat kaal en kil klinken. Deze plaat leende ik als 13-jarige uiteindelijk bij de Muziekbibliotheek en niet lang daarna ook 'Afternoons in Utopia' en 'The Breathtaking Blue', waarvan de laatste wel echt mijn favoriet zou worden.

Deze plaat van Alphaville heb ik wel veel geluisterd op cassettebandje tijdens het lopen van mijn krantenwijkjes, op mijn 13e. Ik ken deze dan ook echt bijna uit mijn hoofd. Wat ik in eerste instantie erg gaaf vond, is dat drummer Curt Cress hierop meespeelt, en ik kende hem van zijn sessiewerk bij Saga. Jong en groen als ik was noemde ik hem dan ook altijd als mijn favoriete drummer, maar niemand kend hem.

Een flink was decennia later leerde ik dat hij een fusion-drummer was en lange tijd speelde in de West-Duitse jazzrockband Passport. Maar dat soort zaken daarvan was ik al jonkie niet van op de hoogte. Naast het debuut van a-ha is dit de enige synthpop-plaat die ik nog weleens opzet, uit nostalgisch oogpunt. Ook een plaat die ik met gemak zonder nummers te skippen afluister. Er staat aldus geen vervelende song op.

De blu-ray audio met dolby-atmos klinkt geweldig. Big in Japan mooier dan ooit!

Dankzij David Guetta kunnen onze Duitse vrienden de komende periode weer een tijdje goed uit eten!

Quote: " Naast het debuut van a-ha is dit de enige synthpop-plaat die ik nog weleens opzet, uit nostalgisch oogpunt. Ook een plaat die ik met gemak zonder nummers te skippen afluister. Er staat aldus geen vervelende song op. [/quote]"

Ai ai ai. Dan mis je toch wat in het leven!. Want als je deze plaat kan waarderen dan zul je zeker ook genieten van geweldige synth pop van bv New Musik, Naked Eyes, Fiction Factory, Thompson Twins en meer recent Chvrses. Probeer maar eens, een prima afwisseling voor Gentle Giant en Jethro Tull!