Bill Evans Trio - The Complete Village Vanguard Recordings, 1961 (1961)

Soms kun je niet kiezen uit twee schoonheden.
Dan maar gewoon alles.
Wonderschoon !

Ach het voegt eigenlijk erg weinig toe aan de twee bestaande albums "Waltz for Debby" en "Sunday at the Village Vanguard".
Wat gemompel, vallende glazen, mompelende mensen, en gekuch. Wel heb ik het gevoel die beroemde dag in volledig in mijn bezit te hebben en niets meer te missen.
Het Bill Evans Trio is in absolute topvorm en trekt zich helemaal niets aan van alle commoties in de zaal. En als je die videoclips ziet [Waltz for Debby] met die gebogen zittende, introverte man die prachtig speelt op zijn piano, dan weet je dat je met iets bijzonder te maken hebt. Het is allemaal zo simpel, niet hip, en het publiek reageert ingetogen en soms zelf klinkt een routine applaus.
Wat deert het, 2.33.20 geschiedenis op een aantal schijven. Fantastisch toch ?

Na een tijdje zoeken dan eindelijk dit album gevonden - Hier zou ik pas mijn hele leven van kunnen genieten, bloedmooi. Bill Evans en Scott LaFaro op hun top, op een uniek moment wist de tape-recorder deze 2 genieën op te vangen en vast te leggen, gelukkig maar. Paul Motian mag ook niet vergeten worden natuurlijk, ook hij hoorde tot dit wonderbaarlijke en magische Trio.

Het mooie aan deze verzamelaar is, dat het naast een symbolische meerwaarde aan de 2 reguliere albums die eruit voortvloeiden, ook nog wat extra en leuke nummers toevoegt. Schitterend ook dat elk nummer het ander perfect opvolgt, je hebt de 2 "half hour-sessions" en dan nog de langere avondsessie (indien ik me niet vergis). Je mist dan ook werkelijk niks, leg dit gewoon op een rustige en regenachtige dag als vandaag (hier in Brugge dan) gewoon op - en amuseer en verbaas je over die ene magische zondag die je jammer genoeg miste, je herbeleeft die mooie momenten ruim 47 jaar later - Onvoorstelbaar moment en optreden moet dat geweest zijn.

Wat betreft de nummers, "simpele standards", alleen plakt die introverte pianist er duidelijk zijn eigen merknaam op. Leuker dan de Solo Sessions vind ik deze opnames zeker, niet alleen om het meer is en de nummers me meer bevallen, maar ook gewoonweg omdat die bassist, die jammer genoeg 10 dagen later het loodje legde in een auto-ongeval, hier gewoon quasi perfect meespeelt. Keer op keer een mooie solo, en naast Bill Evans' eigen gecomponeerde 'Waltz for Debby' brengt ook hij hier een paar eigen stukken, een van de weinige die ooit vastgelegd zijn in zijn 6 jarige carrière heb ik zo het gevoel, zo niet de enige.

Bill Evans - Een groot virtuoos á la Art Tatum, Keith Jarrett, Cecil Taylor, Bud Powell,... is deze man wellicht niet, alhoewel Virtuoos? Deze man had gewoon andere kwaliteiten, neem nu 'My Foolish Heart': ik kan me eigenlijk niet voorstellen hoe menselijker, diepgaander, melancholieker, mooier zo'n nummer nog zou kunnen klinken. De virtuositeit bij de andere mannen zit hem gewoon dat zij veel sneller speelden en meer "er voor gingen", later zou Bill Evans als een opgefokt konijn (door zijn cocaine-verslaving) bijna hetzelfde gaan doen, maar hier vangen me hem op in een van zijn betere toestanden, een uniek man op een uniek moment. Alhoewel, 'My Romance [Take 1]' en 'Alice In Wonderland [Take 2]' bv. bevatten ook een paar uitzonderlijke momenten, die versnellingen die opeens uit het niks lijken te komen maar eigenlijk sterk voorafgewacht worden om op het juiste moment beter tot hun rechte eind te komen, zijn op zijn minst magnifiek en geniaal te noemen, ik kan de precieze tijdstippen niet teven, gewoon de nummers luisteren lijkt me de goede boodschap.

Ja die avondsessie - Dat moet nog iets geweest zijn, na 2 mooie halve uren krijg je dan dat wonderlijk trio een uurtje lang, en toch, het publiek zwijgt op geen enkel moment. Keith Jarrett zou met zijn alom gekende pretentie al lang "it's a privelage for you to listen to us, not us to you" staan lullen als een volslagen idioot. Maar deze Evans, ah, het gaat hem volgens mij gewoon om zijn muziek, of je nu gekuch, gelach, letterlijk zinnen door de opnames (Porgy (I Loves You, Porgy)) hoort, het lijkt deze man allemaal niks uit te maken, "ik doe wel mijn ding, jullie luisteren maar als je zin hebt"-mentaliteit heb ik zo het gevoel -

'Waltz for Debby' - toen ik dat plaatje voor het eerst hoorde in mijn leven, toen was ik werkelijk overdonderd. Ben ik eigenlijk nog steeds, ik zit denk ik al zo'n 50 luisterbeurten ver met dat album en keer op keer klinkt het fris, van tijd tot tijd gewoon uiterst geschikt. Hier horen we vind ik echt meer Bill Evans aan het woord, het trio doet mee maar de nadruk ligt eerder op hem.
'Sunday at the Village Vanguard' - aan de andere hand, daar ligt de nadruk meer op Het Trio en minder op de standards vind ik, volgens de liner notes klinkt dat album "meer als een zoektocht, mede door de langere nummers", het klinkt een stuk vrijer en Evans moeit zich minder, Scott krijgt langere solo's en ook de drummer mag hier wat verder buiten de lijntjes kleuren.
- Allebei Jazz-historische topwerkjes, ik blijf het moeilijk vinden om te kiezen welke ik nu daadwerkelijk boven de andere prefereer. Hier lijkt dat verschil trouwens minder aanwezig, je voelt/hoort het haast niet.

Wat moet ik hier nu op stemmen, eigenlijk dikke 5* en #1 notering eigenlijk. Maar ik twijfel nog, dit is meer dan een box, een stel schijven, wat muziek. Dit is een belevenis, een historisch moment, symbolische waarde hiervan valt buiten alles... dit album moet ik eigenlijk zo snel mogelijk aanschaffen, mooier dan dit wordt muziek er niet op, enja dit heb ik al vaak gezegd; bij 'The Solo Sessions', bij 'Duke Ellington At Newport Complete', maar toch, hier heb ik het gevoel dat het niet wat tijdelijks is, maar iets voor het leven.

Dank U Mr. Evans, voor het delen van jezelf, wat een muziek toch...

...ik zie het hem zo doen.

Hij is weer geweldig Dardan.

Als je Waltz for Debby en Sunday at the Village Vanguard nog niet gekocht hebt, lijkt me er geen reden te zijn om deze niet aan te schaffen. Als jullie niet in de war raken van mijn dubbele ontkenningen.

Mooi stuk weer Dardan, je bent als altijd in vorm.
Wanneer komt dat jazz tijdschrift van je uit.

Wel wat erbij doen natuurlijk, 4/5 is veel te laag voor deze legendarische avond
[hoewel niemand in die zaal dat op dat moment besefte natuurlijk]

Prachtige box; het is net alsof je erbij bent. Vooral het spel van LaFaro vind ik het vermelden waard: hij zorgt ervoor dat ik me ook op het basspel concentreer (wat ik normaal nooit zo erg deed bij muziek); overigens komt dat ook omdat hij enkel uit mijn linkerspeaker komt.

Het mooiste nummer vind ik My Foolish Heart, maar het geheel is prachtig. 4,5*

Deze box gaat met mij mee naar het onbewoonde eiland.
CD wisselaar vullen met de 3 schijven, versterker aan [op een onbewoond eiland is namelijk altijd een stopcontact],
de repeatknop van de CD speler indrukken en pas daarna starten met het bouwen van een basiskamp en het zoeken naar voedsel.

Voor hen die al in het bezit zijn van Waltz for Debby en/of Sunday at the Village Vanguard heeft deze prachtig uitgevoerde box weinig meerwaarde. Op de re-issues van beide albums staan namelijk al diverse outtakes die hier ook op staan. Het is dus een mooi hebbedingetje of een compleet overzicht, als je de genoemde albums niet hebt. Ik zal het verder niet hebben over de muzikale inhoud, maar die is van een zeer hoog niveau.
Het is ook een stukje muziekgeschiedenis en een mijlpaal omdat Scott LaFarro, de bassist, vlak na de concerten verongelukte.

Van de 1001 dingen die je in je leven nog wil doen is het luisteren naar het Bill Evans Trio een onderdeel. Mis dit niet !