Golden Earring - Prisoner of the Night (1980)

Gewoon deze nummers via 2nd live horen Ronald. Begijp me goed, de songs worden er niet beter of minder van en dus deze plaat in zijn geheel ook niet. Hetzelfde euvel met de voorganger, No Promesis no Debts.
Maar de wijze waarop ze het spelen, dat vult het dan net ff iets anders in. Of laat ik het anders zeggen, daar halen ze wel het onderste uit de kan van deze wat mindere nummers. Je hebt best of both worlds (om bij jouw band te blijven): kort bondig overzicht van dit album en zijn voorganger ( plus wat hits) en gespeeld op een manier waarin de Earring kan uitblijken, vol passie, power, dynamiek, nonchalance en decibel overload. De soep van dit album wordt dan net iets heter opgediend, ondanks de minder verse ingrediëtnen.

Ik kan me heel goed voorstellen dat de songs van dit album live beter tot hun recht komen. Zeker bij Golden Earring, dat toch echt een liveband is. Ik vind hun eerste livealbum werkelijk fenomenaal, en heb "2nd Live" altijd een stuk minder geworden. Misschien toch nog maar eens een "2nd" kans geven.

Prisoner of the Night rockt wel lekker maar de inspiratie laat het wat afweten, songmatig is het wat vlakjes en doorsnee om niet te zeggen clichématig. Ook hier steken de (hit)singles er bovenuit: Long Blond Animal is een vinnige rocker met veel vaart en dat kan ik in mindere mate zeggen van No for an Answer dat net geen hit werd. Ook afsluiter Going Crazy Again mag er zijn. Redelijk album maar er had meer in gezeten, heb ik de indruk.

Naar mijn mening een van de betere albums van de Earring. Dit schrijvende heb ik ze net weer gezien en gehoord (26 september 2014) en dan ook nog op fietsafstand in mijn woonplaats Assen. En natuurlijk speelden ze 'Long Blond Animal' ook weer. Dit album zette vreemd genoeg een periode in die bijna leidde naar een breuk. De groep wist uiteindelijk te overleven door in 1982 'Cut' uit te brengen, met daarop de wereld hit 'Twilight Zone' en het op Europees vlak succesvolle 'The Devil Made Me Do It'. Maar als ik 'Prisoner Of The Night' en 'Cut' met elkaar vergelijk moet ik schoorvoetend zeggen dat ik de eerste beter vind. Critici doen Earring albums vaak af als vier topnummers, vier gemiddelde nummers en vier baggertracks. En op de een of andere manier is 'Cut' voor mij zo'n album.
Voor mij is 'Prisoner Of The Night' consistenter. Een wat onderbelicht album.

Ik vind Prisoner of the night ook beter als Cut. Meer evenwichtig qua songmateriaal. Het album is meer één geheel in vergelijking met Cut vind ik.

Ik niet

De jaren '80-albums van Golden Earring zijn niet al te evenwichtig en vrij matig maar op Cut staan er enkele topsongs die het album in de hoogte tillen zoals Twilight Zone (hun beste single in de jaren '80) en Future.

Ik vind Cut ook vrij K*t op de singles na..... veel te gepolijst en ongeinspireerd. Dat album blijft alleen interessant door de sterke hits.

Cut is nogal steriel vastgelegd, maar kent net als dit album te weinig memorabel materiaal.
De tijd veranderde en The Earring kreeg het niet echt meer voor elkaar om een heel album boeiend te blijven.
Nergens dramatisch, maar echt heel goede songs ? Dat zijn er niet veel.

Golden Earring was vooral een singlesband maar in de jaren '70 konden ze ook een aantal sterke albums uitbrengen met name Moontan. Dat lukte hen in de jaren '80 niet meer, een aantal sterke nummers waaronder de hitsingles en voor de rest was het behelpen, dat geldt ook voor deze Prisoner of the Night.

Ik schreef het ook al eerder bij een Earringalbum. Vanaf het moment dat de albums minder worden ( ik ervaar dat al bij Grab It For A Second- 1978)
Blijft de band wel uitstekende singles afleveren.
Toch bevatten Cut en N.E.W.S dan wel weer tracks en live favo's als Future en Mission Impossible. Classic Earring werkjes.
Maar over het algemeen zijn de singles uit de periode "78 t/m " 92 " toch de blikvangers en blinken op de albums altijd uit.
Ik vermoed ook wel dat dit ook een reden is geweest om door te zetten. De hits waren er evengoed wel en veel " oudere acts" moesten het niet meer van de albums hebben. Neem Queen, Bowie, The Stones, Genesis.
Goede liveacts ook en dat voordeel heeft The Earring ook altijd gehad.
Live altijd sterk en ze hadden het vermogen om een mindere albumtrack naar een hoger level te trekken.

Geen speld tussen te krijgen wat mij betreft bikkel2! Live tilden ze redelijke album tracks naar een (veel) hoger niveau.

De niet bekende(hits) van Cut , zoals Baby Dynamite, Secrets en Lost and Found Zijn in mijn oren goede album tracks. Die qua sfeer/ produktie best goed bij Twilight Zone passen. Al is Twilight Zone in mijn ogen van buitencatagorie. Blijft het nog altijd hun masterpiece vinden met ook nog eens een steengoeie clip van Dick Maas

Ik vind de 2de plaatkant van "Prisoner of the Night" 1 van de beste plaatkanten uit de Earring historie.
Alles klopt hierop, de songs de sfeer de afwisseling geen makkelijke snelle rockers.

Draai alleen de laatste 4 songs eens, misschien begrijpen jullie dan wat ik bedoel.....

Deze plaat van de mannen vind ik te vlak. Da's jammer, want de opener belooft een hoop leuks. Dat wordt helaas niet waar gemaakt. tot aan de afsluiter, die gelukkig ook nog te pruimen is... maar alles wat er tussen in zit is echt niet zo bijzonder.

Nergens wordt het slecht, maar ook niet memorabel..... Wellicht dus wel een heel sterke albumtitel...

De puntige rocksongs worden zonder enige pretenties op je afgevuurd. De seventees zijn voorbij; geen overdadige slidegitaarpartijen of enorme keyboard stukken. Over de productie kan nog wel gediscusieerd worden maar het album is wel consistent en luistert lekker weg. Staan er dan geen gebruikelijke draakjes op? Jawel hoor. En Kooijmans stem is ook wel eens beter (ingemixt) geweest maar (voor mij) een verrassend rock n roll plaatje.
Album picks: Prisoner of the night & Cut m down to size.

Met deze van de Earring nog niet bekend; wel een aanrader dus?

Een recht toe recht aan plaat, nog wel gericht op de Amerikaanse markt, maar dat vond ik zelfs met Cut en N.E.W.S. nog het geval.
Wat steviger rockend allemaal.
Vergelijkbaar met het werk van Herman Brood in deze periode.
Long Blond Animal is op en top Barry Hay is zijn rol van vrouwen versierende frontman, nog veel meer dan When The Lady Smiles, en die rol is hem hoe dan ook op het lijf geschreven.
Niet de meest knappe man, maar dat hij een grote aantrekkingskracht op de vrouwtjes heeft, geloof ik gelijk.
Het tempo zit er goed in, geen tijd om tot rust te komen, en het swingt van alle kanten.
Ik hou er wel van, maar ik kan mij goed voorstellen dat men het wat eenzijdig vind klinken.
Het titelnummer is wat trager en dreigender, hoor deze nu voor het eerst; wel lekker hoor!
Toch zijn de teksten soms niet zo sterk, net als de zang, maar muzikaal wel prima, maar opvolger Cut bracht ze terecht weer terug op de voorgrond.

Ee hele fijne rockplaat. De openers zijn sterk en ondanks dat het niveau daalt, blijft het in tegenstelling tot de voorganger wel boeien. Het is niet avontuurlijk, maar het Amerikaanse rockgeluid past de Earring erg goed.

Vrij aardige plaat. Ben alleen nooit liefhebber van Long Blond Animal geweest en vind No for an Answer heel wat beter te verteren, al is dat eerste nummer nou eenmaal hun hit geworden. Dat titelnummer is beter dan ik dacht en vanaf Cut 'Em Down to Size blijft het aangenaam vertoeven met deze Prisoner of the Night. Going Crazy Again klinkt een beetje als The Vanilla Queen pt. 2 en dat riffje van Cut 'Em Down to Size
kon wel eens model hebben gestaan voor The Devil Made Me Do It. Net als de voorganger valt er goed te horen dat het album met beperkte middelen opgenomen is, misschien dat het daardoor wat vlak overkomt.

Dit is mijn favoriete Earring plaat. Elk nummer vind ik goed. Kocht hem in 1980 in de aanbieding toen voor 13 gulden en 90 cent. Weet ik nog steeds. Want zoveel geld had je toen niet als scholier zijnde. Het zijn allemaal heel goede composities , en veel beter dan een aantal platen die hiervoor zijn gemaakt. Geniet er nog steeds van en is natuurlijk ook deels nostalgie.

Mensenlief, wat is dit een mooi album.
Jarenlang, vele vele jaren lang beschouwde ik dit album als 'gewoon zo'n dingetje'. en dat was waarschijnlijk toe te schrijven aan de focus op dingen als Moontan, Seven Tears, to The Hilt, enzovoort.
Maar van de week zette ik deze toevallig op, en ik meen het als ik zeg dat ik een traantje wegpinken moest.
En waar het 'm in zit? Nostalgie, dat is een onweerlegbaar feit. Maar wat dit gevoel versterkt is de rijkdom aan hartvoedende melodieën. Misschien dat daarmee de essentie van de eenvoud een intensere betekenis heeft gekregen, ik weet het niet.
Maar één ding weet ik wel: die 2,5 ster die ik toen gaf is véél te streng geweest. Voorlopig schroef ik op naar 3,5 *

Ik vind dit Album , samen met Moontan de sterkste platen van the Earring.

Hele sterke plaat van the Earring idd. Gewoon hoe de plaat al begint met het knallende long blond animal, blijft en heerlijk nummer. No for an answer komt er gelijk achteraan , prima begin. Maar toch doet de rest er niet veel voor onder. Ze leveren hier gewoon een puike en pakkende rock plaat. Voor mij een van hun betere