Deep Purple - Machine Head (1972)

Black Night altijd al een draak van een song gevonden, die hoeft niet meer in een setlist wat mij betreft.

En Ernie, ben je nog naar Graspop geweest en zo ja, heb je Deep Purple zien optreden? 'k Ben oprecht benieuwd wat je er van vond en welke nummers mijn 5 helden ten gehore hebben gebracht....

Alle dagen naar graspop geweest Hans Brouwer en Deep Purple was heel goed.

Veel nummers van deze Machine Head ook.
Beginnen met Highway star en Pictures of Home was duidelijk een goede zet
Ze klonken heel zuiver en het speelplezier druipte van hen af. Wel met een andere gitarist dan normaal heb ik achteraf begrepen. Mooie intermezzos en het geluid was prachtig. Sowieso hadden de oudere bands het beste geluid. Ook The Scorpions klonken prachtig ondanks dat ik maar weinig van hen ken.
Space Truckin en Smoke on the water waren perfectie. 1 song van Whoosh (2020) ook vertelde iemand mij. Volgende keer kijk ik opnieuw

En afgesloten met Black Night gigage
Een persoonlijk hoogtepunt haha

Dank voor je reactie Ernie! Goed om te lezen dat je hebt genoten van het optreden van Deep Purple! Een volgende keer hoop ik er ook weer bij te zijn.

Goeie plaat, droge basic sound met niet al teveel poespas. Met name de b-kant vind Ketwiezel wel erg goed te pruimen. Wat de a-kant betreft: het nummer Never Before had (wat Ketwiezel betreft) verruild mogen worden met When a Blind Man Cries.
Mooie gitaarsound van Blechmoor!

Blijft en geweldige plaat dit. Vooral highway star, lazy en space truckin. Die blijven zeker mijn favoriet. Moet wel eerlijk bekennen dat ik soms moeite heb om Smoke on the water niet door te spoelen

'Machine Head' is een droog, rechtlijnig hardrockalbum. Dat is geenszins bezwaarlijk! De ijzersterke interactie tussen de heren komt hierdoor beter uit de verf. Elke riff lijkt zodoende 's werelds gaafste riff. Elke drumfill verhoogt bovendien de spanning en ook de toetsen scheuren gevaarlijk voortwaarts. De zang van Ian Gillian klinkt desalniettemin ietwat stoïcijns. Hij speelt hier de klassieke actieheld die zich onberoerd toont door het (instrumentale) geweld om hem heen. Het resultaat is muziek vol met snelheid en sensatie . Zo'n 50 jaar later heeft het weinig van zijn kracht verloren; zelfs het welbekende Smoke on the Water wekt geen wrevel op. 'Machine Head' lijkt daardoor de staalkaart te zijn waarvan menig hardrock en metalband handig gebruik heeft gemaakt. Kortom, een enorme aangename plaat ; hoewel ik een voorkeur heb voor het uitbundigere spel op In Rock.

Eerlijk gezegd, van alle Deep Purple albums ken ik enkel maar Made in Japan echt ten goede. Best wel grote fan van dat album eigenlijk en het verraste me dat ik verder niets van de heren in huis heb. Het is natuurlijk een groep met (heel) veel verschillende gezichten en vandaar dus maar eens begonnen bij wat misschien wel hun bekendste (?) plaat is: Machine Head! Een album dat voor mij vooral gekend is vanwege Smoke on the Water en dat is nu toevallig wel een nummer dat ik simpelweg te vaak heb gehoord in mijn reeds 32-jarig bestaan op deze aardbodem. Het helpt ook niet dat mijn broer dagenlang dat nummer op gitaar heeft zitten te oefenen en niet verder geraakte dan die kenmerkende intro. Verder een aantal nummers die ik reeds ken vanuit Made in Japan en die in de studioversie ook gewoon erg lekker klinken. Dan denk ik aan zo'n Space Truckin' en al zeker aan het fenomenale Highway Star. Je kan je geen betere opener voorstellen, maar wat misschien nog het meest opvallende is: het beste nummer van Machine Head staat origineel zelfs niet op de plaat? Welke idioot heeft ooit besloten dat het ingetogen en tegelijkertijd door merg en been gaande When a Blind Man Cries een simpele B-kant moest zijn die zelfs geen plaats kreeg op het album? Neen, dan had Never Before (de A-kant van de single) gerust gewisseld mogen worden voor When a Blind Man Cries. Ik ben dus licht enthousiast, maar punt is wel dat nummers als Maybe I'm a Leo, Pictures of Home en Never Before toch wat minder goed binnenkomen in vergelijking met de rest van het album. Zo'n Maybe I'm a Leo (met zijn stuwende solo in het midden) klinkt goed, maar het blijft allemaal net wat minder hangen als ik eerlijk ben. Als volgende album ga ik In Rock maar eens proberen, qua legendarische albumhoezen heeft die alvast een streepje voor.

Die idioot was Ritchie Blackmore . Hij had een afkeer van het nummer, waarom weet ik niet precies. Purple is het ook pas live gaan spelen vanaf midden jaren 90, na Blackmores vertrek.

Zelfs steengoede gitaristen kunnen dus idioten zijn

Het verhaal van Machine Head zal de meesten bekend zijn. Deep Purple streek voor de opnamen neer in een Zwitsers hotel aan een meer. Niet meer opnemen tussen concerten en andere verplichtingen door, maar gefocust aan de slag. Een mindere focus bij voorganger Fireball leidde bij de fans tot gemengde reacties en mindere verkopen. Het succes van In Rock van het jaar ervoor moest minimaal geëvenaard worden.
Gitarist Ritchie Blackmore waakte ervoor dat de gitaar en de riff weer centraal stonden, net als op In Rock, zonder daarbij de bijdragen van de anderen te veronachtzamen.

Opener Highway Star maakte al deel uit van de liveset vóórdat Fireball überhaupt uitkwam. Hierdoor misten fans dat nummer op die plaat, zo las ik in het cd-boekje bij de Anniversary Edition van Fireball. Het werd mede geschreven omdat te veel nummers van Fireball live niet aansloegen. Highway Star is een onvervalste riffklassieker en wie dit nummer niet kent, zal net als ik bij mijn eerste kennismaking, medio 1979, worden omvergeblazen.
Kalmer en minder spannend is Maybe I'm Leo, maar het via triolen stuwende Pictures of Home is meteen een tweede kraker, met wederom fraaie solo's van diverse leden, zoals drummer Ian Paice vanaf de eerste klanken. Met de "rockfunk" van Never Before heb ik minder.

Kant 2 begint met de iconische riff van Smoke on the Water, zo vaak gespeeld door beginnende gitaristen (vaak nog fout ook) dat deze in sommige gitaarwinkels Verboden te spelen werd. Sterk refrein, de coupletten vond ik altijd wat saaitjes.
Ook Lazy leerde ik pas veel later kennen. Het vierde hoogtepunt van de plaat met z'n fantastische toetsenintro, jamachtige sfeer en heerlijke groove. Slotlied Space Truckin' groeide uit tot een klassieker; liever deze 4'35" dan de uitgerekte liveversies.

Oorspronkelijk verschenen in klaphoes, maar ik doe het met een simpel cd'tje waarop bovendien niet dat emotionele bluesnummer When a Blind Man Cries staat. Ik leerde het pas in 2003 kennen via verzamelaar 30: Very Best of.
Rond de opnamen valt veel interessants te vertellen, zoals hier bij Classic Rock. Vijf supergetalenteerde muzikanten die regelmatig de grenzen van hun kunnen opzoeken. Niet iedere compositie is even boeiend, maar dit album is zonder enige twijfel een klassieker.

Het was, zoals je wellicht weet, de B-kant van de geflopte single Never before. Naderhand lange tijd nooit op een andere manier verkrijgbaar. Ik kocht het uiteindelijk toen ik het aantrof op de verzamelaar Singles A's & B's. En dan ook nog de CD-versie, want op de oorspronkelijke LP met dezelfde titel ontbreekt het. Ik heb het altijd onbegrijpelijk gevonden dat dit nummer zo is verontachtzaamd. Had mooi op dit album gepast, als tegenwicht voor het heavy geweld. Maar misschien wilden ze, gezien de voorgeschiedenis die je zelf ook schetst, toch vooral een 'hard' album maken en meenden ze dat Blind man daar afbreuk aan zou doen.

Het nummer staat trouwend ook op de 1997-remaster van dit album. Met een schat aan bonustracks, maar daarop zijn alle originele nummers voorzien van een remix van Roger Glover. Die maakt het geluid weliswaar wat meer 'open', maar doet toch wat afbreuk aan het gevoel dat ik bij het originele album heb. En dus moet je 'm uiteindelijk in de orginele versie (bij voorkeur inderdaad op LP-met-klaphoes) als in de CD-remaster hebben. Vind ik.

Eens! Dank voor de aanvullingen en je belevenissen bij dit album, die laatste zeggen altijd iets over de meerwaarde van de muziek.