8Het contrast met mijn vorige halte op de reis door new wave is groot. Nooit klonken de punks van
Generation X namelijk zo boos en oprecht als Stiff Little Fingers uit Belfast op debuut
Inflammable Material. De Noord-Ieren begonnen als prille tieners en ontleenden de groepsnaam aan een nummer van het debuut
Pure Mania van The Vibrators.
Troeven: de schuurpapieren stem van Jake Burns; de even rauw scheurende gitaren van hem en Henry Cluney, véél meer vergruizend dan die van de meeste tijdgenoten; de knallende riffs; de soms kekke licks zoals in het intro van
State of Emergency; en de hecht spelende sectie van bassist Ali McMordie en drummer Brian Faloon. Het zal wel vloeken in de punkkerk zijn, maar het gitaartandem doet me soms aan de gebroeders Young bij AC/DC denken in de wijze waarop ze elkaar aanvullen en versterken.
Dat is bepaald nog niet alles: de teksten en voordracht mogen er ook zijn. Het waren de jaren van de Troubles toen Ulster een heel onveilige plek was met bomaanslagen en tegengeweld van het Britse leger, en dat is te horen!
Wie de sfeer daarvan wil proeven, kan de indrukwekkende docuserie
Once Upon a Time in Northern Ireland bekijken, uitgezonden bij de NPO. Of lees
dit interview met Burns uit 2019, toen het album veertig jaar werd.
Of let meteen op de teksten: de onderwerpen gaan van kleine naar grote problemen. Soms tegelijk, zoals een verboden liefde in het door religieus geweld verdeelde Belfast, getuige
Barbed Wire Love:
"I met you in a no man's land - Across the wire we were holding hands".. Met daarin een onverwacht stukje doo-wop, alsof de frustratie even verlichting krijgt.
Acht nummers op kant 1, vijf op 2; onderwerpen en muzikale pareltjes te over. 'Kies maar eens favorieten,' vraagt MuMe. Tsja, keuzestress... Naast de genoemde nummers
Wasted Life en
Breakout plus
Rough Trade, meer dan kritisch over de eigen platenbaas. Of toch het gevoelige
Johnny Was of de reggaerock van
Closed Groove, dat wel wegheeft van Ian Dury? Een ander geluid dan de popachtige punk van The Undertones, eveneens uit Noord-Ierland. Niet slechter of beter; ánders. Wél een stuk luider!
Verrassend is wellicht dat het album ondanks de stevigheid goed verkocht: februari 1979 in de eerste week meteen
#14 in de Britse lijst.
In 2004 verscheen een
cd met bonussen, waarbij een dik kwartier interview met Burns. Hij vertelt onder meer over zijn eerste muziekstappen na het horen van Taste met daarin Rory Gallagher, hoe de groep begon als Highway Star naar het nummer van Deep Purple en hoe vooral The Damned en The Clash hen op het punkspoor zetten. Het is deze cd die ook op streaming is te vinden.
Mijn reis door new wave vervolgt bij kalmere muziek:
Even Serpents Shine van The Only Ones.