The Shins - Chutes Too Narrow (2003)

Mij is het dus wat te vrolijk, daar word ik chagrijnig van.

Dan spreekt Those To Come je waarschijnlijk het meeste aan, chagrijn

Erg goed deze, maar ik luister nu naar wincing the night away.

Ik vind hun vorige album echt stukken beter. Af en toe grijpt deze plaat me zoals zijn voorganger me grijpt (So Says I, Saint Simon, Gone For Good), maar de meeste nummers zijn gewoon heel middelmatig. Jammer.

Oei 1/2 punt verhoogt, wat is dit een lekker album. Ik had dit al lang niet meer gedraait en hij klinkt weer bijzonder lekker.
En dat rif in Turn that Square heeerlijk !!

Voor het eerst in jaren weer een paar keer gedraaid, net zoals het debuut de laatste weken/maanden weer wat meer in de picture staat. Maar waar die plaat nog erg fris blijft klinken, ben ik eigenlijk wel klaar met dit album. Het klinkt allemaal wat minder gevoelig en wat platter, The Shins is voor mij echt typisch een band die met het album minder wordt.

Na hun mindere laatste album beluister ik hun vorige albums nog eens en dan komen ze beter uit de verf. Hier wordt af en toe wat steviger gerockt (en daar komen ze iets minder goed uit de verf) maar ik vind het een klasse-album (een tikkeltje minder dan het debuut) en The Shins hebben ook hier veel gevoel voor melodie (vrolijk met sombere ondertoon) en arrangementen.

James Mercer heeft weer een prima setje liedjes geschreven. Op "Chutes too Narrow" brengen The Shins weer mooie popliedjes ten gehore. Zomers, fris en aanstekelijk zijn woorden die me altijd direct te binnen schieten. Sterk is het feit dat de liedjes niet altijd het geijkte patroon volgen, maar dat er vaak verrassende wendingen in zitten. Het is niet zo dat "Chutes too Narrow" een plaat is die ik heel vaak draai, maar die keren dat ik ernaar luister vind ik het toch allemaal erg prettig. Vaak gaat die dan toch even op de repeat.

Deze groeit wel, moet ik toegeven. Een heel punt erbij, vooruit

Jep, hij begon bij mij ook ooit op 3*, geloof ik.

Dit album klopt echt van alle kanten, en blijft tijdloos. Inmiddels bijna 10 jaar geleden, en het klinkt nog steeds fris. De echte kracht zit hem voor mij in het feit dat werkelijk elk nummer sterk is en er toch een aangename variatie in de nummers zit. Zit nu in mijn persoonlijke top 10.

Fris is het goede woord. Sprankelend, transparant, voeg ik toe. Ik was net zo verrast als bij de eerste van the Feelies. Andere muziek maar zelfde soort unieke inventiviteit. En dan ook nog die stem.

Net in huis gehaald. Hoop dat hij het niveau van Wincing the night away en Oh, inverted world heeft. Vind het wel straf dat er 46 mensen hem in de top 10 staan hebben, terwijl dat bij beide voormelde albums van The Shins slecht een dikke 20 mensen zijn.
Een verwachtingspatroon is hier wel mee gecreëerd, maar als ik die stem van James Mercer hoor, word ik hoedanook vrolijk, dus dat komt wel weer in orde
(wat een kort plaatje wel)

Persoonlijk vind ik dit hun beste plaat, al volgt Oh Inverted World snel. (vooral door de indie-klassieker New Slang)

De "klassieker" op deze plaat is Saint Simon:

YouTube - The Shins live@lowlands 2007 - Saint Simon

Wat een mooie melodieën op deze plaat. Met name Mine's Not A High Horse springt er voor mij uit. Hele sterke en pakkende plaat!

Alweer met een halfje verhoogd. Bij de eerste paar luisterbeurten vond ik het allemaal nogal gewoontjes, een beetje saai zelfs, en helemaal niets vergeleken met Oh, Inverted World.

Toch beginnen de songs luisterbeurt na luisterbeurt meer te leven, en vallen de melodieën steeds meer op hun plaats.

Ik vind het debuutalbum nog steeds iets beter, maar ondertussen heb ik Chutes Too Narrow gelukkig ook op waarde weten te schatten.

Lang geleden dat ik deze nog eens had bovengehaald, heb hem altijd goed gevonden maar hij was toch wat in de vergetelheid geraakt bij mij als ik zeg dat hij jaren niet uit de cd kast is gehaald dan is dat een understatement.
Had hem vandaag dus nog eens beluisterd op de ipod tijdens een wandeling met de hond en alles viel nog meer in zijn plooi. De zon scheen, het leven ging zijn gangetje (allerlei mensen deden de dingen die ze op een zondag doen) en ik gleed voorbij met dit album van The Shins. Tegen het einde van het album was ik in het bos beland en de afsluiter Those To Come gevolgd door het gefluit van vogels en het geruis van de bomen deed me eventjes zweven alsof ik niet meer van deze wereld was.

Het is inderdaad zo'n album waar je snel overheen luistert maar ik kan je verzekeren als je de teksten en de sfeer van het album op je in laat werken heb je puur goud in je oren gehad. Ogenschijnlijk simpele liedjes met niet teveel franjes maar o zo effectief.

Deze plaat slaagt er altijd in om mijn humeur te verbeteren. Het wordt tijd voor een plekje in mijn top 10.

Enige van The Shins die ik op vinyl heb, maar eigenlijk vind ik dat onbevangen, lichte debuutalbum een stuk beter. Aan de oppervlakte klinkt deze Chutes Too Narrow ook opgewekt, maar het is toch al een paar tinten donkerder en naar mijn gevoel is het onder de oppervlakte een tikkeltje melancholisch zelfs. Mijn favoriete Shins nummer staat hier wel op: het perfect uitgebalanceerde Pink Bullets

Ken alleen Saint Simon op deze (die vind ik niet heel tof), Those To Come (rustig nummer dat wat melancholisch over zich heeft) en Young Pilgrims (Weezer-achtig wel leuk nummer).
Ik ken wel wat ander werk van the Shins en dat beviel goed, deze toch ook maar eens zoeken gezien het gemiddelde.

Perfecte indiepopplaat. Heerlijk.