Gary Numan - I, Assassin (1982)

Ik had deze Lp op vinyl volgens mij als een jaar of wat tussen mijn collectie liggen alleen had hem helemaal nog nooit gedraaid. Zonde want het is een goede plaat. Met als uitschieter "We take mystery to bed"

Fantastische baspartijen!

Lang niet gehoord. Dit was een van mijn eerste zelfgekochte LP's (in mijn middelbare schooltijd kocht ik tweedehands platen, omdat die lekker goedkoop zijn). In mijn herinnering waren de laatste nummers van de a- en b-kant het beste.

Na Mick Karn op "Dance" speelt Pino Palladino op dit album fantastisch op de fretloze bas. Een zeer sfeervol en soms duister album. Blijkbaar het slechtst verkochte album van zijn vroegere periode maar in mijn ogen toch echt stukken beter dan het daaropvolgende album "Warriors".
Eigenlijk vind ik de 2 singles de minste tracks van het album.

klinkt deze plaat een beetje als zijn vorige album""Dance""?

Jurassic Park!

Jurassic Park?

Da's een uitspraak van Alan Partridge

Cashback!

vandaag eindelijk op LP binnengekregen, magistraal. Een ding viel me op op de achterkant van de inner sleeve:

John Webb: Percussion

is dat z'n broer?

klopt John is een jongere broer van Gary,...maar hij heefd maar enkele jaren mee gedaan met touren

Eigenlijk ken ik het werk van deze man helemaal niet. Maar van een Engelse vriend kreeg ik de dvd box van "Alan Partridge" (echt super grappig trouwens) in het het menu van deel 2 gaat ie helemaal uit zijn dak op Music for Chameleons.
Door een handige app op de HTC er achter gekomen dat dit dus van Numan was. Ken de naam wel, maar dat is het dan ook!

Music for Chameleons zorgt er wel voor dat ik dit eens ga beluisteren, want Music for Chameleons wekt wel enige interesse.. Inderdaad heerlijke baspartij!

Nog iemand tips over welke albums te luisteren?

Gary Numan is bekend van zijn hits Are'friends'electric? (onder naam van Tubeway Army) en Cars uit 1979,in zijn begin periode gebruikte hij veel synthesizers.Ik weet niet wat jou in Numan zo interesant maakt maar het album is verder niet te vergelijken met zijn andere albums,tegenwoordig maakt hij nog steeds muziek maar dat ligt meer in de stijl van 'Gothic'

Maar ik kan je wel aanraden om toch eens te gaan luisteren naar zijn albums,..van 1987 tm 1992 is zijn werk niet echt interesant maar daarvoor en daarna daar in tegen juist wel.

Heb dit album nu genoeg geluisterd om er over te kunnen oordelen!

Grappig dat een jaren 80 liefhebber als ik dit compleet gemist heb!

Wat me wel opvalt is dat het allemaal wel klinkt zoals Music for chameleons ook klinkt. Op War songs hoor ik zowaar de bij Prince veel gebruikte Lynndrum. Dat is altijd lekker!

Zijn stem is er wel een waar je zin in moet hebben, maar zeker niet vervelend!

Ik ga nog een wat meer werk van de man onderzoeken, zeker interessant!

Aardig album van Numan met een hoofdrol voor Pino Palladino op de fretloze basgitaar.Meer funk en jazz invloeden dus dan op zijn andere albums (op Dance werd er al een begin meegemaakt) en het song materiaal is redelijk met de singles Music for chameleons en vooral We take mystery to bed als uitschieters.Verder zijn het titelnummer,het jazzy the 1930's rust en A dream of Siam nog de moeite waard.Toch blijft Beserker nog steeds mijn favoriet.

Tevens een voor een van de beste basspelers ter wereld Pino Palladino want wat hij op dit album allemaal weer laat horen.

Ik heb mijn stem wat verhoogd, gewoon een heerlijke synthpop plaat.. en als Prince liefhebber doen die Lynn drums me gewoon iets

En het album stijgt nog steeds in mijn waardering. weer een halfje erbij, nu dus 4 sterren.

Vooral erg aanstekelijk, en die bas.... wat een genot!!

Pino Palladino - Fretless bass, guitar - albums waar Pino op speelt herken je vaak meteen.

Deze in mint staat op vinyl op de kop getikt ook al had ik 'm ook al op CD. Lekker Numan album met de typische sound waar hij al een tijd mee etaleert. Pino Palladino behoeft geen nadere toelichting, fantastische (fretloze) bassist. Samen met Mick Karn van Japan en Marcus Bell van The Opposition was hij toch wel een van mijn favoriete bassisten gedurende de jaren 80. Are Friends Electric zal altijd een van mijn favoriete nummers aller tijden blijven. Ik heb mij altijd afgevraagd of Japan nu (mede) beïnvloed was door Numan of andersom. Ik begin toch steeds meer een donkerbruin vermoeden te krijgen dat Numan eerst was met deze sound.

Het baswerk van Palladino is toch wel van grote klasse op dit album. De combi met het zwevende toetsenwerk vind ik zelf enorm lekker. Het creëert een lekker buitenaards sfeertje wat zowel Bowie en Japan (onder andere) ook zo goed konden doen. Ik gooi er ook een halve ster bij, toch wel bizar dat dit album destijds behoorlijk de grond in werd geboord. Als ik dan een punt van kritiek moet leveren dan is het het artwork, dat neigt wat naar cheesy en te Amerikaans. Misschien had Numan grote overzeese ambities destijds.

Music for Chameleons blijft zo verschrikkelijk goed!

Het tweede album van Gary Numan in jaren '30-stijl ging wederom aan Nederland voorbij en werd ook door mij gemist. Niet dat hij daarvan wakker zal hebben gelegen: in zijn Brittannië en zijn nieuwe thuisland U.S.A. was de aandacht er wel.

Wikipedia meldt dat de dan 24-jarige Numan voorafgaand een solovlucht om de wereld maakte en bij een ongeval bijna om het leven kwam. Avontuurlijk was hij zeker en qua muziek deed hij eveneens wat hem goed deed.
Net als op voorganger Dance is er op I, Assassin veel ruimte voor een fretloze basgitaar, deze keer van Welshman Pino Pallidino. Hierdoor doet de muziek mij denken aan de dromerige nummers van David Bowie en Japan in deze periode. Wat klinkt is een ingetogen, sferische vorm van new wave.
Daarbij was geen plek meer voor zijn bandmaatjes, die na Numans kortstondige pensioen de groep Dramatis vormden en vervolgens bij Numan terugkeerden als zijn liveband. Opvallendste naam bij de sessiemuzikanten is inmiddels die van Chris Slade, zeven jaar later toetredend tot AC/DC. Tegelijkertijd klinkt ook frequent een drumcomputer en bepalen toetsen met leadbasgitaar het geluid.

De belastingen in het Verenigd Koninkrijk waren in die jaren van economische crisis extreem hoog. Numan emigreerde daarom naar de Verenigde Staten. In Los Angeles nam hij de video voor We Take Mystery (to Bed) op (het MTV-tijdperk was daar begonnen), gevolgd door zijn eerste livetour sinds zijn afscheidstournee in juni 1981. Dit door de V.S. Hierna verhuisde hij naar Jersey, het Britse eiland voor de Franse kust.

Deze stijl is eigenlijk niet mijn ding, ook niet in 2023. Zo verklaart The 1930's Rust weliswaar de hoesfoto, maar de mondharmonica en saxofoon pakken mij bepaald niet. Twee keer werkt het wel en laten dat nou net de Britse hitsingles zijn geweest: Music for Chameleons (#19 in maart 1982) en vooral We Take Mystery (#9 in juni, zijn laatste top 10-hit tot de dag van vandaag).