Rocky IV (1985)

Soms wordt een nummer groter dan de band, en dat was met die kraker van Survivor zeker het geval. Het was een ploeterende band, die op dat moment al twee albums had uitgebracht die niet zoveel deden. Al kon je al wel horen dat songschrijvers Jim Peterik en Frankie Sullivan wisten hoe je een goed melodieus rocknummer in elkaar moest draaien. Dat hadden ze al bewezen toen ze voor de band .38 Special twee grote Amerikaanse hits schreven.

En uiteindelijk hadden ze het aan Queen te danken dat ze in het zadel geholpen werden. Want Sylvester Stallone had aanvankelijk het eveneens toepasselijke Another one bites the dust op het oog als de titeltrack van de derde Rocky-film, maar kreeg er geen toestemming voor om het te gebruiken. Zodat de keuze viel op het toen al uitgebrachte nummer van Survivor.

De gevolgen zijn bekend: een wereldhit die door zijn stimulerende werking - en dan vooral die one-two-three-punch in het intro - niet alleen uitstekend paste bij deze blockbusterfilm, maar die ook tot vervelens toe werd gebruikt bij sport- en andere evenementen. Ik vind het nog steeds een fantastisch nummer, maar ben het tegelijkertijd goed zat.

Bovendien - maar dat is eigenlijk een luxeprobleem - leidt het een beetje de aandacht af van de band, die te pas en te onpas als een one hit-wonder wordt neergezet. Om te beginnen was Burning heart in Europese landen een bijna net zo'n groot succes en hadden ze in de VS en Canada nog een handvol hits, waaronder enkele die daar de top-10 haalden. Bovendien maakten ze met Vital signs, When seconds count en Too hot to sleep een drietal klasseplaten. Geen geringe prestatie, maar Eye of the tiger is zó groot en allesomvattend - ik denk dat er maar weinig (westerse) wereldburgers zijn die het níet kennen - dat het al het andere in de schaduw stelt. Soms gaan de dingen zo in het leven...

Toch is dit niet dezelfde Touch waar Mark Mangold in zat.

Dat heb ik me nooit gerealiseerd, al vond ik altijd al dat de zanger niet erg als de zanger van die andere Touch klonk (meer in de richting van Steve Perry eigenlijk). Maar je blijkt gelijk te hebben. Enig internetonderzoek leert mij dat het nummer is gezongen door Marq Torien, zanger van The Bulletboys, die zich muzikaal in een enigszins vergelijkbaar vaatwater bevindt. En diens naam wordt kennelijk ook genoemd als zanger van het nummer bij de aftiteling van de film. Vreemd dat op de soundtrack dan de naam Touch genoemd wordt...?

Typfout? Of niet zulke goede zangers?

Haha, daar heb je me! Met de zangers is m.i. niets mis, dus laten we het maar op een typhout fouden...

Ik zie trouwens dat Bulletboys pas in 1986 werd opgericht, dit is dus waarschijnlijk een solo-opname van de zanger. Misschien wel met Touch-leden als begeleidingsband...? Ik kan er online helaas niets over terugvinden.

Of toch: in de Wiki-entry over hemzelf lees ik dat hij in 1984 de band Touch vormde. En de overige groepsleden zijn inderdaad andere dan die in Mark Mangold's Touch. Bovendien is dit nummer kennelijk hun enige wapenfeit (al maakten ze wel een vijf song demo die in goede aarde viel bij Sylvester Stallone).

Er is maar weinig bekend over het hoe en wat achter The Sweetest Victory. Marq Torien zou samen met wat anderen onder de naam Touch een demo hebben opgenomen die dan ineens onder de aandacht van de grote Sly werd gebracht. Het nummer zelf is volgens mij niet in de (oorspronkelijke) film te horen. Wel een leuke (bijna) afsluiter van de soundtrack.
Jerry Harrison van Icon zou er ook bij betrokken zijn geweest. Wat mij op de vraag brengt of hij en niet Torien de boel inzong. Hun stemmen lijken wel heel erg op elkaar.

Fascinerend verhaal. Inderdaad een prima track!

Grappig, ik vroeg me al af wat een vroeger bandlid van Talking Heads (en Modern Lovers) in vredesnaam in een AOR/hardrock band te zoeken heeft, maar er blijken er dus 2 met die naam te zijn. Al is MuMe zich daar nog niet van bewust...

Jerry Harrison - MusicMeter.nl

Nee, dat is inderdaad niet dezelfde Jerry.

Wat is burning heart toch een fantastisch goede single. Ongelooflijk nummer. Misschien wel de beste AOR track ooit. Samen met die andere knaller van dezelfde band.