A Flock of Seagulls - A Flock of Seagulls (1982)

In ieder geval in de hitlijsten over heel de wereld maar wat mij betreft staan songs als Modern Love Is Automatic, Telecommunication en Messages op dat zelfde (hoge) niveau.

Je zou kunnen zeggen dat wat adult oriented rock voor hardrock is, dat was in 1982 A Flock of Seagulls voor de new wave. Je hoort overeenkomsten met de melancholie van bijvoorbeeld een Joy Division of The Cure, maar dan met een laagje marsepein erover. Het is zoeter.

Mijn reis door de wereld van synthesizer-new wave vervolgt met het debuut van deze Liverpoolse groep, die indertijd in eerste instantie opviel met het kapsel van frontman Mike Score en met single I Ran, in mei 1982 bescheiden één week #46 in de Nationale Hitparade. Ondanks de marsepein hoor je de wortels van de groep. En als fan van The Stranglers heb ik, toen ik hun Toiler on the Sea hoorde, iets geroepen in de trant van ‘Oooo, dáár hebben ze hun naam van!’
Waar sommige van de eerste golf synthesizerbands (die van rond 1980) kozen voor bijna volledig digitale instrumenten, is dit een volledige groep met een klassieke gitaar-bas-drumsbezetting, maar de toetsen van zanger Score zijn wel heel prominent in het geluid. Ze dragen de muziek, samen met de veelal uptempo bas en drums, terwijl gitarist Paul Reynolds heerlijk uitwaaierende gitaarpartijen rondstrooit.
Heel anders dus dan de debuutalbums van groepen als O.M.D., Duran Duran, Depeche Mode, Talk Talk en Yazoo, meer lijkend op bijvoorbeeld Tubeway Army / Gary Numan en Ultravox, die eveneens de klassieke groepsbezetting combineerden met véél nieuwegeneratietoetsen.

Gemeenschappelijk met sommige van deze groepen is de optimistische sfeer die van de muziek naar je toewaait, passend bij de releasedatum; 28 april 1982, over twee dagen wordt het lentealbum dus alweer 41 jaar.
De nummers zijn bijna zonder uitzondering uptempo, hetgeen bij herhaald draaien voor enige verveeldheid kan zorgen. De zang van Score is niet opvallend, maar past prima bij dit geluid. Troef is hierbij het gitaarspel van Reynolds, die kwistig met het ene na het andere pakkende lijntje smijt. In 2018 postte hij een gitaarlesje over zijn spel, leuk om te bekijken.
Science-fiction loopt als een rode draad door de digitale geluiden en de teksten. Als aardse tegenhangers zijn daar de licht scheurende gitaren en de strakke ritmesectie.

Marsepeinen new wave met genoeg weemoed om serieus te nemen, mede dankzij het gitaarwerk. Daarom een stevige vier sterren. Afgelopen februari verschenen als 3cd met de nodige extra's.

Ik heb inmiddels de twee opvolgers op vinyl in huis. Die vind ik beide heel acceptabel. Deze is het bekendst (denk ik?) vanwege de 2 grote hits en moet ik ook nog een keer aanschaffen. Ik zag dat er sinds kort een heruitgave is dus die maar eens in de gaten houden. Het mooie aan deze band is dat ze aardig gitaar gericht zijn. Kan ook niet anders met zo'n talent in je band.

Zojuist weer eens gedraaid vanaf vinyl én ontdekte dat ie weliswaar op streaming staat, maar dikke kans dat dat in een andere volgorde is: niet beginnend met Modern Love Is Automatic maar met de hit I Ran. Dat is de Amerikaanse volgorde, zoals bijna (altijd?) met deze platformen.

Wat me verder opvalt is dat Telecommunication dat kant 2 aftrapt, delen bevat die ontzettend aan Joy Division en New Order doen denken. Met die associatie besef ik dat deze composities met donkere zang van een Ian Curtis van JD of Tom Smith van Editors donker zouden hebben geklonken. Maar het is Mike Score die bij de microfoon staat en daarmee is het lichter. En toch heel aangenaam!

Gezien mijn bericht van bijna een jaar geleden zie ik bevestigd wat ik voel: voor mij een plaat passend bij zonneschijn. Zoals vandaag; ik gooi er nog een halfje bij.

ik ga naar 5*, om deze nu enkel om het ietsje pietsje mindere Tokyo op 4,5* te laten staan is ook zo wat.
Dat maken Modern Love Is Automatic, I Ran, Space Age Love Song, Messages, Telecommunication en het magistrale Man Made meer dan goed!