Neil Diamond - Home Before Dark (2008)

Heerlijk warm geluid, en de teksten versterken dat gevoel alleen maar. Mooi hoe die nummers zo subtiel ge-instrumenteerd worden. Let bv eens op het aantal instrumenten op Don't go there. Als je niet oplet en iemand vraagt t je achteraf denk je 'ehhh, gitaar en ... verder niet veel. keyboardje?'

Vanavond weer eens herbeluisterd en ik blijft dit een bijzonder fraaie ingetogen plaat vinden.
Lees hier dat enkele users dit album in het verlengde van 12 songs vinden liggen.
Die plaat ken ik dus totaal niet en nodigt mij wel uit om me eens te gaan verdiepen in het oeuvre van Neil Diamond.
Another Day ( That Time Forgot ) blijft voor mij het prijsnummer van deze plaat.

Sterk album van één van de mooiste stemmen die er zijn. De voorganger '12 Songs' vind ik net iets beter, misschien wel omdat de nummers hier vaak (te) lang uitdraaien.

Een ruwe diamant, dit album. De woordspeling zal niemand ontgaan, hoop ik. Neil Diamond was vooral een man die vanaf midden jaren '70 zijn liedjes verpakte in zoete violen en ze een emotionele snik meegaf die steeds verder van zijn authenticiteit begon af te wijken. Het zij hem allemaal vergeven. Ook in huize Diamond moest er brood op de plank. Maar hoe lang wordt het je gegeven 'op je retour' te zijn?

Gelukkig slaagde hij er in onder de strenge maar rechtvaardige leiding van Rick Rubin een ommekeer te maken. Terug naar de wortels, hoe cliché ook dát mag zijn. Wat me met Cash lukte, kan ik ook met Diamond, moet Rubin gedacht hebben. Misschien had hij ook Dylan nog wel onder handen willen nemen, maar wellicht was die toch een maatje te groot voor de Columbia-stalknecht. Zo ontstond Twelve Songs. En nu verder, nog puurder met Home Before Dark.

Rubin, in plaats van producer beter reducer genoemd, kleedde de songs uit en hield ze kaal tegen het licht. Viel Diamond door de mand? Nee, maar hij ging wel met de billen bloot. Het onderste uit de ziel en niets minder. En de barst in zijn stem had meer te maken met uiterste inspanning dan met vals sentiment. Dit kostte hem moeite. Maar dan heb je ook wat.

Kaal en puur, zo moeten we geloven. Of zal er stiekem toch nog met hightech wat geprutst zijn om het zo te krijgen? Nee, laat ik de illusie niet verbreken. Neil Diamond maakte hier zijn meest authentieke plaat. Oef, maar makkelijk ging het niet! Of Diamond het zelf ook allemaal zo leuk vond, dat weten we niet. Hierna werd hij weer gewoon de gelikte showman, als ik het goed heb. Ach ja, macht der gewoonte.

Beste nummer is het schitterende titelnummer dat de crooner hier voor het laatst bewaarde.

Ik ben fan van de stem van Neil Diamond maar dit akoestische geneuzel wordt ik niet blij van. Hoor hem liever met een band, dat mag ook wat overgeproduceerd klinken. Dan haalt hij meestal het meeste uit zijn stem. Deze plaat laat ik net als de cash cash cash kerstalbums aan mij voorbij glijden.

De liedjes op dit album vind ik over het algemeen maar matig - en dat vind ik na herhaalde beluistering de afgelopen weken. Bovendien, maar dat is natuurlijk ook een kwestie van smaak, vind ik Diamond's stem niet de allermooiste, hoewel het meeviel toen hij pas als zingende songsmid begon. De productie is echter lekker traag, en o.a. Benmont Tench op toetsen, en Mike Campbell op gitaar leveren mooie muzikale bijdragen.