Blur - 13 (1999)

ja, geniaal toch?

Trouwens Trimm Trabb is de echte killer op dit album, hij pakt je vast en laat je pas los als ie afgelopen is

Beste Blur? Ja, sicher.

Coffee & TV is mijn eerste kennismaking met Blur. Geweldig mooi nummer, iets om heerlijk bij te relaxen. De clip is misschien wel nog beter.

Een totaal andere Blur dan op de eerste platen, maar zeker niet minder.
Op hun gelijknamige album werd al min of meer afstand genomen van de britpop en meer de alternatieve, experimentele kant op gegaan; lekker rauw en ruig.
Ik vind dat Blur dit erg knap doet.

De eerste 5 nummers zijn top en verder Trimm Tramb en Caramel. Battle vind ik minder.
Gaat nog veel gedraaid worden de komende tijd

Beste Blur-album, no doubt!

Eens met review wat betreft de tracks, Coffee & TV is het vetste nummer van Blur dat ik ken.
De clip is ook erg leuk gedaan.

Voor mij een van de mindere albums van Blur. Ik zet deze nooit meer op. Staan een paar toffe nummers op als Tender, Trimm Trabb en Coffee & TV, maar net als op de vorige plaat staan er mij teveel nummers op die meer experiment dan liedje zijn en ik vind Blur op zijn best wanneer ze poprockliedjes maken. Radiohead vind ik veel beter in het combineren van aansprekende liedjes met experimentele geluiden. Bij Blur gaat de experimentatie ten koste van het liedje lijkt het wel. En dat zeg ik als groot Blur fan.

Inderdaad voor mij ook hun beste album.

Sjeetje, jarenlang dacht ik dat het album Blur hun beste was, maar nu ik dit album op repeat heb staan is deze nog uitdagender.

Blur 13
Het album opent top met het mooie, Tender de zangpartijen zijn hier geweldig.
Het intro maakt mij altijd weer vrolijk.
Het lijkt ook wel een feel good liedje , maar de tekst zegt toch wel iets anders.
Albarn, maar ook Coxon zaten niet in hun vrolijkste periode.
Als je na Tender denkt, ha lekkere popplaat, zet het noisie Bugman je meteen op aarde.

Zoals dit album vaker doet, schiet het wat betreft stijlen van links naar rechts, nu met het perfecte pop liedje Coffee & TV 

Het volgende nummer is het Intense Sonic youth achtige Swamp Song , rock na pop.

1992 is zo'n droevig klinkend liedje wat Thom Yorke ook wel graag geschreven zou hebben.
Het nummer zou ook al echt in 1992 geschreven zijn.
Het einde is dan weer geheel in stijl van het album.
B.L.U.R.E.M.I. , hakt je weer lekker wakker, William Orbit's invloed lijkt mij hier behoorlijk groot.

Het langere Battle opent sferisch, weer die elektronische invloeden, de zachte vocalen maken de song af.
Mellow Song, dit album is niet als vrolijke noot bedoeld, een (on)rustig liedje.

Trailer Park, bij de eerste beluistering fronste ik mijn wenkbrauwen, maar nu vind ik dit een top track.
Het nummer heeft een geweldige groove en mag avn mij eindeloos doorgaan.

Caramel
I've gotta get over
I've gotta get over
I've got to get better
Will love you forever
I've gotta find genius
I've gotta get better
I've gotta stop smoking
I've gotta get better

Caramel is hemels, mooi zachtjes gezongen, dromerige achtergrond zang en al die geluiden.
Op de koptelefoon klinkt dit echt briljant.

Heb ik net Caramel de hemel in geprezen, komt Trimm Trabb,(weer een echte Albarn – Orbit baby).
Weer prachtig gezongen, de zangpartijen op dit album zijn echt briljant.
Dit juweeltje is echt een liedje dat vervolg heeft gekregen in Gorillaz en zijn recente solo album.

Het tranentrekkende No Distance Left to Run is zo'n pijnlijk persoonlijk break up liedje.
Ik begrijp vaak niet dat artiesten ons als luisteraars inkijk in hun priveleven willen geven.
Het is echt geweldig mooi gezongen.
When you see me
Please turn your back and walk away
I don't want to see you 
Cause I know the dreams that you keep is wearing me
When your coming down, think of me here
I got no distance left to run

Maar de pijnlijkste regel is toch wel:I won't kill myself, trying to stay in your life

Het instrumentale Optigan 1 sluit het album stemmig af.

13 liedjes als een achtbaan, niet het gemakkelijkste album, wel een die mij dan weer diep raakt, vooral door de afwisseling en intensiteit.
De verhalen gingen dat er tijdens de opnames van dit album een battle gaande was tussen de rock songs voorkeur van Coxon en de meer experimenteerdrift van Albarn, dit heeft tenminste een mooie mix opgeleverd.

Heel mooie review Rudi - ga m meteen weer draaien.

Prachtig album en mooi recensie Rudi!. Trimm Trab en Coffee and TV luistert lekker weg.
Ik heb bij Blur meer het Kinks gevoel dan bijvoorbeeld Stones of Beatles, ook qua teksten kan Blur van zich af bijten en lekker observerend cynisch zijn over het dagelijks Engelse leven.

ik kan weinig toevoegen aan de recensie van Rudi: 13 is een meesterwerk!

Wat zwaardere en experimentelere plaat.
Typisch, want de plaat begint met het gospelachtige Tender. Live een all-time favorite.
Hoog meezing gehalte met een fijn verloop.
Bugman is van een heel andere orde. Stevig en grimmig.
Coffee & TV is weer wat meer vertouwd. Beetje loom nummer met een fijne gitaarrif en kenmerkende weirde sounds.
Eigenlijk is dan het toegankelijkste geweest en voor Blur's doen wordt het dan zwaarder, electronischer en duisterder. Vervormde gitaren, soundscapes en dat lijkt goed uit te pakken.
Landgenoten Radiohead is hoorbaar een invloed en je zou kunnen zeggen....... boys, doe je eigen ding...... maar dat is iets te makkelijk gesteld.
Blur blijkt prima in staat om het experiment uit te diepen en als zichzelf te blijven klinken, mede ook door de superherkenbare stem van Albarn.

Rudy S geeft het hierboven perfect weer, prima recentie.

Fijne Blurplaat. Wel eentje waar je meer moeite voor moet doen. Frivoliteit zoals op Park Life en The Great Escape zul je hier niet veel treffen.

Battle is echt vet. Dat nummer heeft zo'n creepy sfeertje. Heerlijke song

Lange tijd was ik bezeten van Oasis. Daarna was ik lange tijd bezeten van Pulp. Bij beide bands vond ik het latere werk beter. Die platen waren duisterder dan de geprezen meesterwerken als (What's the Story?) Morning Glory en Different Class. Met name This Is Hardcore vond ik erg sterk. Een half doorgedraaide Jarvis die toch nog de nummers uit zich perst.

Met Blur had ik niet zo veel. Die clip van 'Girls & Boys' vond ik belachelijk, 'Parklife' net iets te heppiedepeppie. Nee, niet aan mij besteed. Hoewel? Think Tank en Blur konden me wel bekoren. Goede albums, met hier en daar een uitschieter naar beneden ('Song 2' en 'Crazy Beat'). Niets meer, niet minder.

Maar toch, de naam van Damon Albarn bleef in mijn hoofd spoken. Ergens sprak hij mij aan. In de Britpop-docu Live Forever was hij zo 'heerlijk' melancholisch en verongelijkt. Met Noel en Liam, met hun arbeiders en stoere mannen uitstraling, en Jarvis, de overdreven theatrale intellectueel, kon ik, ondanks dat ik het jaren heb geprobeerd, niet zoveel. Met veel interesse en nieuwsgierigheid kocht ik vorig jaar dan ook Albarns prachtige soloplaat. Een nieuwe 'liefde' was geboren. Met enthousiasme, versterkt na de release van The Magic Whip keerde ik terug naar zijn voorgaande werk - Gorillaz, The Good, The Bad & The Queen en Blurs 13.

13: ooit geluisterd toen ik Blur, maar op de een of andere manier weggeschoven. Pas vorig jaar weer naar teruggekeerd en hoofdschuddend kijk ik terug naar een jongere zelf die deze plaat als 'zweverig' wegzette. Want, drie woorden zeggen genoeg: wat een plaat! Relaxed opent 'Tender' de trip. Met 'Bugman' verruwt de sound, nog eenmaal boven water met 'Coffee & TV', om daarna van 'Swamp Song' weer terug te keren in een donkere trip die tot het einde van de plaat duurt. Hoogtepunten zijn niet te noemen, want elk nummer staat op een voetstuk. Prachtig, van begin tot eind. Je voelt de pijn van de band. Damon in de teksten en de zang. De rest van de band in het geluid. De nummers moeten eruit. De sfeer van de clip van 'Beetlebum', maar dan in het kwadraat. Deze liveclip laat het gevoel ook zien.

Eerder zag ik This Is Harcore als dé heroïne-britpopplaat. De blauwdruk van de late britpop toen diens hoofdrolspelers tot een persoonlijk dieptepunt waren afgezakt. Goed, This Is Hardcore is op cocaïne gemaakt, maar dat is een detail, en Jarvis blijft ook in zijn pijn onverbeterlijk theatraal, waardoor het lijkt dat hij zich van zijn publieke persoonlijkheid bewust blijft. En het album heeft zijn minpunten, met 'TV Movie, 'I'm A Man' en 'Sylvia' kabbelt het album voort, maar een beter britpopalbum kende ik niet.

Tot nu toe. Die ongelooflijke bak herrie die over je uitgestort wordt vind ik beter, eerlijker en diepgaander. Op de een of andere manier klinkt het ook herkenbaarder, ook al ben ik nooit verslaafd en zo van de wereld geweest als zij dat op dat moment waren. Alles klopt aan 13.

Dus nu kun je beginnen met Slowdive, Ride en My bloody valentine!

Deze werd reeds vier jaar eerder geschreven door Suede (Dog Man Star).

Dit album heb ik altijd wat vermeden. Ik draag Damon en co een warm hart toe, maar dit is toch andere koek dan de voorgangers. Blur - Blur (1997) was al wel een voorbode van de verandering die de band onderging. Het poppy gedeelte was wel verdwenen, ze waren muzikaal gegroeid.

Op dit album is Orbit de producer, en dat is goed te horen. Veel experimenten met van alles, en weinig toegankelijk. Tender is een zeer mooie opener, maar totaal niet representatief voor de rest van het album.
Ik heb nu de 2 disc editie aangeschaft waarin ik lees dat er veel spanning was onderling, en dat dit eigenlijk het begin van het einde van de band was. Blur - Think Tank (2003) was nog een laatste stuiptrekking, maar halverwege de sessies werd Graham Cox bijvoorbeeld vriendelijk verzocht om toch maar niet meer te komen. Dat zegt veel, want de man is toch redelijk belangerijk onderdeel van de band.
Damon Albarn zegt in het boekje bij dit album dat hij zonder 13 ook nooit aan Gorillaz zou zijn begonnen. Dus dit album heeft absoluut een positief effect gehad.

Ik blijf het een moeilijke plaat vinden. De bonus cd brengt me veel meer luisterplezier met songs als French song en Swamp song. Het is veel toegankelijker en de Blur zoals ik ze graag hoor. De aanschaf is dus absoluut de moeite waard. De nieuwe versie van Far out (origineel op Blur - Parklife (1994) is ook erg de moeite waard overigens!

Maar het album 13 kan ik niet hoger waarderen dan 2,5 ster.

Voor mij is dit juist (enigszins in reactie op lennon) de beste Blur-plaat (ik heb alleen Parklife, Blur, 13 en The Great Escape). Minder op zich zelf staande toptracks, maar als gehele sound pakt het me veel meer dan hun andere platen. Ik zie nu ook dat ik met Tender, Caramel en Battle de drie langste nummers als favoriet heb aangewezen. Misschien is dat wat voor mij het verschil maakt; dat sferische met geweldige spanningsbogen. Ik hou ervan. Ha, ik bedenk me net dat doordat Parklife mij nooit super enthousiast heeft gemaakt, ik het daar bijna bij had gelaten wat Blur betreft. Het is dat ik Blur (het album wel te verstaan) erg goedkoop op de kop kon tikken dat mijn zoektocht naar Blur (de band wel te verstaan) een vervolg kreeg. En inderdaad, om nog maar eens op lennon terug te komen: Blur was een mooie opmaat naar deze superplaat ;P

lennonzegt:Toch hoop ik dat je hier doorheen kunt luisteren (sowieso wel een kwestie van meerdere keren draaien) want hij is het waard. Deze plaat is een vat vol tegenstrijdigheden maar op een wonderlijke manier toch een eenheid, van het catchy 'Coffee and TV' naar de 'teringherrie' van B.L.U.R.E.M.I. Het bijzondere is dat achter alle geluidsexperimenten toch een melodieuze logica schuilt, zoals dat ook zo is bij de fameuze scheurgitaar uit Bowies 'Station to station'. Dit album gaat ruim dieper dan liedjes als 'Girls and Boys' en 'In the country' en is kwalitatief gelijkwaardig aan het beste werk van voorgenoemde meester. Ik vind het ook mooi hoe Blur hier Amerikaanse invloeden (de blues her en der en de gospel in 'Tender') op een hele authentiek 'Engelse' manier verwerkt zonder de kracht daaruit te verliezen. Daarmee is dit inderdaad (Goddank) de Britpop ver voorbij. Ik ervaar het album als een 'trechter', in het begin is het hoogst ongemakkelijk, dat heen en weer springen tussen al die uitersten, maar als je je daar aan overgeeft wordt je vanzelf begeleidt naar het steeds toegankelijkere einde. Die eenheid en diepgang zit hem ook wel in het onderliggende thema; afscheid van een geliefde. Je zou dit bijna een conceptalbum kunnen, maar de nummers blijven afzonderlijk ook mooi overeind. Ik denk dat Wickerman dat ook bedoelt, laat je referenties los en ontdek!

Sportief, geen kwotering geven!

Fantastisch album. Heerlijk spannend, broeierig en experimenteel. En toch liedjes met een kop en een staart. 'Tender' is toch wel een heerlijke Blur song en opent de plaat meteen magnifiek met de fijne gospelfeel. Fantastische aftrap van een album dat blijft boeien. Heel erg fijn.

'Battle', 'Caramel' en 'Trimm Trabb', wat een fijne nummers zijn dat zeg

Bij Super Tip-Topper

Tip van: Ward

Krijgt een 3,75*.

Blij verrast dat ik deze tip kreeg, eindelijk kon ik verplicht beginnen met het verkennen van het oeuvre van Blur. Ben op zich wel een Gorillaz-fanboy, dus dit leek mij een kat in het bakkie.

Het was niet de eerste keer dat ik 13 aanslingerde, ver voordat ik deze tip kreeg, had ik 'm wel eens gedraaid. Vol goede moed begonnen, maar na vijf à zes tracks uit frustratie uitgezet. Woest was ik, hoe kan die plaat die toppers bevat als Tender en Coffee & TV op zo'n deceptie uitdraaien? Dan maar gewoon weer singles van de band draaien, want dat is wel dikke prima.

Ook nu - dik een jaar later - liep ik tegen hetzelfde probleem aan, nadat de twee geliefde singles waren geweest begonnen de frustraties weer hoog op te lopen. Doorzetten moest ik nu van mezelf en dat lijkt te helpen. Het gevoel van "experimenteel geneuzel" zette zich langzaamaan om in een goed georganiseerd feestje van variatie. Ik vind bij vlagen nog steeds wel lastig, maar een uur ermee vermaken kan ik nu wel.

Het gevoel van de Gorillaz-albums komt nu wel steeds meer terug, dat een Albarn een muzikale duizendpoot is lijkt me nu wel duidelijk. Tot slot wil ik nog een applausje geven voor Caramel, wat een bazentrack .

Dat is afgerond een 4*. Leren kinderen dan niets meer op school tegenwoordig?

In mijn cijferboekje is het een 3,5*, maar goed, ik heb ook andere boekjes. Als ik nou zeg dat het een 3,74 is dan?

In 2013 kende ik van Blur enkel hun best of en (het album) Parklife. Toch wou ik ze absoluut zien op Werchter, omdat optredens van de band behoorlijk schaars zijn en dat wel eens m'n enige kans zou kunnen zijn.

Na helemaal omver geblazen te zijn door een waanzinnig goed optreden, wou ik absoluut meer leren kennen. Ik kocht dus op de terugweg van Werchter naar huis Parklife (die ik nog niet fysiek had), The Great Escape en deze 13. De eerste 2 albums vond ik erg goed, maar met deze kon ik helemaal niets. Het klonk niet als de Blur die ik kende of goed vond. Enkele luisterbeurten geprobeerd, maar het werd er niet beter op. Uiteindelijk op 2,5* gezet en nadien nooit meer geluisterd.

De blurhype ging hier ook weer een beetje liggen. Tot ik een tijdje terug Modern Life is Rubbish zag liggen in een uitverkoopbak. Toch maar meegenomen. Sindsdien heb ik me een beetje chronologisch een weg gebaand door het oeuvre van de band.

Volgens mij is dat ook een nodig om deze plaat te kunnen waarderen. Blur heeft namelijk echt wel een groei doorgemaakt in hun carrière. Of je dat positief of negatief vindt, hangt natuurlijk af van je smaak, maar het is zeker niet zo dat alle albums van Blur hetzelfde klinken. Op hun selftitledalbum hebben ze de stijlbreuk met het begin van hun carrière ingezet en die beviel me érg goed. Dus was het toch tijd om deze ook eens terug een kans te geven...

En ik moet zeggen: die nieuwe kans was bijzonder terecht! Beetje bij beetje groeien de nummers door het experiment heen en zijn het allemaal verborgen pareltjes. En wat een veelzijdigheid op dit album ook! Als je enkel al kijkt naar de singles, heb je het gospelachtige Tender, het perfecte popnummertje Coffee & TV en het ontzettend breekbare No Distance Left to Run. Maar daarnaast heb je ook nog eens de 'herrie' in Bugman, B.L.U.R.E.M.I. en her en der verspreid over het album. En de lange uitgesponnen nummers Battle en Caramel. En het logge Swamp Song. En het Gorillaz-achtige Trailer Park. Het geheel is gewoon één lange geweldige luistertrip.

Het enige lastige is favorieten aanduiden, omdat het album echt wel klinkt als een geheel en er zoveel variatie zit binnen de nummers. Ik denk dat ik voorlopig ga voor Bugman, Coffee & TV en Trimm Trabb, maar dat zou zomaar kunnen veranderen.

Van de 2,5* maken we voorzichtig een 4*.

De cover is trouwens een schilderij van Graham Coxon. Wat kan die man gitaar spelen, hè?

Favoriet van mevrouw Etta. Soms ziet en hoort ze dingen erg goed.

Parklife en Modern Life Is Rubbish heb ik lang geleden teleurgesteld uit mijn platenkast gehaald en ze bij een tweedehandszaak in de bak laten belanden. Vond die albums niet spannend, matig en doorsnee. Krijg ik vervolgens ook nog Blur (1997) van een kennis in mijn handen gedrukt, maar ook hier gefronste wenkbrauwen. En toen hoorde ik ineens Tender voorbij komen en was ik blij verrast. Dit was best goed hoor. Nog meer nummers geluisterd en ik klapperde met mijn verwende oren, wat was dit een prima album. Artistiek, creatief, gewaagd, afwisselende en sfeervolle melodieen. Wat had er in de thee van Damon Alburn gezeten? Enfin, dit is het enige Blur album dat mij echt bekoord en meer dan dat. In mijn ogen hun artistieke piek. Dus 13 wordt hier gekoesterd.